Πριν από τέσσερα χρόνια στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ένας (απατεωνίσκος) παραγωγός (αφθονούν στον χώρο μας) κάπου μεταξύ θυμού και χλευασμού με παρότρυνε να σταματήσω τις βλακείες με μετανάστες σε πλοία κ.λπ.Να ασχοληθώ με real θέματα. Τέσσερα χρόνια μετά τρέχω να προλάβω το...
deadline του Βερολίνου με την καινούρια ταινία.
Βγαίνω 04.35 από το στούντιο ήχου πέριξ της πλατείας της Αυτόνομης Reppublica των Εξαρχείων. Ρίχνω μια ματιά στους τίτλους των εφημερίδων στα περίπτερα. Ορύονται υπέρ της κατάργησης του ασύλου. Λαθραίοι έχουν καταλάβει τη Νομική και ζητούν να τους χορηγηθεί άδεια παραμονής. Εύκολος στόχος αναδεικνύονται τελικά αυτοί που έχουν πραγματική ανάγκη πανεμιστημιακού ή εκκλησιαστικού ασύλου. (Η εκκλησία δεν έχει και πολύ μεγάλη προσφορά σε τέτοια θέματα εδώ... λέμε τώρα).
Η Ελλάδα ξαφνικά έχει γεμίσει. Δεν χωράνε άλλοι στο πλοίο. Από την κάλπικη ευμάρεια φτάσαμε να πέφτουμε πάνω στα βράχια της χρεοκοπίας. Βούλιαξε η οικονομία. Αλλαξαν οι άνεμοι. Ο συμβολισμός του πλοίου «Sea Voyager» της ταινίας μου «Man at Sea» έχει γίνει πια θλιβερή καθημερινότητα. Ο καπετάνιος πανικόβλητος τρέχει να προλάβει τα χειρότερα, τα κεντρικά γραφεία καταριούνται της επιλογές που τον οδήγησαν στην καταστροφή, το πλήρωμα εξαγριώνεται που δεν πληρώνεται και αντιδρά στη συνεχή παρουσία των ξένων, ενώ οι (λαθρο)επιβάτες στο έλεος του γενικού θυμού, ξεσηκώνονται ενάντια σε μια ομηρία χωρίς τέλος.
Την ταινία μου την αποκαλώ χαιδευτικά Δραπετσollywood -λόγω τόπου γυρίσματος και της έλλειψης παρά. Τι το 'θελα ένα τόσο υπερφίαλο εγχείρημα; Ακούω ήδη τις φωνές των αρχιερέων του ελληνικού φεστιβαλικού και τηλεοπτικού σύμπαντος. Ειδικεύονται στην ανακάλυψη ταπεινών ταινιών -αλλά με μισθούς και προνόμια πακτωλούς. Poco poco ma siguro... το πιστεύω του πολιτιστικού γραφειοκράτη.
Η ταινία μού έδωσε το θείο δώρο να δουλέψω με τα καταπληκτικά όντα που κυκλοφορούν στην πόλη μας. Ταγμένους ηθοποιούς που μοχθούν να αποτινάξουν από πάνω τους την παιδεία των βλαμμένων σχολών και τη θανατηφόρα «παράδοση» του ελληνικού θεάτρου. Παιδιά από Αφγανιστάν, Ιράν, Πακιστάν, Μπανγκλαντές που κυκλοφορούν σιωπηλά και ημιπαράνομα ανάμεσά μας. Αυτά ήταν οι στρατιώτες της ταινίας.
Η Ελλάδα αλλάζει. Χαίρομαι ανεπιφύλακτα. Το τερατούργημα «κράτος πρόνοιας», που οικοδομήθηκε τα τελευταία πόσα χρόνια, κατέρρευσε. Νο more free money... you get it? Η «ανανεωτική αριστερά» που χρόνια βροντοφώναζε περί «εξαθλίωσης των μαζών», απογυμνώθηκε την ώρα της πραγματικής κρίσης, ως βολεμένη με κρατικές θέσεις και μισθούς. Οι παλαιοημερολογίτες, από την άλλη, έχουν χτίσει το δικό τους σιδερένιο επιχειρησιακό οχυρό χωρίς αναφορά σε κανέναν και ονειρεύονται τον πάλαι ποτέ κόσμο τους, πριν αυτός ο πούστης ο... Χρουτσόφ καταφέρει να ανοίξει κερκόπορτες.
Η δεξιά, από τις πιο ανίκανες και φαύλες στην Ευρώπη, προσπαθεί να μας κάνει να ξεχάσουμε την ανομία της. Και η κεντροαριστερά; Για δεκαετίες διαμόρφωσε έναν αργεντίνικο Περονισμό αλά Γκρέκα, και μας τον πλάσαρε ως Πρόοδο. Τώρα ο γιος δολοφονεί τον πατέρα και την παράδοσή του. Sweet revenge, Ι guess.
Πάνω στα ερείπια ξεμυτίζουν οι φαιοφορούμενοι. Οχι μόνο η λάιτ εκδοχή του πανούργου οπορτουνιστή με καταπληκτικά ελληνικά, αλλά η καθαρόαιμη, που χωρίς αιδώ (ή τιμωρία) υψώνει τον βραχίονα μέσα στο ίδιο το δημαρχείο της πόλης, αφού μάζεψε 10-15 % στην Αθήνα (από αυτούς που μπορούν και ψηφίζουν με τον μίζερο εκλογικό νόμο της χώρας, μην ξεχνάμε...)
Εντάξει, ρε φίλε... Κι συ δηλαδή τι θέλεις;
Χμμ... Μια πόλη καθαρή, ανθρώπινη και ασφαλή.
Να πάνε τα τζάνκια σπίτια τους με εξασφαλισμένη και καθαρή τη δόση τους. Αν δεν έχουν σπίτια, η κοινωνία, η εκκλησία και ο δήμος να τους φροντίσει.
Ανθρώπινα κέντρα υποδοχής για τους τωρινούς παράνομους.
Γρήγορη και δίκαιη παραχώρηση ασύλου και άδειες παραμονής για άτομα από εμπόλεμες ζώνες ή καταπιεστικά καθεστώτα και κοινωνίες.
Το δικαίωμα transit για άτομα που θέλουν να ταξιδέψουν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Την αναγνώριση ότι πολλοί ξένοι θέλουν να μείνουν και να συνεισφέρουν με τη δουλειά και την ενέργειά τους σε αυτή τη χώρα.
Την κατάργηση της συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ.
Φροντίδα για τους άστεγους και φτωχούς που πληθαίνουν πια στα πάρκα της γειτονιάς μου.
Τα μικρομεσαία αστάκια που κατεβαίνουν και καίνε τα πάντα να κάψουν καλύτερα το Χαλάνδρι, τον Χολαργό κ.λπ. ή, καλύτερα, τα σπίτια των γονέων τους. Πιο επαναστατικό μου φαίνεται. Και να αφήσουν ήσυχο το πολύπαθο κέντρο. Kill your father not other people. Ask George, he knows.
Μια κοινωνία των πολιτών. Η δημιουργία άλλων μορφών σύμπραξης μακριά από παραδοσιακά κόμματα. Μήπως και αυτά αλλάξουν.
Το κλείσιμο των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών για δύο χρόνια ως θεραπεία αποτοξίνωσης. Και, μετά, τη διάσπαση της κρατικής τηλεόρασης και το μοίρασμα της τηλεοπτικής παραγωγής σε μικρές εταιρείες με νέα παιδιά.
Τα ιδιωτικά κανάλια να πληρώσουν ακριβά την απόκτηση της άδειας. Οποιος αντέχει ας πληρώσει αδρά, με την υποχρέωση να παράγει ουσιαστικό οπτικοακουστικό υλικό. Να σταματήσουν τα κανάλια να λειτουργούν ως τρομομάγαζα πίεσης στην εκάστοτε κυβέρνηση.
Η χρηματοδότηση της τέχνης και του κινηματογράφου να γίνει με γνώμονα την παραγωγή. Σε αυτό έχει συμβάλει ουσιαστικά ο υπουργός και μπράβο του.
Οι σωστοί άνθρωποι σε θέσεις κλειδιά. Όσα νομοσχέδια και αν περάσουν, αν η στελέχωση δεν γίνει με ανιδιοτελή και θαρραλέα πρόσωπα, θα χάσουμε πάλι με τους μέτριους και τους απατεώνες.
Να γαμάμε πιο πολύ. Εχει πέσει πολύ το ηθικό μας. Ζούμε στο πιο ελεύθερο και προνομιούχο κομμάτι του πλανήτη. Μην το ξεχνάμε αυτό και μην το περιφρονούμε. Είναι άδικο. Ρώτα ένα παιδί από το Αφγανιστάν.
Του Κωνσταντίνου Γιάνναρη από Επτά Ελευθεροτυπίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου