Της Πόπης Διαµαντάκου.
Ποιος θα µας το ‘λεγε! Ενα συµπαθέστατο αγόρι στις απαρχές της ζωής και της καριέρας του να πλαντάζει στο κλάµα γιατί δεν πέτυχε η… µπεσαµέλ. Ποιος θα το φανταζόταν άλλωστε ότι η µπεσαµέλ του αλλοτινού µαµαδίστικου µουσακά αποτελεί πεδίο επίδειξης και εντέλει άσκησης υψίστης µαγειρικής εξουσίας. Ισως και...
για τις µαµάδες να ήταν ακριβώς το ίδιο το πεδίο της δικής τους εξουσίας, και ποιος ξέρει πόσες µπορεί να έχυσαν δάκρυ πικρό πάνω από µια αποτυχηµένη µπεσαµέλ και ποτέ κανείς να µην το ‘µαθε. Αλλά στις εποχές του ριάλιτι, τα δάκρυα του µάγειρα αναδεικνύονται σε τηλεοπτικό υλικό πολυτιµότερο και από την πιο αφρώδη σαπουνόπερα.
Εξού και το κλάµα του Μανώλη, επειδή έχασε τη θέση του στο «Master chef» λόγω µη άρτιας εκτέλεσης της συνταγής του µουσακά, έφτασε σε τέτοια ύψη τηλεθέασης, που κατατρόπωσε και αυτή την αντροπαρέα του «Ράδιο Αρβύλα» στον Αnt1. Εχει παρατηρηθεί από ερευνητές τηλεοπτικών φαινοµένων εδώ και καιρό, ιδίως µε την εµφάνιση των ριάλιτι, ότι οι τηλεοπτικές κοινωνίες οδεύουν προς µια εκθήλυνση. Ενα και µόνο το θετικό τους: απενοχοποιούνται συµπεριφορές που άλλοτε χαρακτηρίζονταν ως «γυναικείες υστερίες». Μπορεί να είναι και µια χαρά αντρικές.
ΝΕΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου