Απωθηµένα...

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου
ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ είναι, ως γνωστόν, µια άλλη χώρα. Μόνο που τη λένε πάλι Ελλάδα.

ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΡΏΤΑ χρόνια της ΟΝΕ, ένα βράδυ στο Μετς – σε ένα µπαρ ενηλίκων που έχει πλέον κλείσει. Ενας επώνυµος Eλληνας που κάνει πανεπιστηµιακή καριέρα στις ΗΠΑ, κοιτάζει την µπάρα που είναι γεµάτη και απορεί «πώς ...
γίνεται µεσοβδόµαδα να είναι όλοι αυτοί έξω και να τα κουτσοπίνουν, την ώρα που οι Ασιάτες δουλεύουν;». Εκτός από επιτύµβιο της νυχτερινής Αθήνας – που δεν υπάρχει πλέον τις καθηµερινές και ψυχορραγεί τα Σαββατοκύριακα – η παρατήρηση αποτυπώνει τις περίφηµες «παγκόσµιες οικονοµικές ανισορροπίες» που ευθύνονται για την κρίση µε κεφαλαίο «Κ». Αν οι Ασιάτες που εργάζονται νυχθηµερόν και αποταµιεύουν, τίναξαν στον αέρα την Αµερική και την Ευρώπη, δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για να καταλάβει κανείς τι έγινε µε την υπερχρεωµένη και αντιπαραγωγική Ελλάδα.

ΟΠΏΣ ΠΑΝΤΑ η πραγµατικότητα ξεπερνά τη φαντασία.

Εχει επίσης ξεπεράσει τις πολιτικές δοξασίες αυτού που ονοµάζεται «βαθύ ΠΑΣΟΚ». Αυτό βρήκε καθυστερηµένα την ηγερία του στη Λούκα Κατσέλη. Ως υπουργός Οικονοµίας έλεγε ότι «αν δώσουµε στις αγορές το ένα χέρι, θα µας πάρουν και το άλλο». Ως υπουργός Εργασίας τράβηξε κόκκινη γραµµή στο µέτωπο των επιχειρησιακών συµβάσεων, µε µια ρητορική που άφηνε το υπονοούµενο ότι η Λούκα θα δώσει – και θα κερδίσει – τη µάχη, ενώ ο προκάτοχός της Ανδρέας Λοβέρδος έκανε πως δεν καταλάβαινε. Από κοντά και η ΓΣΕΕ που αντιλαµβάνεται ότι το σχέδιο της τρόικας για την Ελλάδα δεν περιλαµβάνει και συνδικάτα.

ΜΟΝΟ ΠΟΥ όλα αυτά θύµισαν τελικά την επέλαση της ελαφράς ταξιαρχίας στην Κριµαία. Μπροστά µας ανοίγεται πλέον η Ελλάδα των 740 ευρώ. Ως εκεί – δηλαδή ώς τον βασικό µισθό – µπορούν να κατέβουν οι αποδοχές στον ιδιωτικό τοµέα, εφόσον µια εταιρεία επικαλεστεί δυσκολία – που όλες έχουν – και πιέσει για επιχειρησιακή σύµβαση χαµηλότερη της κλαδικής. Αυτή είναι η πραγµατικότητα, όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν αµαρτίαις. Ο Ελληνας καθόταν, ενώ ο Ασιάτης – ας µην πούµε για τον Βαλκάνιο ή τον Ανατολικοευρωπαίο – δούλευε. Για να µη µιλήσουµε για µισθούς, ευχέρεια απολύσεων και εργασιακό πλαίσιο. Με µια δεκαετία καθυστέρηση, η παγκοσµιοποίηση µάς χτυπάει στο κεφάλι άπαξ και δεν υπάρχει πλέον φτηνό χρήµα να δανειστούµε.

ΚΑΙ Η ΛΟΥΚΑ; Η Κατσέλη κινήθηκε µε ένα µείγµα προσωπικού εγωισµού και πολιτικού ρετρό. ∆εν µπορεί να µην ήξερε ότι δεν θα της βγει. Αραγε έχει απωθηµένα από την προ 2004 περίοδο; Ή λειτουργεί ιδιοτελώς µε στόχο να πάρει την πολιτική πελατεία του Παπουτσή και της Μαριλίζας – που σιωπούν – αλλά και του ψιλοεξοστρακισµένου από το ΠΑΣΟΚ Παναγιωτακόπουλου;

ΛΕΝΕ ΠΏΣ το παρελθόν εκδικείται. Εν προκειµένω είναι το παρόν που παίρνει τη ρεβάνς. Οσο για το µέλλον των εργασιακών σχέσεων – ισχύει το «προσεχώς Βουλγαρία» µε ευρώ.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.