Tης Λουκρητίας Είναι σκληρό να χάνεις μια δουλειά. Όταν μάλιστα την κάνεις για 22 συναπτά έτη, νιώθεις ένα κομμάτι του εαυτού σου να εξαφανίζεται στιγμιαία σαν ανάσα που σβήνει την φλόγα του κεριού. Ο πόνος είναι ακόμα μεγαλύτερος όταν πρόκειται για την...
μοναδική δουλειά στον κόσμο, η οποία πληρώνει ανέλπιστα καλά, δεν χρειάζεται ιδιαίτερα προσόντα ή κάποιο συγκεκριμένο dress code και το βασικότερο όλων, διαρκεί μόνο 10 λεπτά μία συγκεκριμένη μέρα του χρόνου. Βέβαια, έχει και κάποια μειονεκτήματα. Είναι ένα κλειστό επάγγελμα, στο οποίο βασιλεύει η οικογενειοκρατία, και, όπως διαπίστωσα κάπως αργά, η σύμβαση λήγει άμα τη αφίξει νέου αίματος.
Μα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή... Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν τεσσάρων. Παραμονή πρωτοχρονιάς. Όλο το σόι είχε μαζευτεί στο σπίτι της γιαγιάς ως είθισται. Δέκα λεπτά πριν αλλάξει ο χρόνος, με πλησίασε ο πατέρας και με ύφος συνωμοτικό μου πρότεινε αν θέλω να γίνω ο "Νέος Χρόνος". Τον κοίταξα με απορία. "Τι πρέπει να κάνω;", τον ρώτησα. "Είναι απλό, θα δεις", με καθησύχασε, και πριν καλά-καλά το καταλάβω, μου έβαλε ένα πιάτο στα χέρια και με έσπρωξε έξω απ' την πόρτα. Οι οδηγίες ήταν σαφείς: "Με το που αρχίσουν να σημαίνουν οι καμπάνες, θα χτυπήσεις να μπεις. Θυμίσου: με το δεξί". Δέκα ολόκληρα λεπτά, έξω στην παγωνιά του Δεκεμβρίου για ένα μικρό παιδάκι είναι αρκετά για να φωνάξεις την Πρόνοια να επιληφθεί του θέματος. Κάτι τέτοιο σκέφτηκα κι άρχισε να με πιάνει το παράπονο. Την θέση του οποίου όμως πήρε πολύ γρήγορα η περιέργεια να δω τι κρύβεται στο πιάτο κάτω από το αλουμινόχαρτο.
Είχε μελομακάρονα, κουραμπιέδες, ένα πεντακοσάρικο, βαμβάκι κι ένα μεγάλο πολυκαιρισμένο σιδερένιο κλειδί. Όπως πληροφορήθηκα αργότερα, μελομακάρονα και κουραμπιέδες για να είναι ο νέος χρόνος γλυκός, βαμβάκι για να είναι ξένοιαστος χωρίς σκοτούρες, πεντακοσάρικο για να είναι προσοδοφόρος και σιδερένιο κλειδί για να είμαστε όλοι γεροί και υγιείς. Πρέπει να είχα αφαιρεθεί εντελώς προσπαθώντας να λύσω τον γρίφο του πιάτου, γιατί όταν σήμαναν τελικά οι καμπάνες καλωσορίζοντας το νέο έτος, πετάχτηκα πάνω λαχανιάζοντας. Χτύπησα την πόρτα. Την άνοιξε ο παππούς και είδα τους πάντες να κρέμονται από το πόδι μου. Το μετέωρο βήμα του χρόνου. Τελευταία στιγμή θυμήθηκα τα λόγια του πατέρα και μπήκα με το δεξί. Και σαν να έβαλες ξαφνικά το τζουκ μποξ στην πρίζα, ξεκίνησαν όλοι με μια φωνή να τραγουδάνε "Γέρε χρόνε φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά, ήρθε ο νέος με τα δώρα, με τραγούδια, με χαρά! Καλή χρονιά, καλή χρονιά, χαρούμενη χρυσή πρωτοχρονιά!".
Είχα μείνει να τους κοιτώ μαγεμένη. "Τώρα πρέπει να πας σε όλους, έναν-έναν, και να ευχηθείς καλή χρονιά χτυπώντας μαλακά το κλειδί στο κεφάλι τους", μου ψιθύρισε ο πατέρας στο αφτί. Έτσι κι έκανα. Προς μεγάλη μου έκπληξη, όλοι το καταχάρηκαν που τους προκαλούσα καρούμπαλα με σκέρτσο κι άρχισαν τα πεντοχίλιαρα να γεμίζουν τις τσέπες μου επικίνδυνα. Εκείνο το βράδυ, έκανα ταμείο σαράντα χιλιάδες. Με τα χρόνια, δούλεψα πάνω στο νάζι και το αθώο ύφος που πρέπει να έχεις την ώρα που κατεβάζεις το κλειδί στην κεφάλα του συγγενή που δεν πολυσυμπαθείς και τα έσοδα όλο και αυξανόντουσαν με γεωμετρική πρόοδο. Γι' αυτό και δεν ενοχλήθηκα πολύ όταν μεγάλωσε ο αδερφός μου κι έπρεπε να μοιραστούμε την σκληρή δουλειά, και φυσικά, και τον μισθό του "Νέου Χρόνου".
Για καλή μου τύχη, είναι υπναράς ο δόλιος, οπότε τις περισσότερες φορές έπαιρνα όλο το βάρος (των πεντοχίλιαρων) πάνω μου. Δεν ένιωθα άσχημα. Εξάλλου, σαν χαρισματικό χαρτόμουτρο, τους τα έπαιρνε όλα όταν έπαιζαν "21". Τα πρώτα σύννεφα στην καριέρα μου εμφανίστηκαν με την γέννηση των μικρών ξαδερφιων μου. Αλλά το τέλος σε αυτή δόθηκε ουσιαστικά όταν έφτασαν σε ηλικία που μπορούσαν να ξεχωρίσουν το δεξί από το αριστερό. Το πιάτο άλλαξε χέρια, μαζί και η γλυκιά ευχαρίστηση του κλειδιού. Οι φόδρες απ' τις τσέπες μου σχημάτισαν με τις ζάρες τους μια λυπημένη έκφραση. Η αλήθεια είναι ότι το ξεπέρασα γρήγορα, μα τώρα με την κρίση σκέφτομαι πολύ σοβαρά να προτείνω στο σόι έναν έξτρα ρόλο, εκμεταλλευόμενη τον μαγικό στίχο "Γέρε χρόνε φύγε τώρα". Αφού τα ξαδερφάκια μου παριστάνουν τον "Νέο", μπορώ εγώ να κάνω τον "Γέρο", φεύγοντας απ' την πόρτα. Ε όσο να 'ναι, κατιτίς πρέπει να μου δώσουν για τα οδοιπορικά. Έτσι; ...
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου