Μαύρο σαν καλιακούδα...

Της Πόπης Διαμαντάκου
Το δωρικό δεν είναι ύφος γιουροβιζιονικό, ούτε το µαύρο χρώµα το κουλτουροφεστιβαλικό
Μοιάζει ασφαλής η επιλογή του µαύρου αντί άλλου χρώµατος σε σκηνικά και κοστούµια, αλλά η κατάχρησή του στο γιουροβιζιονικό σόουτης ΕΡΤ κατέληξε σε αισθητικό καρακιτσαριό.

Ωστόσο δεν...
ευθύνονται µόνο οι αισθητικές επιλογές για το άνευρο σόου της ΕΡΤ. Το είπε και µόνη της η παρουσιάστρια Λένα Αρώνη: «Η διαχείριση της ελαφρότητας προκαλεί αµηχανία». Η αµηχανία ήταν το λιγότερο.

Πού να πρωτοσταθούµε! Στον µουσικό και αισθητικό αχταρµά που ανακάτωσε τα έξοχα κρουστά του Νίκου Τουλιάτου, των αλήστου µνήµης ολυµπιακών τελετών, µε το αλαλούµ των διαγωνιζόµενων «πακέτων» που εκτεινόταν από την αισθητική της πίστας (Αντιγόνη Ψυχράµη) στην άγουρη αντιγραφή από αµερικανικό µιούζικαλ (Νίκη Πόντε); Στις συνδέσειςκάθε τόσο µε το µικρό αµφιθεατράκι έξω από το στούντιο της Κατεχάκη (όπως µε υπερηφάνεια για το πνεύµα οικονοµίας ανακοίνωσε η παρουσιάστρια ότι γίνεται το σόου),όπου µια χούφτα γιουροφάν µιµούνταν «ξέφρενο κέφι» βγάζοντας κραυγούλες; Στην άχρωµη Λένα Αρώνη, εµφανώς έξω από τα νερά της, που προσπάθησε να µπολιάσει µε«πχιότητα» ένα σόου που θέλει χιούµορ και αλεγρία;

Το σχόλιο του σαξοφωνίστα Ντέιβιντ Λιντς, ότι όλη η βραδιά είναι σουρεάλ, τα είπε όλα. Και αυτός επιστρατεύτηκε. Και παρουσίασε ένα χαριτωµένο «σχολιαστικό»(;) µουσικό στιγµιότυπο µουρµουρίζοντας τα ρεφρέν από τις γιουροβιζιονικές µας συµµετοχές των τελευταίων χρόνων χωρίς µουσικά όργανα, χρησιµοποιώντας ταχέρια και τα πόδια του για την παραγωγή ρυθµικών ήχων.

Η µοναδική στιγµή πάντως που συναντήθηκε η Γιουροβίζιον µε το υπόλοιπο εναλλακτικό αφιέρωµα σε µια άλλη µουσική διάσταση ήταν όταν όλοι οι διαγωνιζόµενοι γύρω από τον Τουλιάτο, που χρησιµοποιούσε σαν τύµπανο φιάλη νερού για να δώσει τον ρυθµό, τραγούδησαν α καπέλα τα ρεφρέν των τραγουδιών τους ντυµένοι απλά σαν παρέα σε εκδροµή.

Και ύστερα ήρθε ο γιουροβιζιονικός νταµπλάς. Ο διαγωνισµός των «πακέτων», που επιβεβαίωσε τη µετριότητα των ασµάτων και την αµηχανία της µουσικής σκηνής που ορίζουν οι δισκογραφικές – «φωνές» έχουµε, συνθέσεις δεν έχουµε. Τα Κόκκινα Χαλιά βασίστηκαν στα φωτορρυθµικά. Οι Τριµητόνιο µε το «Χαµογέλα» τους έπαιξαν σκηνογραφικά µε smiling faces. Η Βαλάντω Τρύφωνος µε λευκή τουαλέτα, συνδυασµό χλαµύδας από Καρυάτιδα και βασιλικού νυφικού µε ουρά (ούτε της µακαρίτισσας της Νταϊάνας τέτοιο µήκος), την οποία φούσκωνε φυσερό για να κάνει παιχνιδιάρικους κυµατισµούς. Εδώ που τα λέµε, αυθεντικό γιουροβιζιονικό κιτς.

Η πολυδιαφηµισµένη για τις χορευτικές της ικανότητες Αντιγόνη Ψυχράµη κατάφερε να είναι ύµνος στην αισθητική της πίστας – αχ, αυτή η παράδοση των «Απόλυτων» πόσες αοιδούς θα στραγγαλίσει ακόµη! –µε το γυναικείο µπαλέτο και την ίδια σφιγµένες σε µαύρους κορσέδες και τη χορογραφία πιστή αντιγραφή της καλοµοιρέικης.

Στιγµή της αλήθειας ήταν και για την πολύ άγουρη και απογοητευτική, όπως αποδείχθηκε, Νίκη Πόντε, που φαλτσάρισε – από άγχος; – και το µπαλετάκι µίζερη αποµίµηση αισθητικής παιδικού µιούζικαλ.

Κατόπιν αυτών, η ζεϊµπεκιά του Λούκα φάνηκε να πρωτοτυπεί, ιδίως ως προς το χορευτικό µέρος µε τις εντυπωσιακές φιγούρες του µπαλέτου, υπό τους χιπ χοπ ήχους του Στέρεο Μάικ. Η απόπειρα λεβεντοζεϊµπέκικου από τον νεαρό ερµηνευτή «χάθηκε» από τον τηλεσκηνοθέτη, όπως και άλλες χορογραφικές ιδιαιτερότητες, αλλά αυτά διορθώνονται µέχρι τη µεγάλη στιγµή.

Να επιστρέψει η Γιουροβίζιον στις «διαστάσεις» που τηςαρµόζουν, είπε η Λένα Αρώνη. Ας τις βρει πρώτα χωρίς να παραπαίει µεταξύ αντιγραφής τελετουργικών παλαιών γκλαµουρο σόου και ΕΡΤΙΚΟΎ «πχιοτικού» δήθεν. Η προβολή των έξι τραγουδιών ήταν αρκετή. Και προτιµότερη από τη µαυροφορούσα πλήξη.

από τα ΝΕΑ