Συμμετέχουμε και περιφρουρούμε αποφασιστικά την απεργία...

Γράφει ο Δευκαλίωνας
Σίγουρα η προκήρυξη μίας Γενικής Απεργίας σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου δεν είναι κοσμοϊστορικό και διεθνούς εμβέλειας γεγονός. Ισχύει όμως αυτή η γενική διαπίστωση για την περίπτωση της Ελλάδας; Θα το απαντήσουμε αφού πρώτα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε την διεθνή και εγχώρια πολιτικό-οικονομική πραγματικότητα.
Στον διεθνή περίγυρο παρατηρούμε μία...
ευρύτατη αναταραχή. Ο Αραβικός κόσμος ξεσηκώνεται ενάντια στην φτώχεια και την μιζέρια. Ανεξάρτητα από τους δευτερογενείς παράγοντες που συμβάλουν και οργανώνουν τον ξεσηκωμό (παράνομα αντιπολιτευόμενα κόμματα η Θρησκευτικές Ισλαμικές Οργανώσεις), ο κοινός και κινητήριος κοινωνικός μοχλός όλων αυτών των εξεγέρσεων, είναι τα αιτήματα για ψωμί και αξιοπρέπεια. Οι πρώτες επιπτώσεις απ’ αυτόν τον παναραβικό ξεσηκωμό, είναι η...
αλλαγή των κυβερνήσεων στην Τυνησία και την Αίγυπτο, και οι εξαγγελίες πολιτικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων από τα ετοιμόρροπα δικτατορικά καθεστώτα της Αλγερίας, της Λιβύης, του Μπαχρέιν, της Υεμένης κλπ.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει σήμερα με ασφάλεια, εάν και πότε θα σταθεροποιηθεί η κατάσταση στον Αραβικό Κόσμο. Όπως επίσης κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν τα νέα και υπό εκκόλαψη Αραβικά Καθεστώτα, θα εμφορούνται από δημοκρατικές αρχές ή θεοκρατικές αντιλήψεις. Ένα μόνο είναι σίγουρο. Ο Νέος Αραβικός Κόσμος θα είναι διαφορετικός από αυτόν που καταρρέει.
Τι σημαίνει αυτό;
Τα Νέα Αραβικά Καθεστώτα θα ακολουθήσουν ή θα διαφοροποιηθούν από τα φιλοδυτικά ανοίγματα των προκατόχων τους και την πολιτική προσέγγισης με το Ισραήλ;
Και αυτό το κομβικό ερώτημα αφορά άμεσα και πάνω απ’ όλα τον Γιώργο Παπανδρέου και την υπό αυτόν ηγετική ομάδα. Ως γνωστόν ο Γιώργος Παπανδρέου ακολουθεί μία πολιτική ανάπτυξης σχέσεων με το Ισραήλ. Βασικά στον τομέα της εξόρυξης και της μεταφοράς φυσικού αερίου με υποθαλάσσιους αγωγούς, που θα διέρχονται από την Ελληνική ΑΟΖ και θα καταλήγουν μέσω Ιταλίας στην Κεντρική Ευρώπη.
Θα μπορέσει, μέσα σε από αυτήν την νέα πραγματικότητα που δημιουργείται στον Αραβικό Κόσμο, το Ισραήλ απερίσπαστο να συνεχίσει αυτήν την ενεργειακή πολιτική και στο μέσο-μακροπρόθεσμο μέλλον, ή θα υποχρεωθεί να οπισθοχωρήσει για να αντιμετωπίσει μία εχθρική Αίγυπτο;
Και στην περίπτωση αποχώρησης του Ισραήλ από τα ενεργειακά γεγονότα της περιοχής, ποιος θα πάρει το πάνω χέρι στην περιοχή;
Μήπως η Τουρκία του Ερντογάν, από την οποία θα διέρθουν οι άλλοι δύο μεγάλοι αγωγοί; Ο δυτικών συμφερόντων Nabucco και ο Ρωσικός South Stream, θα καταλήγουν και αυτοί στην Κεντρική Ευρώπη. Και εδώ γεννάται το πολύ μεγάλο ερώτημα: Ποιος αγωγός θα φθάσει πρώτος στην Κεντρική Ευρώπη και θα πάρει την μεγαλύτερη πίτα της κατανάλωσης;
Δηλαδή, αυτήν την στιγμή γίνεται κυριολεκτικά ένας αγώνας δρόμου μεταξύ του consortium δυτικών εταιρειών του Nabucco, της Ρωσικής Gazprom και των Ισραηλινών, ποιος θα φθάσει πρώτος στην μεγάλη αγορά της Κεντρικής Ευρώπης.
Σ’ αυτόν τον αγώνα δρόμου, ο Γιώργος Παπανδρέου και η υπό αυτόν ηγετική ομάδα, διάλεξαν το Ισραήλ. Χωρίς όμως ακόμα να έχουν αποσαφηνιστεί και τα απτά και χειροπιαστά ανταλλάγματα. Η συγκεκριμένη όμως επιλογή θέτει τον Γιώργο Παπανδρέου και την υπό αυτόν ηγετική ομάδα, αλλά και την χώρα, αντιμέτωπους με τα τεράστια ενεργειακά συμφέροντα του consortium των δυτικών εταιρειών του Nabucco και της Gazprom.
Κατανοούμε από τα παραπάνω ότι η διεθνής γεωπολιτική και γεωοικονομική συγκυρία, είναι ιδιαίτερα κρίσιμη και άπτεται άμεσα της Ελληνικής Πολιτικής συγκυρίας.
Όμως, η Ελληνική Πολιτική Συγκυρία διαμορφώνεται κύρια από το περιβόητο μνημόνιο και τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις που αυτό δημιουργεί. Γύρω και απέναντι από το περιβόητο μνημόνιο, στοιχίζονται πολιτικές δυνάμεις. Από την μία πλευρά το νέο-ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου και τα υπόλοιπα μέλη της φίλο-μνημονιακής συμμαχίας (Γιώργος Καρατζαφέρης, Ντόρα Μπακογιάννη και Φώτης Κουβέλης) και από την απέναντι πλευρά οι Πατριωτικές Δυνάμεις (Αντώνης Σαμαράς, Αλέκα Παπαρήγα και μέρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α). Όμως το κύριο πρόβλημα είναι η εφαρμογή του περιβόητου μνημονίου. Και εκεί υπάρχει μείζον πρόβλημα για το νέο-ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου και τα υπόλοιπα μέλη της φίλο-μνημονιακής συμμαχίας.
Η Ανεργία, η Ύφεση, ο Πληθωρισμός και η πλήρης κάλυψη των λήξεων του Δημόσιου Χρέους, βρίσκονται εκτός στόχων καθιστώντας εμφανές ότι το περιβόητο μνημόνιο δεν λειτουργεί και οδεύει προς αποτυχία. Αποτέλεσμα αυτής της αποτυχίας είναι οι απροκάλυπτες πιέσεις προς τον Γιώργο Παπανδρέου και την υπό αυτόν ηγετική ομάδα, των οικονομικών αιμοδοτών του περιβόητου μνημονίου δηλαδή της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, μέσω των επίσημων εκπροσώπων τους Ζ. Κ. Τρισέ και Dominique Strauss-Kahn.
Πάρα πολύ απλά, οι δύο παραπάνω κύριοι, είτε εκβιάζοντας με οικονομικά μέσα, είτε απειλώντας με αποκαλύψεις, πιέζουν τον Γιώργο Παπανδρέου να εφαρμόσει άμεσα και δραστικά όσα ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα έχει συμφωνήσει και υπογράψει.
Την ίδια ώρα, όμως, που ο Γιώργος Παπανδρέου εκβιάζεται από τους εκπροσώπους των χρηματοδοτών του περιβόητου μνημονίου (ΕΚΤ και ΔΝΤ), βλέπει ταυτόχρονα την αποτυχία της οικονομικής του πολιτικής και φοβούμενος το προσωπικό πολιτικό του μέλλον, διστάζει να εφαρμόσει τα υπόλοιπα ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα του περιβόητου μνημονίου.
Μέτρα για τα οποία έχει συμφωνήσει και υπογράψει, όταν αποδέχονταν το περιβόητο μνημόνιο. Γι’ αυτό επιχειρεί να διαμορφώσει το σκηνικό που θα του επιτρέψει να δραπετεύσει με όρους αξιοπρέπειας.
Αυτό είναι εν συντομία το διεθνές και εγχώριο πολιτικό σκηνικό. Διεθνείς κίνδυνοι στην περιοχή λόγω της αντιπαράθεσης των παγκόσμιων ενεργειακών κολοσσών και μείζον εσωτερικό οικονομικό αλλά και πολιτικό πρόβλημα.
Κατανοούμε, λοιπόν, όλοι ποια πρέπει να είναι η στάση μας στις Απεργιακές Εκδηλώσεις της 23ης Φεβρουαρίου. Ποια στάση θα δώσει μία καλή απάντηση σε όσους επιβουλεύονται τα συμφέροντα του Ελληνικού Λαού και σε όσους σκοπεύουν να προβοκάρουν αυτές τις εκδηλώσεις προκειμένου να εξυπηρετήσουν αλλότρια συμφέροντα: Συμμετέχουμε και Περιφρουρούμε Αποφασιστικά την Απεργία!
http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/