Ψαχνό...

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου
ΤΟ ΕΜΠΕΙΡΟ πουλί από τη µύτη – δεν – πιάνεται. Ο Γιώργος Παπανδρέου πήγε να µιλήσει στους τούρκους πρεσβευτές την Παρασκευή. Ηξερε όµως αρκετά από διπλωµατία, ώστε να µη θέλει να γίνει µέρος ενός συνολικού ελληνοτουρκικού ντεκόρ που να περιλαµβάνει εναέριες παράβασεις και άλλα συναφή. Εξ ου και ...
η «ιστορική» οµιλία ενώπιον των διπλωµατών της γείτονος συνδυάστηκε τελικά µε µια δηµόσια υπενθύµιση των ιστορικών διαφορών µεταξύ των δύο χωρών και, κυρίως, των θέσεων της Ελλάδας. Με άλλα λόγια, τι Ερζερούµ, τι Αγαθονήσι.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Παπανδρέου αναζητά από τον Οκτώβριο του 2009 έναν παρτενέρ στην Αγκυρα, εν µέρει και να ξεφύγει από τη µίζερη εικόνα της ελληνικής οικονοµίας. Είναι επίσης σαφές ότι τα ανοίγµατα συνδυάζονται µε ειλικρινή γλώσσα. Τούτο έγινε και στο δείπνο ∆ρούτσα - Νταβούτογλου στο Λονδίνο, αλλά και κατά την προετοιµασία της «ιστορικής» επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα στο τέλος της περασµένης άνοιξης. Τότε ο έλληνας ΥΠΕΞ είχε ρωτήσει τον τούρκο οµόλογό του αν πίστευε ότι µια µετάβαση Ερντογάν στη Θράκη θα βοηθούσε τη συνολική ατµόσφαιρα. Κάπως έτσι, οι Τούρκοι επέλεξαν µόνοι τους να βγει η εκδροµή προς Βορράν από το πρόγραµµα που περιορίστηκε στην Αθήνα. Παρ’ όλα αυτά, η αµφίσηµη εικόνα συνέχισε να υπάρχει, όπως φάνηκε µε τις θαλασσογραφικές εξερευνήσεις το καλοκαίρι στο περιθώριο της ανεπίσηµης συνάντησης ∆ρούτσα - Νταβούτογλου στη Ρόδο. Την ίδια ώρα φαίνεται πως οι διερευνητικές επαφές µεταξύ Αποστολίδη και Σινιρλίογλου για τα διµερή – υφαλοκρηπίδες και τα συναφή – δεν έχουν αποδώσει τα αναµενόµενα.

ΟΛΑ ΑΥΤΑ δεν σηµαίνουν πως η ελληνοτουρκική προσέγγιση δεν έχει οφέλη. Πρόκειται για κεκτηµένο δεκαετίας που πρέπει να διαφυλαχθεί. Ωστόσο, είναι σαφές πως Αθήνα και Αγκυρα κάνουν σαν να προσεγγίζουν η µια την άλλη, αλλά η αίσθηση κίνησης δεν συνεπάγεται πραγµατική µετατόπιση από τις εκατέρωθεν θέσεις Ελλάδας και Τουρκίας. Τούτο δε, χωρίς να αναφέρει κανείς το Κυπριακό, όπου η διαπραγµάτευση δεν είναι σε ιδιαίτερα ελπιδοφόρο φάση.

ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ, υπάρχουν εξηγήσεις. Η ευρωπαϊκή προοπτική της γείτονος έχει – για να το πούµε κοµψά – ατονήσει, άρα τα ελληνοτουρκικά δεν µπορούν να ενταχθούν σε ένα ευρύτερο πακέτο διευθετήσεων. Η Τουρκία, µε αιχµή την οικονοµία και τη συµµετοχή στο G-20, περνάει τώρα µια ψευδοοθωµανική φάση. Ολα αυτά δηµιουργούν την ανάγκη ενός νέου ξεκινήµατος. Πώς όµως; Υπάρχει στο ελληνικό ΥΠΕΞ η ιδέα ενός νέου Ελσίνκι που να ξανασχεδιάσει έναν οδικό χάρτη της τουρκικής διαδροµής προς την Ευρώπη – αλλά οι Γαλλοι-Γερµανοί θέλουν να υποβαθµίσουν την ευρωπαϊκή συµµετοχή της Τουρκίας σε ειδική σχέση, ενώ η εποχή µάλλον δεν προσφέρεται για διόδια. Υπάρχουν επίσης οι Ισραηλινοί. Ολως τυχαίως µάς έρχεται ο Αβιγκντόρ Λίµπερµαν, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Νετανιάχου. Θα τολµήσει η Αθήνα να δώσει βάθος στο άνοιγµα προς Τελ Αβίβ; Ιδού ένα θέµα µε ψαχνό για το 2011..
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.