Ιστορίες καθημερινής τρέλας...

Ησυχη και ανακουφισμένη που οι εργαζόμενοι στο μετρό ανέστειλαν για λίγο τις κινητοποιήσεις, κατευθύνθηκα χθες το πρωί στον σταθμό της Πανόρμου. Πάρκαρα ύστερα από δεκάδες κύκλους στη γύρω περιοχή και κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες για να μπω στον σταθμό, γιατί έβρεχε καταρρακτωδώς. Στη βιασύνη μου, δεν ...
πρόσεξα τις δύο ανθρώπινες αλυσίδες που είχαν σχηματιστεί και συνεχίζονταν ακόμη κι εκεί που δεν έβλεπε το μάτι, δηλαδή, πίσω από το γκισέ των πληροφοριών. Στάθηκα μπροστά στην πρώτη μηχανή αυτόματης έκδοσης εισιτηρίου και αναζήτησα τη σχετική ένδειξη για τον τύπο του εισιτηρίου που ήθελα. Δεν τη βρήκα, αλλά και πάλι δεν κατάλαβα τι συνέβαινε, γιατί βιαζόμουν πολύ. Μετακινήθηκα, λοιπόν, στο δεύτερο εκδοτήριο. Ούτε εκεί δεν υπήρχε φωτεινή ένδειξη. Το ίδιο και στο επόμενο και στο μεθεπόμενο. Τότε μόλις συνειδητοποίησα ότι μπροστά από το .......
πέμπτο εκδοτήριο ξεκινούσε μια απίστευτη ουρά ανθρώπων, η οποία ξεπερνούσε τα σαράντα άτομα. Δύο μέτρα πιο πέρα, στο γκισέ έκδοσης εισιτηρίων, άλλη μία ανθρώπινη αλυσίδα, σχεδόν διπλάσια από την προηγούμενη.
Στάθηκα στο τέλος της πρώτης, αυτής για την αυτόματη έκδοση, διότι τη διπλανή εξυπηρετούσε υπάλληλος -ένας και μοναδικός- και ήλπισα ότι θα τελειώσω πιο γρήγορα. Προσπαθούσα να καταλάβω τον λόγο για τον οποίον πέντε από τα έξι εκδοτήρια δεν λειτουργούσαν, ώσπου άκουσα τον νεαρό κύριο που στο μεταξύ είχε συνεχίσει την ουρά πίσω μου, να «εκρήγνυται» μιλώντας στο κινητό του. «Θ’ αργήσω πολύ! Μπες μέσα να μη βρέχεσαι. Χρειάζομαι τουλάχιστον είκοσι λεπτά με μισή ώρα μόνο για να βγάλω το εισιτήριο! Αύξησαν την τιμή τους, αλλά δεν μπήκαν στον κόπο να ρυθμίσουν τις αυτόματες μηχανές και προτίμησαν να τις απενεργοποιήσουν. Ούτε φυσικά σκέφτηκαν να βάλουν δεύτερο υπάλληλο για να καλύψουν τις ανάγκες. Μας αντιμετωπίζουν ως κάφρους. Δεν αντέχω άλλο....». Η περιγραφή του νεαρού... μίλησε απευθείας στην ψυχή της κυρίας που ήταν δύο θέσεις πίσω. «Κι εγώ έχω να πάρω το εγγόνι μου από το σχολείο στη μία και κατεβαίνω μέχρι τα κεντρικά γραφεία του ΙΚΑ. Τα τελευταία φάρμακα που μου έχουν γράψει οι γιατροί του ΙΚΑ μού τελειώνουν και γύρευε πότε θα ξαναπάρω συνταγή.. Εσείς, μήπως έχετε καταλάβει γιατί απεργούν οι γιατροί του ΙΚΑ;» Στο ερώτημα βάλθηκε να απαντήσει κύριος από τη διπλανή ουρά. «Γιατί δεν θέλουν τον νόμο που προβλέπει τη δημιουργία ενιαίου μηχανισμού Πρωτοβάθμιας Υγείας, για να δημιουργήσει έναν υποτυπώδη, έστω, μηχανισμό ελέγχου των δαπανών». «Ναι, αλλά αυτό ήταν πάγιο αίτημα των ιατρικών συλλόγων. Τώρα, γιατί ακριβώς αντιδρούν;» παρεμβαίνει ξανά ο νεαρός που στέκεται πίσω μου.
«Tι τα θέλεις... Οπου φτωχός και η μοίρα του. Αλίμονο σε όσους από μας δεν τα φάγαμε μαζί με τον Πάγκαλο», πετάγεται ο παππούς από απέναντι. Η ολιγόλεπτη συζήτηση τελειώνει και όλοι αναχωρούν βυθισμένοι στις σκέψεις και στα προβλήματά τους.
Καθημερινές, πια, οι ιστορίες χιλιάδων μη προνομιούχων ανθρώπων που βιώνουν στο πετσί τους τις συνέπειες είτε της συντήρησης ανορθολογικών συστημάτων διοίκησης είτε των καθυστερημένων και φαύλων καθεστώτων είτε των αποφάσεων που λαμβάνονται και δεν υλοποιούνται.
Στην επιστροφή για το σπίτι, με την ίδια κοπιαστική διαδικασία, η παρουσιάστρια του κεντρικού ραδιοφωνικού δελτίου ενημερώνει για τη νέα παρέμβαση του υπουργού Δικαιοσύνης, με την οποία ο κ. Χάρης Καστανίδης καταδικάζει μεν το κίνημα ανυπακοής στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, συνδέοντας όμως τη βαρύτητα της ανυπακοής με τα κοινωνικά κριτήρια των αντιδρώντων. Το αν και πώς μπορεί να εισαχθούν ποιοτικά κριτήρια στην εφαρμογή νόμων και ρυθμίσεων, χωράει μεγάλη κουβέντα. Προς το παρόν, είμαστε ένα βήμα πίσω. Ακόμη και οι πρόθυμοι να καταβάλουν το νέο αντίτιμο, δεν μπορούν, γιατί τα εκδοτήρια δεν έχουν ρυθμιστεί καταλλήλως...

Ελλη Τριανταφύλλου