Φλάουτα ...

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου
ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ στα παραµύθια; Τα πραγµατικά γεγονότα που έδωσαν έµπνευση στον γοητευτικό µύθο του φλαουτίστα, όπως τον αφηγούνται οι αδελφοί Γκριµ, αµφισβητούνται. Ωστόσο, είναι πλούσιος ο συµβολισµός γύρω από την ιστορία, κατά την οποία ο ήχος του φλάουτου που παίζει κάποιος που... ξέρει να κινεί επιδέξια τα δάχτυλά του, µαγεύει τα ποντίκια που έχουν καταλάβει µια πολίχνη και τα οδηγεί στους αγρούς.

ΦΛΑΟΥΤΟ ο Αντώνης Σαµαράς δεν παίζει, ανκαι η σύνδεση του νυν προέδρου της Ν.∆. µε τη µουσική εκφράζεται από την κουµπαριά µε τον Μανώλη Μητσιά. Ωστόσο, στον «ανασχηµατισµό» στις 10-11 Ιανουαρίου 2011 ο Αντώνης λειτούργησε όπως ο φλαουτίστας των Γκριµ. Ο γλυκός ήχος που είχε η προσφορά θέσεων µάγεψε στελέχη και βουλευτές της Ν.∆. Ολοι και όλες λοιπόν ακολουθούν πειθήνια τον Σαµαρά ή µάλλον τη µελωδία της αξιοποίησής τους.

ΤΟ ΚΟΛΠΟ είναι παλιό, όπως «παλιός» στην πολιτική είναι ο Αντώνης και πολύ παλιότερα τα παραµύθια.

Ωστόσο, πιάνει. Παρότι το να µοιράζεις αξιώµατα σε κόµµα που βρίσκεται στην αντιπολίτευση είναι σαν να διανέµεις οικόπεδα στον ουρανό και χαρτονοµίσµατα της Μονόπολης.

ΟΥΤΩΣ Ή ΑΛΛΩΣ, ο Σαµαράς άσκησε πληθωριστική πολιτική δίνοντας θέσεις. Στη Ν.∆. υπάρχει πλέον ένα αξίωµα για τον καθένα, εκτός από τέσσερις - πέντε µεγαλοϋπουργούς της κυβέρνησης Καραµανλή – για λόγους συµβολισµού – και κάνα - δυο γκρινιάρηδες τύπου Καµµένου που έκαναν παζάρια.

ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ: τους νοιάζει; Οχι! Οι περισσότεροι είναι αυτάρκεις µέσα στον οπορτουνισµό τους. Ως αξιωµατούχοι µπορούν σιγά σιγά να συγκροτήσουν την πολιτική πελατεία τους και να αρχίσουν να πουλάνε µέλλον στις χήρες και τους ορφανούς ψηφοφόρους της Λαϊκής ∆εξιάς. Και να έρθει αυτή κάποτε στην εξουσία, δεν θα µπορεί πλέον να διορίσει ούτε µε stage. Αλλά ποτέ κανείς στην πολιτική δεν έχασε τον ύπνο του για πρόβληµα που δεν είχε να λύσει την εποµένη. Ενας από τους λόγους που ο Σαµαράς υπερίσχυσε την 29η Νοεµβρίου 2009 δεν είναι µόνο ότι ήταν «αίµα» της συντηρητικής παράταξης, αλλά ότι αντιλαµβανόταν καλύτερα και την ψυχολογία της.

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ όµως επαναφέρουν τη βαθύτερη σηµασία του παραµυθιού των αδελφών Γκριµ. Εντάξει, ο φλαουτίστας Αντώνης µάγεψε καµιά ογδονταριά βουλευτές και στελέχη και τους τραβάει από τη µύτη µε την ωραία µουσική του. Πού τους οδηγεί όµως; ∆εν τους νοιάζει. Και δεν τους νοιάζει γιατί όλοι είναι λοιπόν κάτι σε µια Ν.∆. που δεν είναι τίποτε, σε µια Ελλάδα που, την τελευταία φορά που κυβέρνησε, η συντηρητική παράταξη την οδήγησε στο χείλος της χρεοκοπίας.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι ο αέρινος ήχος του φλάουτου ενέχει πάντοτε ένα στοιχείο µελαγχολίας. Και ότι κάποια στιγµή η µουσική θα σταµατήσει.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.