Γκελ ...

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, µέσα στην ορµή της φιλοδοξίας και του βολονταρισµού της, συνήθως το ξεχνάνε. Ωστόσο, η ακµή όσων φτάσουν ψηλά τοποθετείται χρονικά µέσα στα όρια µιας δεκαετίας – το πολύ.

ΕΞΑΙΡΕΣΗ ο Μιλτιάδης Εβερτ δεν ήταν. Η χρυσή του εποχή είναι µεταξύ 1986 και 1996. Τα όρια έχουν µάλιστα ωµή σαφήνεια. Η ... δεκαετία ξεκινάει µε τη νίκη στον ∆ήµο Αθηναίων και τελειώνειµε την ήττα στις βουλευτικές εκλογές κόντρα στονΚώστα Σηµίτη. Τοανοδικό τόξο Εβερτ δεν επηρεάζεται καθόλου απότην ακολουθία πολιτικών γεγονότων πρώτης γραµµής της ίδιας περιόδου. Καθώς το ΠΑΣΟΚ ψυχορραγεί από το1988 και µετά, εκείνος είναι δυναµικός δήµαρχος. Είναιαρχικά υπουργός Εσωτερικών του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αλλά ως κυρίαρχος εκφραστής της καραµανλικής ∆εξιάς προεξοφλεί το προσωπικό του µέλλον, βγαίνοντας από την κυβέρνηση. Μετά το 1993 εκλέγεται πράγµατι αρχηγός της Ν.∆. Με τη φόρα που έχει, δεν λαµβάνει το βαθύτερο µήνυµατων ευρωεκλογών του 1994 που είναικακό για τη Ρηγίλλης. Κάνει, πάντως, ένα άνοιγµα προς την Κεντροδεξιά. Ωστόσο, τη µεσαία ατζέντα θατην πάρει τελικάο Κώστας Σηµίτης, ερχόµενος από την άλλη πλευρά.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ κοµµάτια λοιπόν. Ωστόσο, ο Εβερτ είναι ένας από τους πιο καινοτόµουςτεχνικούς της ελληνικής πολιτικής. Κι αυτό γιατίπρόσθεσε δύο παρτιτούρες στο ρεπερτόριο της Μεταπολίτευσης.

Η ΠΡΩΤΗ παρτιτούρα τον δείχνει να αντιλαµβάνεται πρώτος ότι η πολιτική έχει περισσότερα επίπεδα και ότι µπορείς θαυµάσια να γκελάρεις κάτω για να εκτιναχθείς επάνω. Εφυγε από τη Βουλή για να πάει στον ∆ήµο. Ως δήµαρχος βγήκε µπροστά από το πολιτικό σύστηµα, µε κορυφαίο παράδειγµα την ελεύθερη ραδιοφωνία. Με απλά λόγια, ο Εβερτ έδειξε ότι εκτελεστική εξουσία δεν είναι µόνον η κυβέρνηση, αλλά και η αυτοδιοίκηση. Μετά δηµιούργησε µιµητές. Ωστόσο κανείς ή καµία δεν ξανάγινε αρχηγός µε το γκελ της αυτοδιοίκησης. Αντίστοιχα, στα χέρια των µετέπειτα δελφίνων, οι δηµοτικές αρχές λειτούργησαν περισσότερο ως προσωπικοί µηχανισµοί και λιγότερο ως καταλύτες αλλαγής.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ παρτιτούρα είναι το σκέρτσοτης εσωκοµµατικής αντιπολίτευσης. Εβερτ, ∆ήµας και Κανελλόπουλος ετέθησαν εκτός κυβέρνησης Μητσοτάκη, νοµιµοποίησαν την εσωκοµµατική κριτική και, τελικώς, επικράτησαν. Σε εποχέςόπου στο ΠΑΣΟΚ ήταν όλοι σούζα και στηΝ.∆. οι προσωπικές κόντρες οδηγούσαν σε έξοδο από το κόµµα καιδηµιουργία νέων πολιτικών σχηµατισµών – η περίπτωση ∆ΗΑΝΑ µε τον Κωστή Στεφανόπουλο – ο Εβερτ έδειξε πως µπορείς να µείνεις µέσα, να αµφισβητείς συστηµατικά τον αρχηγό και τελικά να πάρεις το µαγαζί. Κανείςδεν το πέτυχε ξανά. Βοήθησε, βεβαίως, και η σταθερή προσωπική και ιδεολογική αναφορά του Εβερτ στον Κωνσταντίνο Καραµανλή που λειτουργούσε αποτρεπτικά απέναντι στο Μητσοτακαίικο.

ΠΑΡΑΞΕΝΟ συµπέρασµα: στην περίπτωση του Μιλτιάδη Εβερτ ο πληθωρικός άνθρωπος επισκίαζε έναν πολύ ξύπνιο πολιτικό.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ