Νούµερα...

Του Δημήτρη Μητρόπουλου
ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ επικοινωνιολόγοι και επικοινωνιολογούντες: το ευρύ κοινό δεν µπορεί να συγκρατήσει αριθµούς. Γι’ αυτό υπάρχει προτίµηση στις γραφικές απεικονίσεις.

Ωστόσο, ο πειρασµός είναι µεγάλος να αναρωτηθεί κανείς ποιο στοιχείο πρέπει να συγκρατήσει από τα νούµερα που έδωσε προχθές ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Γιώργος Προβόπουλος.

ΙΣΩΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ η συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά... 3% το 2011. Υποτίθεται ότι το φθινόπωρο θα ξεκινούσε δειλά δειλά η άνοιξη της οικονοµίας. Ακόµη και η κυβέρνηση προσπαθούσε σιγά σιγά ναφτιάξει κλίµα ενόψει ενόςκαλοκαιριού που, λίγο ο χαµηλός περσινός πήχυς και περισσότερο οι φασαρίες στη Μέση Ανατολή, θα µας έφερνε κόσµο. ΣΥΝΗΘΩΣ δεν προσβλέπεικανείς στους κεντρικούς τραπεζίτες για να µάθει τιγίνεται στην κοινωνία. Υπάρχουν όµως δύο αριθµοί πουέδωσε χθες ο Προβόπουλος οι οποίοι ιχνογραφούν την Ελλάδα που έρχεται. Η ανεργία θα πάει στο 18% και ηφτώχεια θα κινηθεί προς το 14%.

Από την άποψηαυτή, η φετινήχρονιά µπορεί ναείναι η – σάπια και κουνηµένη – γέφυραπου µας οδηγεί προς ένα αβέβαιο µέλλον.

ΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ισχύουν, είναι γιατί αργούµε να πάµε σε ένα νέο µοντέλο ανάπτυξης. Εδώ, βεβαίως, το πρόβληµα είναι πολιτικό. Και οι κεντρικοί τραπεζίτες µιλούν για πολιτική ακόµη λιγότερο από ό,τι µιλούν για κοινωνικά θέµατα. Πράγµατι, η κυβέρνηση Παπανδρέου αργεί να προχωρήσει τις µεταρρυθµίσεις. Πώς να το κάνει όµως όταν το εγχώριο πολιτικό σύστηµα εξακολουθεί να είναι σε καθυστέρηση φάσης σε σχέση µε την κατάσταση; Η αντιπολίτευση _ ∆εξιά κι Αριστερά – είναι κουκουρούκου. Ενα µέρος του ίδιου του ΠΑΣΟΚ – στην κυβέρνηση, τη Βουλή ή το κόµµα – σέρνει τα πόδια του.

Ο ΠΡΟΒΟΠΟΥΛΟΣ είναι εναντίον της αναδιάρθρωσης του χρέους. Η βόλτα στο ναρκοπέδιο αυτόείναι εύκολη. Την αναδιάρθρωση χρέους της Ελλάδαςαντιλαµβάνεται ως ανάθεµα η ΕυρωπαϊκήΚεντρική Τράπεζα της Φρανκφούρτης. Θεωρεί ότι είναι µια άκρως ρηξικέλευθη άσκηση που ενδέχεται να προκαλέσει ένα ανεξέλεγκτο ντόµινο σε χώρες όπωςη Πορτογαλία και η Ιρλανδία. ΩΣΤΟΣΟ, το χρέος έχει πολλαπλές αναγνώσεις. Αυτά τα 340 δισ. ευρώ του δηµόσιου τοµέα δεν είναι τίποτε άλλο παρά το συσσωρευµένο πολιτικό κόστος της περασµένης εικοσαετίας. Οι δύσκολες αποφάσεις που δεν ελήφθησαν. Οι διορισµοί που έγιναν από την πόρτα ή από το παράθυρο ή σε αντίσκηνο απέξω όπως τα stages. Η µετατροπή των ∆ΕΚΟ σε αποικίες του δικοµµατισµού. Οι χωµατερές του δηµόσιουλογιστικού όπως τα νοσοκοµεία.

ΣΤΗΝ ΕΤΗΣΙΑ έκθεση του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος βρέχει νούµερα. Ωστόσο, η πιο ενδιαφέρουσα παράπλευρηδιαπίστωση είναι ότι συγκροτείται και πληθαίνειµια κοινωνία φτωχών και ανέργων. Είναιτα φαντάσµατα της Μεταπολίτευσης που στοιχειώνουν τα πέτριναχρόνια του Μνηµονίου.
Αγιογραφίες από τα ΝΕΑ