Φωτιές...

ΤΟΥ ∆ΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΖΟΥΜΕ φάση µεγάλων αλλαγών. Πέρσι φοβόµασταν µήπως γίνουµε Ισλανδία της Μεσογείου. Φέτος ανησυχήσαµε µήπως γίνουµε Τυνησία, αλλά πριν προλάβουµε να καταλάβουµε τι γίνεται καλά καλά, τροµάξαµε µήπως γίνουµε Αίγυπτος της Ευρώπης. Μήπως όµως τελικά γίνουµε Μπαχρέιν; ΟΙ ΜΕΡΕΣ καίγονται όπως ο τυνήσιος πλανόδιος πωλητής φρούτων που έκανε παρανάλωµα το καθεστώς Μπεν Αλι. Μαζί τους καίγονται οι εβδοµάδες, οι µήνες και τελικά τα χρόνια. Μια περίοδος µε χαρακτηριστικά σχετικής σταθερότητας φαίνεται να τελειώνει στη Μέση Ανατολή. Αφήνοντας όµως στην άκρη τη γεωπολιτική, το ηθικό δίδαγµα είναι καθαρό. Η αλλαγή προκύπτει βίαια και απότοµα, όχι µε τη λογική της γραµµικής εξέλιξης αλλά το εκρηκτικό σχήµα των φράκταλς που κοσµούν τη θεωρία του χάους.

ΟΙ ΦΩΤΙΕΣ του αραβικού κόσµου δεν φαίνονται από την Αθήνα. Ερχονται όµως να µας θυµίσουν ότι το 2011 είναι η χρονιά όλων των κινδύνων. Η διαπίστωση είναι πρωθύστερη. Οταν η Ελλάδα πήγε στο ∆ΝΤ – ή τέλος πάντων στο Μνηµόνιο – τον Απρίλιο του 2010, η ανησυχία στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ήταν µεγάλη. Ολοι περίµεναν κοινωνική έκρηξη. ∆εν ήρθε. Πράγµα που δεν σηµαίνει ότι η ατµόσφαιρα δεν επιβαρύνθηκε έκτοτε. Το ερώτηµα τώρα είναι από πού θα ‘ρθει η σπίθα που θα µπορούσε να προκαλέσει το µπαµ. Οι λαθροµετανάστες απεργοί πείνας πήγαν από τη Νοµική στο Μέγαρο Υπατία. Εφόσον δεν υπήρχε θέµα πανεπιστηµιακού ασύλου, η κοινή γνώµη τούς ξέχασε. Οι µέρες όµως πέρασαν και η κατάσταση της υγείας τους αρχίζει σιγά σιγά να χειροτερεύει. Υπάρχει η συνεχιζόµενη αναστάτωση στις µεταφορές – ένα επικίνδυνο µείγµα που περιλαµβάνει στάσεις εργασίας, επιβάτες που δεν πληρώνουν και µπάρες διοδίων που σηκώνονται από οδηγούς. Υπάρχει η πιστωτική ασφυξία και ο κίνδυνος µια µεγάλη επιχείρηση – συστηµικού χαρακτήρα – να γίνει κάτι σε ελληνική Lehman Brothers.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ όµως απ’ όλα, αυτό που είναι ανησυχητικό είναι µια ανεπαίσθητη αύξηση της έντασης στη χώρα. Αλλά και η σταδιακή εγκαθίδρυση ενός δηµόσιου λόγου µε χαρακτηριστικά µίσους και φόβου. Αυτός δεν προέρχεται µόνο από τα άκρα – του πολιτικού συστήµατος ή των ΜΜΕ. Αλλά αρχίζει και αναπτύσσεται οριζόντια, ακόµη και σε θεσµούς που παραδοσιακά λειτουργούν ενισχυτικά για τη συνοχή. Οπως η Εκκλησία.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Καλυβρύτων και Αιγιαλείας δεν χρειάζεται συστάσεις. Ο Αµβρόσιος αποτελεί ακραίο στοιχείο στους κόλπους της Ιεραρχίας. Εχει, βεβαίως, κι αυτός blog ώστε να µην τον ξεπεράσει η εποχή. Ωστόσο, η επίθεση κατά του Πρωθυπουργού, τον οποίο χαρακτηρίζει ως «εκτελεστικό Οργανο ξένων κέντρων αποφάσεων», είναι ανησυχητική για όλους τους προφανείς λόγους.

ΘΑ ∆ΟΥΜΕ στην Ελλάδα του Μνηµονίου τους ασθενείς να καταλαµβάνουν την κλινική; Φέτος είναιη χρονιά που θατο επιχειρήσουν.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.