Γενέθλια...

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου .
Η ΠΥΚΝΟΤΗΤΑ των γεγονότων είναι τέτοια που κάποια πράγµατα περνάνε απαρατήρητα. Μεταξύ αυτών, τα πρώτα γενέθλια της ηγεσίας του Αντώνη Σαµαρά στη Ν.Δ. στην αρχή της εβδοµάδας που συνέπεσε µε την πρώτη επέτειο της 29ης Νοεµβρίου.

ΑΣΧΕΤΩΣ ΟΛΩΝ των...
άλλων παραµέτρων, η παρουσία Σαµαρά στη Ρηγίλλης είναι η ζωντανή απόδειξη για το πόσα πράγµατα άλλαξαν στην ελληνική πολιτική µέσα σε ένα χρόνο. Αν η εκλογή του Αντώνη στην ηγεσία συνιστά πράγµατι «επιστροφή από το κρύο», τότε η µεγάλη ανατριχίλα είναι η διαπίστωση πως οι µεταβολές που άρχισαν, δεν πρόκειται να σταµατήσουν. Κάτι που µάς θυµίζει ότι κινδυνεύει το πλέον πολύτιµο κεκτηµένο της Μεταπολίτευσης: η σταθερότητα.

ΤΙ ΑΛΛΑΞΕ σε ένα χρόνο; Είχαµε πέντε κόµµατα και έχουµε επτά. Εχουµε επίσης για πρώτη φορά «πληθυντική Δεξιά» – για να δανειστεί κανείς έναν όρο από την ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. ΛΑΟΣ και Δηµοκρατική Συµµαχία πλαγιοκοπούν τη Ν.Δ. από διαφορετικές µεριές. Την ίδια ώρα έχουµε κατακερµατισµό και στο αριστερό άκρο του συστήµατος µε Δηµοκρατική Αριστερά, ΣΥΝ, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ – αναλόγως πώς µετράει κανείς. Το ΠΑΣΟΚ αντέχει και, κρίνοντας από τον καραβοτσακισµένο Γιάννη Δηµαρά στις εκλογές για την Αυτοδιοίκηση, έχει τη δυνατότητα να επουλώνει τις πληγές του. Η εµπειρία του δωδεκάµηνου επιβεβαιώνει τη διαπίστωση πως το ΠΑΣΟΚ είναι το κατ’ εξοχήν κόµµα εξουσίας της Μεταπολίτευσης. Ενα κόµµα που διαλέγεται µε την Ιστορία, είτε πρόκειται για την ελληνοτουρκική προσέγγιση, την ΟΝΕ είτε – φευ – για το Μνηµόνιο.

ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ παράταξη; Η πολυδιάσπαση δεν είναι καλός οιωνός. Τα µεγάλα κόµµατα που σπάνε σε κοµµάτια δεν γυρνούν εύκολα στην κυβέρνηση. Δύο παραδείγµατα. Η γαλλική Δεξιά που κατακερµατίστηκε µεταξύ σχηµατισµών και προσωπικοτήτων – Ζισκάρ, Σιράκ, Μπαλαντίρ – ώστε να είναι εύκολη λεία για τον «φλωρεντινό» Μιτεράν που κυβέρνησε 14 χρόνια. Το βρετανικό Εργατικό Κόµµα που είδε την έξοδο της «συµµορίας των τεσσάρων» που δηµιούργησαν τους Φιλελεύθερους, µένοντας εκτός εξουσίας 18 χρόνια.

Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ – και πολιτική – πόλωση του Αντώνη και της Ντόρας επαναφέρει τη Ν.Δ. στις εποχές του εσωτερικού διχασµού και των εσωκοµµατικών εµφυλίων. Την ηγετική περίοδο Σαµαρά δεν σηµαδεύει τόσο η πολιτική του αντι-Μνηµονίου. Αλλωστε, οι πολιτικοί είναι σαν τα αυτοκίνητα. Εχουν, από κατασκευής, την ικανότητα να στρίβουν. Την ηγεσία του Αντώνη βαραίνει η απώλεια του καραµανλικού κεκτηµένου.

Ο ΠΡΩΗΝ πρωθυπουργός – και νυν Βούδας – πέτυχε πράγµατι να ενώσει τη συντηρητική παράταξη, παρά κάποιες αρχικές συγκρούσεις και διαγραφές. Επί των ηµερών του, η γαλάζια τέντα τούς είχε όλους, όχι µόνο τον Σουφλιά και τον Αβραµόπουλο, αλλά και την Ντόρα µε τον Αντώνη. Η σηµαντικότερη δοκιµασία ενός αρχηγού είναι η σύνθεση. Σε πρώτη φάση και έπειτα από µια τόσο µεγάλη ήττα, είναι λογικό η σύνθεση να µη συνιστά προτεραιότητα του Σαµαρά. Χωρίς αυτήν, όµως, ένα κόµµα δεν µπαίνει σε τροχιά εξουσίας.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.