Το ζήτημα της λαθρο-μετανάστευσης αποτελεί κυρίαρχο θέμα συζήτησης και προβληματισμού στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, εδώ και πολλούς μήνες. Η συζήτηση συνεχώς εντείνεται, κυρίως εξαιτίας των ακραίων και επικίνδυνων κραυγών που ακούγονται είτε εκ δεξιών μας, είτε εξ αριστερών.
«Να τους διώξουμε όλους», λένε οι μεν... «Να τους ...
δεχτούμε», λένε οι δε... Βέβαια, στην Ελλάδα που ζούμε βιώνουμε άλλο ένα παράδοξο, μια κυβέρνηση με αριστερή ταμπέλα, να θέλει να χτίσει τείχος γύρω από τα σύνορά μας, ενώ η υποτίθεται δεξιά παράταξη να την κατακρίνει για την αναχρονιστική και φασιστική της ιδέα. Η όλη αντιδικία, φυσικά, δεν είναι πρωτόγνωρη σε μια χώρα που έχει προ πολλού χάσει τον προσανατολισμό της και πορεύεται δίχως πυξίδα.
Παρακολουθώντας ένα βράδυ την εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη στην τηλεόραση, ομολογώ ότι μου δόθηκε ένα ερέθισμα, λίγη τροφή για σκέψη, και προχώρησα στις παρακάτω σκέψεις.
Κάθε φτωχός και απελπισμένος μετανάστης που βρίσκεται στη χώρα μας, έχει τη δική του προσωπική ιστορία - περιπέτεια για το πώς βρέθηκε στην Ελλάδα. Όλες όμως οι ιστορίες είναι σχεδόν πανομοιότυπες!
Κάποιος τους είπε ότι δεν έχουν μέλλον στον τόπο τους και ότι αν θα παραμείνουν εκεί θα καταλήξουν στην καλύτερη περίπτωση να είναι βοσκοί ή αγρότες.
Κάποιος τους είπε ότι στη Δύση τους περιμένει μια καλύτερη ζωή, ένα μέλλον λαμπρό, που μπορεί να τους οδηγήσει ακόμα στις οθόνες του σινεμά. Ότι τους περιμένουν λεφτά, γυναίκες, σπίτια, αυτοκίνητα.
Κάποιος τους είπε ότι η Ελλάδα είναι η πρώτη δυτική χώρα που θα συναντήσουν στο μακρινό τους ταξίδι και από ‘κει εύκολα θα κάνουν το νέο ξεκίνημα που ονειρεύονται για να συνεχίσουν προς τις πιο πλούσιες χώρες της δύσης, όπου η τύχη τους θα είναι ακόμα καλύτερη.
Αυτός ο «κάποιος», ζήτησε μερικές χιλιάδες δολάρια, για να τους πάρει από το χέρι και να τους οδηγήσει στο όνειρό τους.
Τελικά, μετά κόπων και βασάνων και με κίνδυνο της ζωής τους, φτάνουν στην Ελλάδα... Και τότε το όνειρο αρχίζει να γίνεται εφιάλτης. Εγκλωβίζονται σε μια χώρα που δεν είναι ικανή να εξυπηρετήσει τους ίδιους της τους πολίτες. Σε μια χώρα, που κάνει το χωριουδάκι τους στα βάθη της ανατολής να θυμίζει παράδεισο. Και θέλουν να φύγουν το συντομότερο από εδώ. Προσπαθούν να βρουν τον ξάδερφο που θα τους δώσει μερικά ευρώ για να φτάσουν στα λιμάνια που θα τους οδηγήσουν στον επόμενο ευρωπαϊκό τους σταθμό. Η αλήθεια είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία, ξεμένει στην Ελλάδα. Σε μια χώρα που, επαναλαμβάνω, έχει γίνει ανυπόφορη ακόμα και για τους Έλληνες.
Ποια θα μπορούσε να είναι η λύση για τη λαθρο-μετανάστευση;
Πολλοί υποστηρίζουν να τους δώσουμε χαρτιά και τότε σίγουρα θα... «ξεκουμπιστούν» και θα φύγουν από ΄δω. Άλλοι θέλουν να τους φιλοξενούμε εσαεί, γιατί έτσι θα αποδείξουμε το ουμανιστικό μας πρόσωπο. Κάποιοι άλλοι λένε «ας βαπτιστούν χριστιανοί» και θα τους δεχτούμε.
Δυστυχώς, τέτοιες προτάσεις σαν και τις παραπάνω δείχνουν ότι η κατάσταση δύσκολα θα αλλάξει. Το παρήγορο για εμάς τους Έλληνες, είναι ότι τους ίδιους προβληματισμούς συμμερίζονται και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας. Και εκείνοι, η μόνη «λύση» στην οποία συμφωνούν είναι στην ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων στα σύνορα της Ε.Ε.
Οδεύουμε ολοταχώς με την όπισθεν!
Αν πραγματικά υπήρχε η βούληση για μια πραγματικά δραστική παρέμβαση στο ζήτημα, θα έπρεπε οι χώρες της δύσης, μαζί και η Ελλάδα, να κάνουν το εξής: Αντί να ξοδεύουμε εκατοντάδες εκατομμύρια για στρατό και στρατόπεδα συγκέντρωσης* θα μπορούσαμε όλα αυτά τα χρήματα να τα δωρίσουμε κατευθείαν στις χώρες απ’ όπου ξεκινούν τα «καραβάνια προς το όνειρο». Να γίνουν διακρατικές συμφωνίες, να φτιάξουμε σπίτια, να φτιάξουμε σχολεία, να φτιάξουμε νοσοκομεία, να βελτιώσουμε τη ζωή των ανθρώπων. Και να πάνε δικές μας εταιρίες, να δημιουργηθεί ένας νέος οικονομικός κύκλος που ίσως και να αποφέρει κέρδη στη δύση κάποια στιγμή.
Όμως, με ειρηνικό τρόπο, όχι με τον αμερικάνικο... του τύπου «πρώτα σας βομβαρδίζουμε και τώρα ερχόμαστε να σας ξαναχτίσουμε».
Και καταλήξαμε πάλι στον «παράγοντα» που τελικά μας διαφεντεύει και κάνει κάθε σκέψη σαν την παραπάνω να φαντάζει ουτοπική. Η Αμερική όντας η παγκόσμια υπερδύναμη που έχει στρατοπεδεύσει απ’άκρη σ’άκρη σε όλες τις επίμαχες περιοχές απ’ όπου ξεκινούν και στη συνέχεια περνούν τα καραβάνια των λαθρο-μεταναστών. Εκτός αυτού, έχει και τη δυνατότητα να παρακολουθεί με ακρίβεια λίγων μέτρων κάθε κίνηση σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Υπό το βλέμμα του αμερικανικού «μεγάλου αδελφού» διαδραματίζεται καθημερινά η μεγαλύτερη σύγχρονη ανθρώπινη τραγωδία, το δουλεμπόριο του 21ου αιώνα.
Γιατί όμως ο «μεγάλος αδελφός» δεν κάνει κάτι; Γιατί δεν εμποδίζει τους δουλέμπορους;
Με την μέθοδο της «εις άτοπον απαγωγής» καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι έχει επιλέξει να μαζεύει τέσσερα - τέσσερα τα χιλιάρικα των συνανθρώπων μας που πίστεψαν ότι με λίγες χιλιάδες δολάρια θα αγοράσουν ένα καλύτερο μέλλον. Και επιπλέον, εξασφαλίζει την αστάθεια στον ευρωπαϊκό γεωγραφικό και οικονομικό χώρο.
* Στο κόστος των «μεταναστευτικών πολιτικών» δεν μπορεί ούτε κατά προσέγγιση να μετρηθεί σε κανένα κράτος του κόσμου η ζημιά από το παρεμπόριο, την εγκληματικότητα και την πτώση της ποιότητας ζωής. Η ζημιά είναι ανυπολόγιστη.
Γράφει ο Ζήσης Χ. Πατσίκας www.ramnousia.com.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου