Προκλήσεις ιερωμένων...

ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΣΩΜΕΡΙΤΗΣ
Η γαλλική εφημερίδα «Λε Μοντ» (αλλάζει ξανά διευθυντή με απόφαση των νέων ιδιοκτητών της, θα διασωθεί άραγε;) δημοσίευσε χριστουγεννιάτικα μια πολύ ενδιαφέρουσα ανταπόκριση από τη Ρουμανία. Περιέγραφε πώς στην πάμπτωχη αυτή βαλκανική και ορθόδοξη χώρα η Εκκλησία της απομυζά τον...
κρατικό προϋπολογισμό, χτίζει καθεδρικούς ναούς μεγαλύτερους και από τις υπερφίαλες οικοδομές του Τσαουσέσκου, και εκκλησίες σε όλη τη χώρα, ζει πλουσιοπάροχα ενώ ο πληθυσμός υποφέρει, δεν πληρώνει φόρους και αρκετά άλλα. Που θυμίζουν πολλά δικά μας. Οπως το σημειώνει η «Λε Μοντ», ο πολιτικός κόσμος την αφήνει ήσυχη γιατί τη φοβάται. Εκλογικά...

Ο πιο ακραίος εθνικισμός (καμιά σχέση με τον πατριωτισμό), ο θρησκευτικός φανατισμός, η άρνηση κάθε διαλόγου, η ανάμειξη σε σκάνδαλα κάθε λογής, η αξίωση αποφασιστικού ρόλου σε επίπεδο κοσμικής εξουσίας, είναι ορισμένα από τα παραστρατήματα μερικών ορθόδοξων Εκκλησιών. Και της δικής μας. Μας τα θύμισε όλα αυτά με το θρασύτατο ακροδεξιό κείμενο της Ιεραρχίας της που μοιράστηκε στους πιστούς ΜΕΣΑ στους ναούς.

Η αλήθεια είναι ότι μετά τον θάνατο του Χριστόδουλου και την εκλογή του σημερινού προκαθήμενου Ιερώνυμου είναι πολλοί όσοι θεώρησαν τις ακραίες και συχνά άναρθρες σκοταδιστικές κραυγές του Ανθιμου και μερικών άλλων σαν μια εξαίρεση. Δυστυχώς, το πρόσφατο μανιφέστο είναι έργο πολλών μητροπολιτών που όλοι αποδέχτηκαν. Είναι συνεπώς έργο της Ιεράς Συνόδου. Δεν αρκεί μια συναυλία στον Αγιο Παντελεήμονα για να αθωωθεί.

Το μανιφέστο αυτό δεν είναι φυσικά κάτι που ένας συνειδητός δημοκράτης πολίτης μπορεί να αποδεχτεί, ακόμη και αν ενδεχόμενα συμφωνεί με ορισμένες παρατηρήσεις του. Και όμως δεν είναι λίγοι όσοι έπρεπε να το κατακρίνουν και να το καταγγείλουν αλλά προτίμησαν τη σιγή. Αυτό αφορά και πολλούς από τους φορείς της Πολιτείας: αποδέχονται ότι είναι υπηρέτες μιας νέας «κατοχής»;

Την ώρα που συμβαίνουν εδώ αυτά, τα προβλήματα που προκαλεί συνεχώς ο φανατικός εθνικιστής αρχιεπίσκοπος Κύπρου, νομίζοντας ότι είναι «εθνάρχης» πάνω από τους εκλεγμένους από τους ελληνοκύπριους ηγέτες, επιβεβαιώνουν ότι και εκεί η Ορθοδοξία έχει χάσει κάθε ευκαιρία εκσυγχρονισμού και ανανέωσης. Οπως την είχε χάσει και η σερβική Εκκλησία, που δεν είναι αθώα για τα όσα έγιναν στη δεκαετία του '90. Και όπως βλέπουμε να τη χάνει και η ρουμανική Εκκλησία αλλά και η ρωσική, ο καλύτερος σύμμαχος του κ. Πούτιν.

Ο αντικειμενικός και εκσυγχρονιστικός αντίλογος του Αναστάσιου της Αλβανίας και του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης δεν αρκούν: η «υπαρκτή διοικητική Ορθοδοξία» φαίνεται να κυριαρχεί· και αυτό, τουλάχιστον εδώ, στην Ελλάδα, θέτει με επίταση το πρόβλημα των σχέσεών της με τη δημοκρατική Πολιτεία.

ΒΗΜΑ.