Kαψώνι...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ
H απεργία είναι δικαίωµα αναφαίρετο των εργαζοµένων. Επ’ αυτού δεν υπάρχει πεδίο για συζήτηση. Τελειωµένα πράγµατα. Αλλά... υπάρχει ένα όριο. Μια λεπτή κόκκινη γραµµή. Είναι αυτή που χωρίζει µια δίκαιη απεργία, από µια απεργία προκλητική που λειτουργεί εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, πλήττει τους φτωχούς και τους µη έχοντες, και δηµιουργεί κοινωνικούς αυτοµατισµούς. Μια τέτοια απεργία είναι αυτή των εργαζοµένων στο Μετρό.

Με κύριο αίτηµα την επαναπρόσληψη συµβασιούχων που είχαν προσληφθεί ρουσφετολογικά επί Νέας Δηµοκρατίας, προεκλογικά και παράνοµα, η απεργία τείνει να πάρει τον χαρακτήρα «καψωνιού» εις βάρος των κατοίκων αυτής της πόλης. Είναι προφανές ότι αυτό δεν µπορεί να συνεχιστεί επ’ άπειρον. Δεν µπορεί δηλαδή µια µικρή µειοψηφία συνδικαλιστών να συµπεριφέρεται ωσάν το Μετρό να είναι ιδιοκτησία της. Δεν γίνεται. Είναι αδιανόητο.

Το Μετρό ανήκει σε όλους τους πολίτες, οι οποίοι πλην των άλλων πληρώνουν και τους µισθούς αυτών των επηρµένων ατόµων που συµπεριφέρονται µε τόσο προκλητικό τρόπο. Και είναι πλέον ευθύνη της κυβέρνησης να αντιµετωπίσει µε σοβαρότητα και υπεύθυνο τρόπο αυτό το φαινόµενο...
tanea.gr