Λαός που εθίστηκε στη βία...

ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΧΕΙΜΩΝΑ
Είµαι υπέρ της γηπεδικής βίας, ασχέτως οπαδικής προτίµησης. Ή, για να το θέσω πιο σωστά, δενείµαι ακριβώς υπέρ, αλλά αποφάσισα να γράψω ένα κείµενο (αυτό που διαβάζετε τώρα) που θα την υµνήσει! Γιατί όχι; Σε µια χώρα που από το πρωί ώς το βράδυ πέφτει το ξύλο της αρκούδας και κάθε µορφή βίας βρίσκει µόνιµα φανατικούς υποστηρικτές, δεν πρέπει να βγει και ένας χριστιανός να στηρίξει τα χουλιγκάνια της εξέδρας; (Φυσικά, µιλάω για τους αγνούς και άδολους µαλλιάδες της Θύρας 7, της 13, της 4, της Original και όχι για πληρωµένους ... µπράβους που επιτίθενται εκτός γηπέδων σε διαιτητές, αθλητέςκαι παράγοντες. Εκεί πάµε αλλού…).

Σκεφτείτε το: η αστυνοµική βία δεν έχει τους δικούς της φαν; Πάντα δεν υπάρχουν αυτοίπου θα βγουν και θα πουν: «Καλά κάνανε και τα πλακώσανε τα καλόπαιδα»; Αµη βία των κουκουλοφόρων; Αυτών των «οργισµένων παιδιών που εµείς σκοτώσαµε τα όνειρά τους»; Οπως και η βία εις βάρος µεταναστών είναι κατανοητή αφού «δεν µπορούµενα κυκλοφορήσουµε πια στο κέντρο της Αθήνας, πουθενά δεν ακούς ελληνικά πλέον»...

Οποιος πέφτει θύµα βίας σε αυτή τη χώρα, κατά πολλούς, δικαίως το παθαίνει. Ο Χατζηδάκης; «Ηταν πολιτικός και έπινε το αίµα του λαού». Ο Γρηγορόπουλος; «Ας πρόσεχε. Τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια µε τους ανάρχες;» Ο υπασπιστής του Χρυσοχοΐδη, Βασιλάκης; «Καλά να πάθει! Μπάτσος δεν ήταν;». Οι νεκροί της Marfin;«Σπάσανε την απεργία. Αλλωστε, στις επαναστάσεις υπάρχουν και νεκροί». Ακόµη και ένοπλες ληστείες έχουν αγιοποιηθεί ως αντίσταση!

Είµαστε λαός που γουστάρει τη βία. Με τι θράσος λοιπόν ζητάµε από τον χουλιγκάνο να απέχει από αυτή; Μου προξενεί εντύπωση που η βία γίνεται αυτοµάτως καταδικαστέα µόλις εκδηλωθεί τους αγωνιστικούς χώρους. Οι ταραξίες των γηπέδων ονοµάζονται αλήτες, αποβράσµατα, καθάρµατα, αντίθετα από αυτούς που δρουν π.χ. στο κέντρο της Αθήνας, οι οποίοι χαίρουν ευφηµισµών τύπου γνωστοί-άγνωστοι, αγανακτισµένοι πολίτες κ.λπ. Χαρακτηριστικό δείγµα, η πρόσφατη επίθεση χούλιγκαν στο Θέατρο Τέχνης, στην πρεµιέρα τού «Ταξιδεύοντας µε τον ΠΑΟΚ». Ολοι έπεσαν από τα σύννεφα (κλασικά), άρχισαν να µιλάνε για φαινόµενα ναζιστικής Γερµανίας και να αναµασούν τη χιλιοειπωµένη ρήση: «Εκεί που σήµερα καίνε βιβλία, αύριο θα κάψουν ανθρώπους». Λες και στην Ελλάδα δεν έχουν κάψει βιβλία. Λες και στην Ελλάδα δεν έχουν κάψει ανθρώπους.

Ελεος! Η πρώτη φορά είναι που συµβαίνει κάτι τέτοιο; Ξεχνάµε τις παραστάσεις που διεκόπησαν τη σεζόν 2008-9 από µαθητές δραµατικών σχολών (!) οιοποίοι, αφού προσέβαλαν σκαιότατα τους θεατές, τους ζητούσαν να αφήσουν τα θέατρα και να βγούνε στους δρόµους; Τηνεπίθεση µε µπογιές που δέχτηκε ο συγγραφέας Μισέλ Φάις επειδή το έργο που ανέβασε για την Κωνσταντίνα Κούνεβαδεν άρεσε σε κάποιους;Τις καταστροφές σεεκθέσεις ζωγραφικής από θεούσες; Τις βίαιες διακοπές των βιβλιοπαρουσιάσεων της Σώτης Τριανταφύλλου και του Βασίλη Γκουρογιάννη; Τόσα ακόµα...

Γι’ αυτό σας λέω. Γκολ και ξύλο! Τουλάχιστον οι γαύροι, οι βάζελοι και τ’ άλλα παιδιά δεν ζητούν ψήφο εµπιστοσύνης ούτε ψάχνουν για δικαιολογίες. Και είναι οι µόνοι µε ξεκάθαρα ιδανικά: τον δαφνοστεφανωµένο έφηβο, το τριφύλλι, τον δικέφαλο του Νότου και του Βορρά, τον θεό Αρη και τον ηµίθεο Ηρακλή… Σοβαρά τώρα: αντί νααπεραντολογούµε για τη βία στα γήπεδα, ας κοιτάξουµε πρώτα να εξαλείψουµε τη βία από την ελληνική κοινωνία. Και η µπάλα θα ακολουθήσει…
tanea(ο Θανάσης Χειµωνάς είναι συγγραφέας)