Χριστουγεννιάτικος Εφιάλτης...

Στέλιος Ν. Κάνδιας
Μην με παρεξηγήσετε και μη βιαστείτε να με αποκαλέσετε Σκρουτζ...
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή όταν από τα μαύρα χαράματα ξεχύνονται οι ορδές των πιτσιρίκων «οπλισμένες» με τρίγωνα, μελόντικες και άλλα τέτοια «εργαλεία του διαβόλου» η εορταστική μου διάθεση εξανεμίζεται γρηγορότερα και από τα κονδύλια για την Παιδεία.

Με ιερό ζήλο που θα ...
προκαλούσε σύμπλεγμα κατωτερότητας και στους πιο ευσυνείδητους ελεγκτές του ΣΔΟΕ, τα μικρά τερατάκια χτυπάνε διαρκώς τα κουδούνια των δύστυχων θυμάτων τους, βαράνε με μανία τις πόρτες σαν γκεσταπίτες, και αρνούνται να φύγουν μέχρι να διαπιστωθεί 100% ότι όποιος ήταν στο σπίτι είτε έχει αφήσει το μάταιο τούτο κόσμο από την τρομάρα, είτε είχε σχεδιάσει εγκαίρως την απόδρασή του.

Μην με παρεξηγήσετε και μη βιαστείτε να με αποκαλέσετε Σκρουτζ• θέλω απελπισμένα να νιώσω το πνεύμα των εορτών, μόνο που όταν ο μικρός παράφωνος παραπονείται στεγνά ότι «πέρυσι μας έδωσες πάλι 4 ευρώ» (έπρεπε να συνυπολογίσω τις πληθωριστικές πιέσεις φαίνεται), ή όταν η άλλη χαριτωμένη μικρούλα μου αναφέρει ότι «βιάζομαι γιατί πρέπει να καλύψουμε αρκετά σημεία με τον μπαμπά» (σημεία πώλησης; εδώ μιλάμε για business plan όχι αστεία) δεν μπορώ παρά να ξενερώσω.

Αλλά μήπως τα πράγματα καλυτέρεψαν από τη διαδρομή από το σπίτι μέχρι το ΣΚΑΪ; Η έμπνευση να χρησιμοποιήσω την Παρασκευή τα μέσα μαζικής μεταφοράς ήταν τουλάχιστον ατυχής, καθώς αναγκάστηκα να ακούσω το «Τρίγωνα Κάλαντα» σε μυριάδες παραλλαγές από έναν δίμετρο με αρμόνιο, έναν παππού με κασετόφωνο (κακή ηχογράφηση, ούτε καν στέρεο τα «Κάλαντα»), παράφωνα παιδάκια (και λιγότερο παιδάκια), έναν Αϊ Βασίλη σκέτη λέρα (στην κυριολεξία) και έναν αλλόκοτο τύπο με έναν σκύλο (ο οποίος παρεμπιπτόντως γάβγιζε τον χριστουγεννιάτικο σκοπό πολύ καλύτερα από πολλούς δίποδους ανταγωνιστές).

Η κατάσταση αγρίεψε δε, όταν δύο αντίπαλες συμμορίες -συγγνώμη ομάδες- παιδιών αντιλήφθηκαν η μία την άλλη στο συρμό του Μετρό.

Μόλις η μία ομάδα αντίκρισε την άλλη, τα παιδιά αντί να τραγουδούν άρχισαν να ουρλιάζουν τα κάλαντα με μανία («Τhis is Sparta» ένα πράμα) και το τραγούδι άρχισε να εκτελείται πιο γρήγορα, πιο επιθετικά, πιο heavy metal, και με υπόγεια μηνύματα του στυλ: «Τρίγωνα Κάλαντα σκόρπισαν παντού (καθαρματάκια σκορπιστείτε τώρα), στο μικρό χωριό (αυτή η στάση του Μετρό δε χωράει και τους δύο μας), ήρθαν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά (τα Χριστούγεννα ήρθαν, εσείς φεύγετε).»

Ξαφνικά με μιας τα "κάλαντα" σταμάτησαν, και πράγματι επικράτησε σιγαλιά στο συρμό. Είχε γίνει άραγε κάποιο Χριστουγεννιάτικο θαύμα, ή μήπως οι δύο αντίπαλες ομάδες αλληλοεξοντώθηκαν βαρώντας η μία την άλλη με τα τρίγωνα; Ποτέ δεν θα μάθω. Υπάρχει και Θεός πάντως.

Με τις ευλογίες (και πολλές φορές πιέσεις) των γονέων τους κάθε χρόνο τα πιτσιρίκια εκστρατεύουν με το τρίγωνο ανά χείρας για το χαρτζιλίκι έχοντας το βλέμμα ενός χρυσοθήρα της Άγριας Δύσης. Δεν γνωρίζουν για τη θρησκευτική παράδοση ή για το βαθύτερο νόημα των τραγουδιών αυτών, γιατί κανείς δεν έχει μπει στον κόπο να τα διδάξει... Παρασυρμένοι στο πλαστικό μοντέλο της πλαστής ευμάρειας και των υπερκαταναλωτικών οργίων των προηγουμένων ετών έχουμε βάλει και τους βλαστούς μας σε αυτό το τριπάκι. Τα παιδιά είναι τα είδωλα μας τελικά.

Γκρινιάζω σαν τον Σκρουτζ θα μου πείτε και ίσως να έχετε δίκιο... Χρόνια Πολλά και του Χρόνου!

ΥΓ. Αλήθεια πού είχα αφήσει είπαμε αυτό το τρίγωνο πριν τρεις δεκαετίες; Ζούμε στον αστερισμό των τροϊκανών και πρέπει να έχουμε εναλλακτικές λύσεις δια παν ενδεχόμενον.
skai.gr