Μπετόν...

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΩΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ένα καθεστώς; Ασχηµα.Και µάλιστα από τη µια ηµέρα στην άλλη.

Η ΛΙΒΥΗ έρχεται, µετά την Τυνησία και την Αίγυπτο, να αποδείξει ότι η θεωρία του χάους παραµένει κυρίαρχη στην πολιτική. Οι εξελίξεις δεν είναι γραµµικές. Είναι αλµατώδεις. Κι όταν προκύπτουν, δηµιουργούν δεδοµένα µη αντιστρέψιµα. Ως «ηγέτης» ο Μουαµάρ Καντάφι φαινόταν να µην...
υπόκειται στη φθορά του χρόνου. Πώς σαρώθηκε έτσι µέσα σε λίγες ηµέρες και εβδοµάδες;

ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ, η Ιστορία έχει τις ειρωνείες της. Χύθηκε τόσο µελάνι για το µοντέλο του ντόµινο τη δεκαετία του ‘60 στο γεωπολιτικό περιβάλλοντου Ψυχρού Πολέµου.

Τότε υποτίθεται πως αν έπεφτε το Βιετνάµ, θα περνούσε στους κοµµουνιστές όλη η Νοτιοανατολική Ασία. Η Σαϊγκόν παραδόθηκε τελικά το 1975, αλλά τα πράγµατα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι στην Ασία.Οι τοπικοί εθνικισµοί ή τα κατάλοιπα της αποικιοκρατίας φαίνεται πως µέτρησαν περισσότερο από τις ιδεολογίες.

ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ αργότερα, ακόµη και ο πιο αρχάριος αναλυτής µπορεί να δει ένα κλασικό ντόµινο να εξελίσσεται στη Βόρεια Αφρική. Το µοντελάρισµα είναιτέλειο. Ο συνδυασµός δηµογραφικού και υψηλών τιµών στα τρόφιµα έδειξε πόσο σάπιες ήταν οι απολυταρχίες τουαραβικού κόσµου. Ακόµη και να βοµβαρδίσεις τους διαδηλωτές από αέρος – όπως έκανε η αεροπορία του Καντάφι – η κοινωνικοπολιτική πραγµατικότητα δεν αλλάζει στο έδαφος. ΟΛΑ ΑΥΤΑ είναι διδακτικά ιδωµένα από την εδώ πλευρά της Μεσογείου. Μόνο που οι επίδοξοι εγχώριοι αναλυτές κοιτούν το δάχτυλο αντί να συγκεντρώνονται σε αυτό που δείχνει. Οσοι θέλουν να δουν το Σύνταγµα να γίνεται Πλατεία Ταχρίρ προλέγουν µια κοινωνική έκρηξη.

Περισσότερη αξία έχει όµως γιατην ελληνική περίπτωση η αποσάθρωση της πολιτικής τάξης στις χώρες της Βόρειας Αφρικής. Αυτή κατέρρευσε σαν τοίχοςπου φαινόταν να είναι µπετόν, αλλά επέδειξε την αντοχή του πηλού. ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ της χώρας µας, το κρίσιµο ερώτηµα είναι: Τι πραγµατικές αντοχές έχει το πολιτικό µας σύστηµα; Οι περισσότεροι – όχι όλοι – πολιτικοί και συνδικαλιστές µας δεν είναι για τα δύσκολα.Είναι για να αναβάλλουν δυσάρεστες αποφάσεις και για να νερώνουν σε πρώτη ευκαιρία το κρασί. Κάπως έτσιφθάσαµε στα 340 δισ. του χρέους. Και τι είναι το χρέος; Είναι συσσωρευµένο πολιτικό κόστος που σχεδόνκανείς δεν ήθελε να αναλάβει – ακόµη και τώρα που είναι πολύ αργά.

ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ αυτοί – σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση – που οι Γερµανοί αρνούνται να τους κάνουν τη ζωή εύκολη. Θα µπορέσουν να πάρουν τα ακόµη πιο σκληρά µέτρα που συνεπάγεται η άρνηση του Βερολίνου να µας διευκολύνει στα θέµατα του χρέους; Το κρας τεστ πλησιάζει.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.