Του Γιώργου Δ. Κ. Σαρηγιάννη
Η καρατερίστα µε την ψυχή ενζενί που ήταν η απόλυτη σουµπρέτα έφυγε από τη ζωή στα 85 της χρόνια έπειτα από µια µεστή καριέρα 57 χρόνων
Γεννηµένη σουµπρέτα. Χαριτωµένη, κοντούλα, στρουµπουλή, χυµώδης, λογού, ευγενικός άνθρωπος. Μια ηθοποιός µε πλούσιο τάλαντο. Και αγαπητή. Στο κοινό.
Και στους ...
συναδέλφους της – Καιτούλα τη φώναζαν όλοι. Η Καίτη Λαµπροπούλου. Που έφυγε από τη ζωή χτες το πρωί από ανακοπή στον ύπνο της – θάνατος ζηλευτός – στα 85 της χρόνια. Θα τη θυµάστε. Να παίζει κωµικούς αλλά και δραµατικούς ρόλους πλάι σε πλήθος πρωταγωνιστών – κυρίως πλάι στη φίλη της Αλίκη Βουγιουκλάκη. Στο θέατρο κυρίως. Αλλά και στον κινηµατογράφο και στην τηλεόραση.
Είχε γεννηθεί στην Αθήνα το 1926η Καίτη Λαµπροπούλου. Ο Κάρολος Κουν την έβγαλε στο θέατρο. Ως ενζενί. Από το γυµνάσιο την πήρε, δεκάξι χρόνων κοριτσάκι τότε, και την έριξε στο σανίδι. Το 1942. Ηταν η Εντβιγκ – Εδβίγη τότε – στην ιστορική εναρκτήρια του «Θεάτρου Τέχνης» ιψενική «Αγριόπαπια». Από τότε υπηρέτησε το θέατρο χωρίς διακοπή 57χρόνια – µέχρι το 1999, οπότε και αποσύρθηκε.
Από το «Θέατρο Τέχνης» το 1946 θα περάσει στον θίασο της Κατερίνας και το 1947 στο Εθνικό Θέατρο. Ακολουθούν συνεργασίες µε την «Ελληνική Σκηνή» του ∆ηµήτρη Ροντήρη, µε τον Βασίλη Λογοθετίδη, πάλι (1953-1956) µε το Εθνικό, µε τον Νίκο Χατζίσκο, τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον Λάµπρο Κωνσταντάρα, τους Ελλη Λαµπέτη - ∆ηµήτρη Χορν, τον Κώστα Μουσούρη, την Κατερίνα και πάλι, τη Βίλµα Κύρου, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τους Σµαρούλα Γιούλη - ∆ιονύση Παπαγιαννόπουλο - Κώστα Βουτσά, τους Γιάννη Γκιωνάκη - Χριστίνα Σύλβα - Γιάννη Μιχαλόπουλο, τους Κώστα Βουτσά - Μαίρη Χρονοπούλου - Νίκο Ρίζο, την Τζένη Καρέζη… Θα παίξει µε το «Προσκήνιο» του Αλέξη Σολοµού, τους θιάσους Γιάννη Φέρτη - Ξένιας Καλογεροπούλου, Νίκου Κούρκουλου, «Απλό Θέατρο», Αλέκου Αλεξανδράκη - Νόνικας Γαληνέα, Τζένης Ρουσσέα, Αγγελου Αντωνόπουλου, Ζωής Λάσκαρη, «Πειραµατικό Θέατρο» Μαριέττας Ριάλδη, Μιµής Ντενίση, «Μοντέρνο Θέατρο» Γιώργου Μεσσάλα… Ανάµεσα στα δεκάδες έργα που έπαιξε µαζί τους, «Ο επιθεωρητής» του Γκόγκολ, «Καλοκαίρι και καταχνιά» του Ουίλιαµς, «Πρόσκληση στον πύργο» του Ανούιγ, «Η όπερα της πεντάρας» των Μπρεχτ - Βάιλ την πρώτη φορά που ανέβασε το έργο ο Ζυλ Ντασσέν (υπέροχη Κυρία Πίτσαµ σ’ ένα αξέχαστο ντουέτο µε τον Σπύρο Κωνσταντόπουλο - Κύριο Πίτσαµ), «Ωραία µου κυρία», «Η βεντάλια της Λαίδης Ουίντερµιρ» του Ουάιλντ, «Λυσιστράτη» (Κλεονίκη πλάι στην Αλίκη Βουγιουκλάκη - Λυσιστράτη), «Η µελωδία της ευτυχίας», «Φιλουµένα Μαρτουράνο» και σε πάρα πολλά έργα του – και διακεκριµένου δηµοσιογράφου – Γεωργίου Ρούσσου που ήταν ο σύζυγός της. Ο τελευταίος της ρόλος ήταν το 1998-1999 στον θίασο Γιούλης Ηλιοπούλου στο έργο του Μάκη Αντωνόπουλου «Η πριγκίπισσα του λαού».
Εκανε αρκετές ταινίες: «Το παιδί µου πρέπει να ζήσει», «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας», «Ενα βότσαλο στη λίµνη», «Το κορίτσι της γειτονιάς», «Το ταξίδι», «Μανταλένα», «Η Αλίκη στο ναυτικό», «Ο ζηλιαρόγατος», «Τι έκανες στον πόλεµο, Θανάση;», «Η Αλίκη δικτάτωρ», «Ιπποκράτης και δηµοκρατία», «Η Μαρία της σιωπής», ανάµεσά τους.
Η κηδεία της θα γίνει στο Πρώτο Κοιµητήριο, αύριο στις 15.00
«Είχε ψυχή ενζενί»
«Ηταν πολύ γλυκιά γυναίκα και πολύ αφοσιωµένη στο θέατρο», λέει η Μιµή Ντενίση.
«Την είχα γνωρίσει από την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Παίξαµε µαζί στο πρώτο έργο που κάναµε µε τον Γιάννη Φέρτη, “Το τέλος της κυρίας Τσέινι”. Επαιζε µια αριστοκράτισσα.
Για µένα, ενώ είχε γίνει µια καλή καρατερίστα, ήταν πάντα µια ψυχή ενζενί. Γι’ αυτό έµεινε και ως “Καιτούλα”.
Της άρεσε να φλερτάρει µε τον Γιάννη, µε τον Λευτέρη Βουρνά που ήταν στον θίασο, έκανε τα νάζια της, κοκκίνιζε… Και είχε ατελείωτο έρωτα για τον Ρούσσο, τον άντρα της. Κάθε τόσο µίλαγε για εκείνον, για τη δουλειά του στην εφηµερίδα, για τα έργα του… Ηταν για ιδιαίτερους ρόλους. Ηταν σουµπρετοκαρατερίστα. Θυµάµαι πως πριν βγει στη σκηνή έκανε πάντα τον σταυρό της. Και ο Γιάννης που είναι πάντα πειραχτήρι της έλεγε “αµάν, η παράσταση κρατάει πάρα πολύ γιατί ώσπου να κάνεις τον σταυρό σου και να χτυπήσεις ξύλο καθυστερούµε!”».
ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου