Αναγνώσεις ...

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου .
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να είσαι οπαδός της ερµηνευτικής αποδόµησης που εισήγαγε ο Ζακ Ντεριντά για να δεχθείς πως καθετί επιδέχεται περισσότερες αναγνώσεις. Ας διαβάσουµε έτσι λοιπόν τη σηµερινή συνάντηση Παπανδρέου - Μπαρόζο.

ΑΝΑΓΝΩΣΗ πΡΩΤΗ, µε οπτική ιδεολογική. Το... καλοκαίρι του 2008, µια δεύτερη θητεία Μπαρόζο στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν είχε πολλούς ένθερµους οπαδούς. Υποστηρίχθηκε από κρίσιµους παίκτες, όπως οι Γάλλοι, µε ανταλλάγµατα ως αναγκαίο κακό. Ωστόσο, κάποιοι ευρωσοσιαλιστές – µε αιχµή έναν Σταύρο Λαµπρινίδη – έδωσαν τη χαµένη µάχη, κάτι που δεν διέφυγε του ενδιαφεροµένου. Τούτο δεν βοήθησε την κυβέρνηση Παπανδρέου στο ξεκίνηµά της. Η χειρότερη στιγµή ήταν στο έκτακτο Συµβούλιο της Ε.Ε., τον Φεβρουάριο του 2010, όταν ο έλληνας πρωθυπουργός λογοµάχησε µε τον πορτογάλο πρόεδρο της Επιτροπής στην τετραµερή που προηγήθηκε της γενικής συνάντησης. Ενίοτε οι καβγάδες εκτονώνουν τις εντάσεις σε µια σχέση. Εκτοτε τα πράγµατα βελτιώθηκαν. Ακόµη περισσότερο: ο µαξιµαλισµός του Βερολίνου έχει κάνει τον Μπαρόζο να αλλάξει τοποθέτηση. Μην ξεχνάµε ότι είναι και η Πορτογαλία πλέον στην άκρη του κανονιού των αγορών. Συµπέρασµα: ο Ζοζέ δεν θα γίνει ποτέ τόσο φίλος µε τον Γιώργο όσο ήταν µε τον Κώστα Καραµανλή. Η δύναµη των πραγµάτων όµως τον κάνει να βλέπει την ευρωζώνη από σκοπιά όχι και τόσο διαφορετική από τον Παπανδρέου.

ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΔΕύΤΕΡΗ, µε οπτική µελλοντολογική. Στα κυβερνητικά γραφεία «τρέχει» µια παραφιλολογία για το µέλλον του Πρωθυπουργού. ∆εν είναι αναγκαστικά αρνητική. Λέγεται πως η υπερδραστηριοποίηση στο εξωτερικό του Παπανδρέου για να υπερασπιστεί την Ελλάδα τον έχει βάλει σε µια προσωπική τροχιά που θα µπορούσε να τον οδηγήσει σε µια µεγάλη διεθνή θέση – ας πούµε τα Ηνωµένα Εθνη όπου η θέση ανοίγει σε έναν - ενάµιση χρόνο. Η πονηρή αυτή ερµηνεία λέει ότι, ταξιδεύοντας σε όλα τα µήκη και τα πλάτη της Γης, ο Παπανδρέου δεν «πουσάρει» µόνο την ελληνική οικονοµία, αλλά κάνει και προσωπική καµπάνια. «Θέλει», λένε, «να γίνει Μπαρόζο».

Εννοούν πως ο Ζοζέ έγινε πρωθυπουργός, έβαλε την Πορτογαλία στον δρόµο της λιτότητας και πριν περάσουν δύο χρόνια έφυγε από τη Λισαβώνα για τις Βρυξέλλες, αφού ήταν ο εκλεκτός της Ευρωπαϊκής ∆εξιάς – που βρέθηκε το 2004 µε το πάνω χέρι – για πρόεδρος της Κοµισιόν. Η Πορτογαλία έχει περάσει µια δεκαετία σκληρών δηµοσιονοµικών πολιτικών χωρίς αποτέλεσµα, αλλά ο Ζοζέ είναι προσωπικά κερδισµένος. Στην ίδια λογική ο Παπανδρέου έβαλε την Ελλάδα στην τροχιά του Μνηµονίου, αλλά δεν θα έλεγε όχι στην από αέρος διεθνή διάσωσή του. Συµπέρασµα:

«Εδώ που είµαι ήσουνα, εκεί που είσαι θα ‘µαι». ΤΙ ΙΣΧύΕΙ; Αφού πιάσαµε τον Ντεριντά, ισχύουν και τα δύο. Απλώς είναι το δεύτερο που επηρεάζει µε όχι και τόσο αδιόρατο τρόπο κάποιες ενδοκυβερνητικές συµπεριφορές.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.