Παρθένες...

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου
ΝΑ ΤΟ ΠΟΎΜΕ απλά: θα µπορούσαµε να προσπεράσουµε το 2011 και να πάµε κατευθείαν στο 2012; Επειδή η ζωή δεν είναι σαν κάτι ταινίες του Χόλιγουντ όπου ο ήρωας µετακινείται ελεύθερα στην κλίµακα του χρόνου, η απάντηση είναι πως δυστυχώς δεν µπορούµε. Ωστόσο, το ερώτηµα θα
µπορούσε να είναι κλειδί για την αποκρυπτογράφηση όσων είπε ο Κάρολος Παπούλιας στο ξεκίνηµα του χρόνου.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ της ∆ηµοκρατίας – µε εξαίρεση τον αειθαλή Κωνσταντίνο Μητσοτάκη – είναι ο έλληνας πολιτικός που η εµπειρία του έχει το µέγιστο χρονικό εύρος. Εχει ζήσει και τις µεγάλες περιπέτειες της ελληνικής οικονοµίας, καθώς και τις µεγάλες εναλλαγές της ελληνικής πολιτικής. Αυτές πήραν µαζί τους πρωταγωνιστές, δευτεραγωνιστές και κοµπάρσους. Ο Παπούλιας, σε αντίθεση µε τις µωρές παρθένες του δικοµµατισµού, γνωρίζει ότι το πολιτικό προσωπικό µπορεί να αποδειχθεί αναλώσιµο.

ΩΣΤΟΣΟ, το ζήτηµα δεν είναι αν µε το πέρασµα από την εποχή της Μεταπολίτευσης στην εποχή του Μνηµονίου έχασε τη φωνή του ο Κώστας Καραµανλής και βρέθηκε εκτός Ν.∆. η Ντόρα. Ή αν έγινε κοµµάτια και θρύψαλα η Αριστερά και χάνει τέσσερις βουλευτές τον χρόνο το ΠΑΣΟΚ. Αυτά συµβαίνουν όταν η Ιστορία εισβάλλει στο δηµόσιο σκηνικό. Το ζήτηµα είναι ότι διακυβεύεται η σχέση της κοινωνίας µε την πολιτική.

ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ, ο ίδιος ο Παπούλιας δεν ρισκάρει κάτι. Είναι ο εκλεγµένος σε δεύτερη θητεία Πρόεδρος της Ελληνικής ∆ηµοκρατίας και θα µείνει στη θέση του ώς το 2015, δύο χρόνια µετά τη λήξη του δανείου των 110 δισ. που πήραµε από την τρόικα. Είναι όµως σαφές ότι, ως προοδευτικός πολιτικός, ο Κάρολος, γνωστός στη δηµόσια ζωή ως επιφυλακτικός παίκτης, ανησυχεί µπρος στον κίνδυνο να βρεθεί ανώτατος άρχων µιας ∆ηµοκρατίας που να περάσει από το δηµοσιονοµικό έλλειµµα στο έλλειµµα λαϊκής νοµιµοποίησης. Η εξαιρετικά σκληρή – για το ύφος Παπούλια – αντίδραση του Προέδρου απέναντι στην υψηλή αποχή των αυτοδιοικητικών εκλογών δεν ήταν τυχαία. Οπως δεν ήταν συµπτωµατική η σαφήνειά της.

ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ ΕΙΝΑΙ το µήνυµα της Πρωτοχρονιάς. Ο Πρόεδρος τη βγαίνει από αριστερά στην κυβέρνηση Παπανδρέου, θυµίζοντας την ανάγκη για κοινωνική συνοχή, ενώ επαναφέρει το θέµα της φοροδιαφυγής. Η αλήθεια είναι ότι η φορολογική πολιτική παραµένει αχίλλειος πτέρνα της κυβέρνησης. Η περαίωση επιβραβεύει τους φοροφυγάδες, ενώ όλοι οι συνεπείς φορολογούµενοι εκλήθησαν να πληρώσουν περισσότερο. Συµπτωµατικά, θέµα άνισων φορολογικών βαρών βάζει και η τρόικα, όπερ σηµαίνει ότι ο Πρόεδρος δεν είναι εκτός κλίµατος και µην ξεχνάµε πως είχε τετ α τετ και µε τον Ντοµινίκ Στρος-Καν όπου φαίνεται πως πολλά και πολύ ενδιαφέροντα ειπώθηκαν.

ΣΎΜΠΕΡΑΣΜΑ: σε µία ∆ηµοκρατία ισχύει για τον Πρόεδρο ό,τι και για τον νοικοκύρη σε µια οικογένεια. Οσα ξέρει αυτός, δεν τα ξέρει ο κόσµος όλος.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.