Μέσα στον ορυμαγδό και στη χλαπαταγή της πρώτης δεκαετίας του 2000 όλοι εντρυφούν στην παγκόσμια οικονομική καταστροφολογία κι όμως απ’ όλους διαφεύγει πόσο πολύ έπαψαν οι ανθρώπινες σχέσεις να είναι εκτεθειμένες στη ζωή με καθαρότητα προθέσεων, διαφάνεια και συνέπεια.Το συναντάς πια παντού. Άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή σου σαν σίφουνες και...
χάνονται με ταχύτητα μετεωρίτη.
Τί δεν αντέχουν πια; Κι αλήθεια η φυγή τους γλιτώνει από ποίου είδους λήθαργο;
Οι ερωτικές σχέσεις γιατί δεν χαρακτηρίζονται πια από συντροφικότητα, διάρκεια, συμπόρευση;
Γιατί στις επαγγελματικές σχέσεις καταξιώνονται οι φτηνοεμπορικές αιχμαλωσίες και γιατί αποστρέφονται όλοι τον πιο δυνατό και τον πιο πάνω από το μέσο όρο;
Και μπορεί άραγε να είναι αυτός ο αιώνας εκείνος που θα υποταχθεί σε μια ιδιότυπη κτηνωδία κατά της «πνευματικότητας»;
Κάνοντας zapping αργά τη νύχτα η τηλεοπτική νωπογραφία γεμίζει με μισογυνιστές αστρολόγους- ξεματιάστρες με πολυσύνθετα κόμπλεξ κατωτερότητας, τσόντες για «φυσιολογικούς» ανθρώπους, τραγουδάκια της συμφοράς, δημοσιογράφους αντιεξουσιαστές με προφορά κυβερνητική, μάγειρες της ψευτοπροσπάθειας, εκπροσώπους telemarketing του «κοπαδιού».
Μπαίνεις σε σπίτια, και στις ίδιες βιβλιοθήκες του IKEA συναντάς ανάμεσα στον Coehlo, τις ίδιες εκδοτικές προσφορές από τις εφημερίδες – όλες αδιάβαστες- , βλέπετε τις ίδιες ταινίες προσφορές, αγοράζετε από τους ίδιους καταλόγους delivery…
Tα μικρά συνοικιακά μπακάλικα χάθηκαν στο όνομα των super market με εμμονή στην λεπτομέρεια στα ράφια της πολυ-κατανάλωσης. Κάποτε ήξερες το όνομα του μπακάλη, δεν ντρεπόσουν να βγάλεις από την τσέπη το τεφτέρι «Κύριε Γιώργο, γράψε μου τα θα στα πληρώσω τη Δευτέρα». Τώρα μπαίνεις από την αυτόματη είσοδο, κανείς δεν σε καλημερίζει, γεμίζεις δυο τσάντες πράγματα της προστακτικής οικονομίας, επιστρέφεις σπίτι, ιλουζιόν καθημερινότητας.
Έβλεπα χθες βράδυ την σειρά του Channel 4 «Alone in the wild».
Ο παρουσιαστής απομονώνεται σε μια ορεινή περιοχή του Καναδά βάζοντας στοίχημα ότι θα ζήσει μόνος 3 μήνες δίπλα σε μια λίμνη.
Πλήρως απομονωμένος, αυτό και μια βιντεοκάμερα, εξοπλισμένος με εργαλεία ασφαλείας του δυτικού πολιτισμού, από την δεύτερη κιόλας εβδομάδα ξεσπά σε λυγμούς ανείπωτης μοναξιάς. Η πολυτελής φύση τον τρελαίνει. Επιστρέφει πίσω στον πολιτισμό, μια εβδομάδα πριν τελειώσει ο χρόνος του εγχειρήματος.
Οι εικόνες είναι συγκλονιστικές.
Δεν την αντέχει ο άνθρωπος την τόση ασκητική ομορφιά της φύσης!
mediasoup.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου