Την πόλη που υπόσχεται η κυρία Τίνα Μπιρμπίλη δεν τολμάμε να την ονειρευτούμε. Ολες αυτές οι εξαγγελίες για τις πεζοδρομήσεις, για τους ποδηλατόδρομους, για την αξιοποίηση των ελεύθερων χώρων, για τα πράσινα μέσα μεταφοράς, όλα αυτά μαζεμένα όπως τα υπόσχεται η υπουργός Περιβάλλοντος ακούγονται...υπερβολικά για την γκρίζα πρωτεύουσα με τα βρώμικα ρείθρα, τις σπασμένες πλάκες πεζοδρομίου, τη φασαρία, την αναρχία και τη μυρωδιά αμμωνίας. Η πρώτη ρουκέτα στην κατήφεια έπεσε όταν ανακοινώθηκε πριν από λίγους μήνες ότι η οδός Πανεπιστημίου θα κλείσει για τα αυτοκίνητα και θα αποδοθεί στους περιπατητές. Οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της πόλης θα μπορούν, σύμφωνα με τις μακέτες, να απολαμβάνουν την αρχιτεκτονική τριπλέτα που κοσμεί τον κεντρικό δρόμο. Η προοπτική της περατζάδας και της ανεμελιάς έφερε μαζί της την γκρίνια: «Πώς θα πηγαίνει η μάνα μου, που είναι γριά γυναίκα, από το Σύνταγμα στην Ομόνοια;», ωσάν να πήγαινε η γριά γυναίκα καθημερινά από τη μία πλατεία στην άλλη. Και άλλες επισημάνσεις: «Θα γίνει ο δρόμος με τα τραπεζοκαθίσματα» για να ενισχυθεί η απειλή της εξάπλωσης μιας κουλτούρας του φρέντο.
Προτού μπει το χρονοδιάγραμμα της περίφημης πεζοδρόμησης της Πανεπιστημίου ανακοινώθηκε ακόμη ένα πλάνο αναβάθμισης εκείνης της Αθήνας που όλοι αποκαλούν «υποβαθμισμένη» - ο όρος καθιερώθηκε από τότε που άρχισε να κατοικείται από αλλόγλωσσους και αλλόθρησκους. Αχαρνών, Φυλής, Πατησίων, πλατεία Αμερικής, πλατεία Βικτωρίας, πλατεία Κολιάτσου. Η αλήθεια θα αποδιδόταν καλύτερα αν αυτή την Αθήνα την αποκαλούσαμε «παρατημένη», καθώς δεν υστερεί πολεοδομικά ή αρχιτεκτονικά από τις άλλες γειτονιές του δήμου. Απλώς οι Αρχές σταμάτησαν να επενδύουν από τότε που αυξήθηκε ο πληθυσμός των αλλοδαπών. Σε αυτές τις περιοχές λοιπόν η κυρία Μπιρμπίλη προτίθεται να παρέμβει δραστικά. Η αναβάθμιση εν πολλοίς βασίζεται στην επαναφορά του τραμ που καταργήθηκε σε μιαν άλλη εποχή, της ανοικοδόμησης των φίφτις, όταν εκδηλωνόταν ένας ανάλογος οίστρος για τη βελτίωση της αστικής καθημερινότητας.
Υπάρχει ένα ζήτημα με όσους θέλουν να βάλουν τη σφραγίδα τους στην αναμόρφωση μιας πόλης. Οι εξαγγελίες ακούγονται όμορφες, επαναστατικές και είναι τεκμηριωμένες επιστημονικά από την «αφρόκρεμα» των πρωτοπόρων. Είναι δύσκολο να εκφράσει κανείς τις επιφυλάξεις του για το τραμ επί της Πατησίων, κρίνοντας από το θέαμα της παραλιακής, όπου το οικοδόμημα των ηλεκτροφόρων κολονών ορθώνεται εχθρικά στη θάλασσα. Πώς να αντιπαρατεθεί κανείς σε ένα σταθερό μέσο μεταφοράς και να πει ότι παράλληλα σε πενήντα μέτρα απόσταση περνάει ο Ηλεκτρικός; Πώς να αποδεχθεί ο κάτοικος της Κυψέλης τις καλές προθέσεις όταν η αυξημένη κίνηση μιας λεωφόρου, της Πατησίων, θα διοχετευθεί κάτω από τα υπνοδωμάτια της Δροσοπούλου; Επιπλέον υπάρχει ο παράγοντας της εμπειρίας. Τα δέκα τελευταία χρόνια όλοι, οι των δήμων και οι των κυβερνήσεων, υπόσχονται τον φωτισμό, τον καθαρισμό, την αναβάθμιση της «υποβαθμισμένης» Αθήνας. Κάθε λίγο και λιγάκι μια επιτροπή σοφών αναλαμβάνει έργο, που φτάνει ως τη διατύπωση πορισμάτων. Από έργο, μέχρι στιγμής, μηδέν.
Η κυρία Τίνα Μπιρμπίλη έχει μια μαξιμαλιστική άποψη για την αναβάθμιση της Αθήνας, δεν περιορίζεται σε προγράμματα μέικαπ, όπως αυτό που έδινε χρήματα για να βαφτούν οι προσόψεις των πολυκατοικιών. Ο μαξιμαλισμός και η αισιοδοξία της ηγεσίας στο υπουργείο Περιβάλλοντος μπορεί να καταλήξουν σε νέα θεαματικά σχέδια επί χάρτου, μπορεί να οδηγήσουν σε ρυθμίσεις σαν κι αυτές της δεκαετίας του ΄50 (που επαινέθηκαν μέχρις ότου μίλησε ο χρόνος). Υπάρχει και μια μικρή, ελάχιστη, πιθανότητα να δούμε την πόλη να πρασινίζει, τον θόρυβο να κοπάζει, τους δημόσιους χώρους να αστράφτουν. Θα τα δούμε όλα αυτά κάνοντας αμέριμνες πεταλιές στα χιλιόμετρα των ποδηλατοδρόμων. Ποιο σενάριο φαίνεται ρεαλιστικό;...
tovima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου