Μανταλάκια...

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου
ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ φέτος ο Γιάννης Παναγόπουλος την ονοµαστική του εορτή στην ταβέρνα «Τα Μανταλάκια». Οχι πως ήταν κανένα πολυτελές τραπέζωµα. Αλλά η εποχή δεν προσφέρεται για γιορτές και πανηγύρια. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ πέρασε και µια πνευµονία τον ∆εκέµβριο.

ΑΣΧΕΤΩΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, φυσάει...άνεµος κρύος στα εργασιακά. Πρόσφατο παράδειγµα η ιταλική αυτοκινητοβιοµηχανία Φίατ. Ο πατερναλισµός της εποχής Ανιέλι τελείωσε.

Ο νέος µάνατζερ είναι ο Ιταλοκαναδός Σέρτζιο Μαρκιόνε που φοράει κόκκινο πουλοβεράκι και προτιµάει να µιλάει αγγλικά. Υστερα από νουθεσίες και απειλές – ότι θα πάει τα εργοστάσια σε άλλη χώρα – ο Μαρκιόνε κατάφερε να πάρει αυτό που ήθελε. Ολα τα συνδικάτα µπήκαν τελικά στη συµφωνία για νέα σύµβαση εργασίας στο εργοστάσιο Mirafiori της Φίατ. Θα δουλεύει πλέον 24 x 6 – δηλαδή έξι µέρες την εβδοµάδα σε εικοσιτετράωρη βάση – µε αύξηση των υπερωριών. Το Τορίνο δεν γίνεται Σεούλ – πόσω µάλλον Σεντζέν – µπαίνει όµως σε άλλη εργασιακή κουλτούρα.

ΟΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ άλλαξε, φαίνεται κυρίως στα εργασιακά.

Ποιες οικονοµίες πάνε καλά, χωρίς το ατού του πετρελαίου ή των πρώτων υλών; Οι οικονοµίες της Ασίας. Τι κοινό έχουν; ∆εν είναι δηµοκρατίες και έχουν ισοπεδωµένες εργασιακές σχέσεις. Εφαρµόστε στην Ελλάδα τους εργασιακούς όρους της Κίνας – και πληρώστε ένα ευρώ την ώρα τους εργαζόµενους – και θα δείτε για πότε θα γίνει η οικονοµία µας ανταγωνιστική και θα αποκτήσουµε πλεονάσµατα. Ακόµη και χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία που έχουν υιοθετήσει φιλελεύθερο µοντέλο στα εργασιακά, δυσκολεύονται να ακολουθήσουν τους Ασιάτες και πνίγονται στο χρέος. Μόνον οι λιτοδίαιτοι Γερµανοί – κι από κοντά οι προτεστάντες του Βορρά – εργάζονται πολύ, αµείβονται µέτρια και αποταµιεύουν. Ακόµη περισσότερο: κάθε φορά που η Γερµανία ζορίζεται, οι κοινωνικοί εταίροι – δηλαδή κράτος, ιδιωτικός τοµέας και συνδικάτα – συναινούν σε εθνική λιτότητα.

ΜΕ ΜΕΤΡΟ ΟΣΑ συµβαίνουν γύρω µας – κοντά ή µακριά – το ελληνικό µοντέλο εργασιακών σχέσεων δεν φαίνεται βιώσιµο. Λούκα και ΓΣΕΕ ήθελαν να βάλουν διάφορα «αν και εφόσον» στην πίεση της τρόικας να µπορεί µια επιχείρηση να κατεβάζει µισθούς, µε κριτήριο αν αυτή κινδυνεύει να βάλει λουκέτο. Στην περίπτωση της ΝΕΟΓΑΛ όµως η µείωση επιχειρήθηκε εν αιθρία για να παραµείνει ανταγωνιστική η επιχείρηση.

Ο ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ παραµένει κυρίαρχη φιγούρα στον συνδικαλισµό, όπως παραµένει άνθρωπος της λογικής, χωρίς την παρόρµηση ακραίων κινήσεων. Ωστόσο, η πίεση είναι τεράστια, ενώ λαµβάνει και χαρακτηριστικά προσωπικής στοχοποίησης. Σε έναν ελιγµό, η ΠΑΣΚΕ – το συνδικαλιστικό του ΠΑΣΟΚ του οποίου ηγείται ο Παναγόπουλος – τα ‘βαλε την περασµένη εβδοµάδα µε την κυβέρνηση σε γραµµή αντι-Μνηµονίου. Ως γνωστόν, η αντεπίθεση είναι ένας τρόπος να δηµιουργήσεις χώρο και να συσπειρώσεις τον στρατό σου – έστω και προσωρινά.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.