Η θηριωδία της σιωπής...

Της Πόπης Διαμαντάκου.
Η «Εµπόλεµη ζώνη», ξεδιπλώνοντας το πρωτοφανές σκάνδαλο στη σκιά της ιρλανδικής Καθολικής Εκκλησίας, επιβεβαιώνει ότι µεγαλύτερη από κάθε έγκληµα είναι η αποσιώπησή του
Μια πτυχή της ανθρώπινης θηριωδίας και διαστροφής που ξεπερνά κάθε προηγούµενο πολεµικής ...

βαρβαρότητας, εθνικής γενοκτονίας, πολιτικών βασανιστηρίων, όχι µόνο γιατί µοιάζει αναίτια ακραία βαρβαρότητα, αλλά και γιατί την περιέβαλε µια απάνθρωπη σιωπή στο όνοµα της εξουσίας µιας Εκκλησίας.

Εµοιαζαν απίστευτα όσα παρακολουθήσαµε το βράδυ της περασµένης Πέµπτης στην «Εµπόλεµη Ζώνη» του Σωτήρη ∆ανέζη (Mega) καθώς µπροστά στον φακό της κάµερας ξετυλιγόταν η πιο άγρια υπόθεση υποκρισίας στην ιστορία, η υπόθεση σεξουαλικής κακοποίησης χιλιάδων παιδιών στην Ιρλανδία από αδελφούς χριστιανικών ταγµάτων και εφηµέριους που συντηρήθηκε επί δεκαετίες µέσα στη σιωπή της Εκκλησίας και του Βατικανού παρά τις κραυγές των θυµάτων και έγινε γνωστή στο παγκόσµιο κοινό την άνοιξη του 2010.

Είδαµε τη σκηνή που η ιρλανδή ερµηνεύτρια Σινίτ Ο’ Κόνορ, µε το χαρακτηριστικό, τότε ξυρισµένο κεφάλι, σκίζει on camera τη φωτογραφία του Πάπα Ιωάννη Παύλου τραγουδώντας «έχουµε πίστη ότι το καλό θα νικήσει το διαβολικό». Ηταν το 1992 και προσπαθούσε να προκαλέσει Εκκλησία καιπολιτική να αντιµετωπίσουν και να σταµατήσουν την ανθρώπινη τραγωδία που εξελισσόταν στη σκιά της ένοχης σιωπής τους. «Εσείς θαµπορούσατε να κοιµηθείτε αν γνωρίζατε τον βιασµό ενός παιδιού;» λέει σήµερα, χρόνια µετά, όταν πλέονέχει αποκαλυφθεί όχι µόνο το σκάνδαλο της σεξουαλικής κακοποίησης χιλιάδων παιδιών, αλλά κυρίως της σιωπής. Αυτή καταγγέλλει ακόµη η ιρλανδή τραγουδίστρια, αυτή καταγγέλλουν και σήµερα τα θύµατα και όσοι βοήθησαν στηναποκάλυψη που οδήγησε τον Πάπα σεµια δηµόσια «συγγνώµη».

Είδαµε µάρτυρες αυτής της πρωτοφανούς σε έκταση και διάρκεια συστηµατικής σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών της Ιρλανδίας από καθολικούς ιερείς και ακούσαµε αφηγήσεις ανατριχιαστικές, σεξουαλικής και ψυχολογικής βίας.

Πληροφορηθήκαµε ότι το πρώτο επεισόδιο σεξουαλικής κακοποίησης στην Ιρλανδία έγινε γνωστό το 1917 και τότε κατηγορούµενος και θύµα υποχρεώθηκαν να υπογράψουν «όρκο σιωπής» υπό την απειλή του αφορισµού. Αυτό ακριβώς αποτέλεσε τον πυρήνα, την ιδανική συνθήκη για να συντηρηθεί η αγριότητα, που δεν βρίσκει άλλη εξήγηση εκτός από την απόλυτη, την πέρα από ανθρώπινους και κοσµικούς νόµους εξουσία που είχε αποκτήσει η Εκκλησία στην Ιρλανδία.

Καθώς ο Σωτήρης ∆ανέζης περιγράφει τις συνιστώσες της στενής σχέσης ενός κράτους µε την Εκκλησία, δηλαδή είναι αυτή που διαµόρφωσε την εθνική ταυτότητα των Ιρλανδών, ανέλαβε την παιδεία και την υγεία και διαµόρφωσε τη µεσαία τάξη της χώρας, αρχίζει το παράλογο να αποκτά το «σχήµα» εκείνου του φαινοµένου που επαναλαµβάνεται στην ιστορία του πολιτισµού, κάθε φορά µε όλο και πιο ανατριχιαστικά στοιχεία ανθρώπινης διαστροφής και που είναι η φασιστική βαρβαρότητα, η οποία κυοφορείται όπου επιλέγεται η συγκάλυψη στο όνοµα µιας απόλυτης εξουσίας. Είναι τόσο ισχυρή και συνδεδεµένη µε την ύπαρξη του ιρλανδικού κράτους η Εκκλησία, που ακόµη και η κυβέρνηση ολιγωρεί, καθυστερεί τις έρευνες. Μέχρι που το 1994 η πίεση από την κατακραυγή θα οδηγήσει την τότε κυβέρνηση σε παραίτηση. Αλλά και πάλιχρειάστηκε µια δεκαετία και δύο ντοκιµαντέρ-καταπέλτης της Μέρι Ράφτερ µέχρι να αναδειχθούν οι διαστάσεις αυτής της απίστευτης υπόθεσης.

Αυτό που αποτύπωσε µε συγκλονιστική ακρίβεια ωστόσο το ντοκιµαντέρ του Σωτήρη ∆ανέζηδεν ήταν απλώς οι ανατριχιαστικές αφηγήσεις βίας, ουρλιαχτών, ασυδοσίας, εγκληµατικής σιωπής της Εκκλησίας, αλλά το αίσθηµα ενοχής των ίδιων των θυµάτων, που κάθε εξουσία τοκαλλιεργεί για να συντηρηθεί παράγοντας φόβο. Αυτός ταυτόσηµος µε τον απόλυτο φασισµό, την κατάλυση κάθε στοιχείου πολιτισµού. Ηταν το πρώτο µέρος από τα τρία της «Εµπόλεµης Ζώνης» που θα αποκαλύψουν όλες τις πτυχές αυτής της µαύρης σελίδας στην ιστορία µιας χώρας, καθώς και τις προσπάθειες «θεραπείας».

Νέες περιπέτειες της Γιουροβιζιονοσκουφίτσας

Χωρίς σταµατηµό τα βάσανα αυτής της αθώας «κορασίδας» που όλο πέφτει πάνω σε «κακούς λύκους», που δεν θέλουν την πρόοδό της και το καλό της, αλλά ευτυχώς όλο και εµφανίζονται κάτι καλοί «ξυλοκόποι», οι οποίοι εµφορούµενοι από φιλάνθρωπα και αγνά αισθήµατα κάνουν τα πάντα για να τη σώσουν και να επιβάλουν τον νόµο και την τάξη στο δάσος των γιουροβιζιονοσουξέ. Τι καταγγελίες, τι απειλές ότι γνωρίζουν οι «ξυλοκόποι» –λέγε µε και Ψινάκη – τα σκοτεινά κέντρα που κρύβονταιπίσω από τους «κακούς λύκους», τα οποία αγωνίζονται να πάρουν την απόλυτη εξουσία του δάσους µέσα από τα χέρια τους. Α, ναι! Ενα απίθανο παραµύθι που κοντεύει να εξελιχθεί σε εθνική φάρσα, µε τις µάχες εξουσίας για το ποιος θα κυριαρχεί στο γιουροβιζιονικό ντιριντάχτα να αποκαλύπτουν την εγχώρια σύγχυση των ορίων µεταξύ τηλεοπτικού θεάµατος και πολιτικής.

ΝΕΑ