Επαναλήψεις...

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου ...
Ε, ΡΕ και να υπήρχε Wikileaks στην Ελλάδα και να αποφάσιζε κανένας Πανάρετος να αποκαλύψει στο µέγα Πανελλήνιο την ηλεκτρονική αλληλογραφία του Γιώργου Παπανδρέου µε υπουργούς και συνεργάτες του. Εκεί θα βλέπατε εκτιµήσεις, χαρακτηρισµούς και αλληλοκαρφώµατα, καθώς και το email του Πρωθυπουργού προς την Κατσέλη – «Λούκα µου…» – εξ αφορµής της επιλογής της να αρθρογραφήσει για τα εργασιακά ένα Σαββατοκύριακο κατά το οποίο οι «τροϊκανοί» ήταν ακόµη στη χώρα.

ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ. Οι πεινασµένοι της αποκαλυπτικής δηµοσιογραφίας καρβέλια ονειρεύονται. Ωστόσο, εκτός ελληνικών συνόρων γίνεται της µουρλής. Μετά το Ιράκ και το Αφγανιστάν, η ιστοσελίδα Wikileaks δίνει όλα τα αρχεία του Στέιτ Ντιπάρτµεντ στον λαό τριάντα χρόνια νωρίτερα. Στην τριακονταετία δίνονται κατά νόµον στη δηµοσιότητα επιλεγµένα δηµόσια έγγραφα. Ουδείς όµως θα διάβαζε ποτέ για την έλλειψη δηµιουργικότητας της Μέρκελ, τα συµπλέγµατα του Πούτιν και τη συνήθεια του Νετανιάχου να δίνει υποσχέσεις που να δεσµεύουν µόνον όσους τις λαµβάνουν. Οποιος πίστευε ότι οι πρεσβείες των ΗΠΑ ανά τον κόσµο είναι γεµάτες νερόβραστους ξανθοµάλληδες που παίζουν τένις και πνίγουν τη βαρεµάρα τους σε ένα τζιν τόνικ, πρέπει µάλλον να αναθεωρήσει την άποψή του.

ΦΥΣΙΚΑ, αν ο ΤζούλιανΑσάνζ, ο εµπνευστής του Wikileaks, είχε πεδίο δράσης τη Ρωσία θα είχε βρεθεί από καιρό σε κανένα παγωµένο χαντάκι. Ωστόσο, οι ΗΠΑ – οφείλει να το αναγνωρίσει κανείς αυτό – θυµίζουν την Αθήνα κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεµο. Πώς µπορεί να τα βγάλει πέρα µια δηµοκρατία υπό συνθήκες ακραίας αναµέτρησης; Την απάντηση θα δώσει και πάλι η Ιστορία.

ΜΕΤΑ ΤΗΝ 11η Σεπτεµβρίου ο Τζορτζ Μπους επέλεξε τον λάθος πόλεµο. ∆ηλαδή, την εισβολή στο Ιράκ. Τα όπλα µαζικής καταστροφής που τη δικαιολόγησαν δεν βρέθηκαν ποτέ. Η κατοχή εκφυλίστηκε σε ανταρτοπόλεµο, µε τους αµερικανούς στρατιώτες στο έδαφος να δυσκολεύονται – ή να µη θέλουν – να κάνουν διάκριση µεταξύ ανταρτών και αµάχων. Την ίδια ώρα, οι ΗΠΑ υποχρεώθηκαν να στηρίζουν το ναρκω-καθεστώς του Χαµίντ Καρζάι στην Καµπούλ, ενώ ο έλεγχος της αφγανικής ενδοχώρας περνούσε σιγά σιγά ξανά στους Ταλιµπάν.

Ολα αυτά, ενώ ο Μπαράκ Οµπάµα µπορεί να σταµάτησε τα βασανιστήρια, αλλά το Γκουαντάναµο δεν έκλεισε. ΤΗΡΟΥΜΕΝΩΝ ΤΩΝ αναλογιών, όλα αυτά θυµίζουν Βιετνάµ. Και τότε η αµερικανική διπλωµατία είχε επιχειρήσει µια ωµή αποτίµηση της αµερικανικής παρουσίας στην Ινδοκίνα – είναι τα γνωστά Pentagon Papers, τα αρχεία του Πενταγώνου. Τα διέρρευσε το 1971 στους «New York Times» ο Ντάνιελ Ελσµπεργκ που από πολεµιστής στο Βιετνάµ και αναλυτής της Rand Corporation, του οργανισµού ερευνών για θέµατα ασφαλείας που βρίσκεται στην Καλιφόρνια, έγινε ειρηνιστής. Τώρα φερόµενος ως διαρροέας είναι ένας 22χρονος, ο Μπράντλεϊ Μάνινγκ, που υπηρετούσε στις υπηρεσίες πληροφοριών του αµερικανικού στρατού στη Βαγδάτη.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: η Ιστορία επαναλαµβάνεται, όχι ως καρικατούρα αλλά ως τραγωδία.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.