Ανυπόμονοι μαζί...

Γιούλα Ράπτη.
Ενας φίλος, πριν κάποια χρόνια, γυρνώντας από το Μπαλί, δεν ήταν τόσο μαγεμένος από τον εξωτισμό, όσο σοκαρισμένος γιατί η πρώτη λέξη που μαθαίνουν εκεί τα μωρά, δεν είναι "μαμά”, αλλά...“υπομονή”. Θα τους χρειαστεί μια ζωή, έλεγε, για να μείνουν “υπό”, για να αντέξουν, για να δεχτούν με μια δόση μοιρολατρίας και με λιγότερο πόνο τη στέρηση, τις αντιξοότητες, την ανισότητα.


Δεν ξέρω αν η υπομονή συγκαταλέγεται στις μεγάλες αρετές που ο άνθρωπος θα πρέπει να σπουδάσει, αφού η ανυπομονησία είναι πιο κοντά στη φύση του, όπως και η φιλοδοξία και η προσδοκία. Είναι πάντως μια ευχή, η οποία ακούγεται όλο και πιο πολύ σήμερα στα δικά μας μέρη, σαν μια αμήχανη αντίδραση στο φόβο, στο θυμό, στη σκληρή αλήθεια των αριθμών. Η λέξη “υπομονή...”, σαν απάντηση, μου φαίνεται ότι ταιριάζει περισσότερο στο θάνατο, παρά στη ζωή.


Το 2011 μπαίνει συνοδευμένο από όλες τις κλασικές ευχές: να είναι καλό, δημιουργικό, ευτυχισμένο, χαρούμενο, αν και όλοι νιώθουμε ότι θα αρκούσε για φέτος το “πάνω από όλα υγεία”. Προτάσσουμε γι αυτό όλο το οπλοστάσιο μιας αισιοδοξίας που δεν έχει πού να ακουμπήσει, μιας θετικότητας που δεν έχει πώς να μεταφραστεί, μιας ελπίδας που πεθαίνει τελευταία, αλλά όπως λέει ένας άλλος φιλος “βαριέται πρώτη”...

Δεν ξέρω, λοιπόν, φέτος - εκτός από Υγεία, που είναι ανεκτίμητη- τι άλλο να ευχηθώ. Θα ήθελα να μας μείνει αξέχαστη η χρονιά, με την καλή και όχι την κακή έννοια. Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, να είναι καλύτερη από το 2010, να χουμε μάθει κάτι χρήσιμο από όλο αυτό που περάσαμε και μας σόκαρε. Να μας μάθει όχι την υπομονή αλλά την επιμονή, όχι τη γκρίνια αλλά τη διεκδίκηση, όχι την ενοχή αλλά την αυτοπειθαρχία και την προσαρμογή.


Θα έλεγα και να μην αφήσουμε να μας καταβάλλει αυτό το πικρό συναίσθημα ηττοπάθειας, που κυκλοφορεί νυχθημερόν και μοιράζει χαστούκια αλλά δεν συμφωνώ με την άποψη ότι ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, η τρυφερότητα και η αγάπη, δεν κοστίζουν τίποτα. (Αν δεν κοστίζουν, τι αξίζουν;). Χαίρομαι όμως που μετά από πολλά χρόνια ατομικών διαδρομών, αναζητάμε ένα “μαζί”, όσο κι αν μας φαίνεται δύσκολο και ξεχασμένο.

Του χρόνου τέτοιο καιρό θα κάνουμε απολογισμό και θα υποδεχόμαστε το 2012 με όλη τη (παρα)φιλολογία για το τέλος του Κόσμου που το περιβάλλει. Μήπως είναι μια λύση το 2011 να κάνουμε όλα εκείνα που δεν παίρνουν αναβολή, να είμαστε με εκείνους που μας γεμίζουν τη ζωή, να ζήσουμε όσα κατά καιρούς αφήσαμε στην άκρη, ανυπόμονοι για Ζωή; Ανυπόμονοι μαζί!


Δεν ξέρω, ιδέες ρίχνω κι εγώ...

Καλή Χρονιά, ό,τι κι αν έχετε ανάγκη να σημαίνει αυτό...
protagon.gr