Ονειρα...

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου
ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ των χαµένων ονείρων της ελληνικής πολιτικής πολλοί κυκλοφορούν ασκόπως. Είναι αυτοί που µια συγκυρία δυσµενής ή µια υπόθεση που ερµηνεύθηκε στραβά τούς έβγαλε εκτός. Συχνά αυτό συνέβη ενώ βρίσκονταν στην ακµή τους ή είχαν ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες κι...
αυτό κάνει το θέαµα ακόµη πιο θλιβερό. Είναι πολλοί και προέρχονται από το προ του 2004 ΠΑΣΟΚ και την καραµανλική Ν.Δ. που τερµάτισε το 2009. Οµολογουµένως, η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα – ή µάλλον η τέταρτη δεκαετία µετά τη µεταπολίτευση – αποδεικνύεται η πιο φθοροποιός για το ελληνικό πολιτικό προσωπικό.

Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΡΩΤΟΠΑΠΑΣ έχει κάθε λόγο να µη θέλει να θυµάται τη διακυβέρνηση Σηµίτη. Για τον ίδιο τα χρόνια εκείνα ήταν παραγωγικά. Πέρασε από τον συνδικαλισµό στην πολιτική κι από τα εργασιακά στο κέντρο της κυβέρνησης ως υπουργός Τύπου και εκπρόσωπος. Ηταν επίσης από τους ανθρώπους που ξέρουν ότι τα κόµµατα στην πολιτική δεν είναι κάτι σαν το Facebook στο Διαδίκτυο. Ωστόσο, η φθορά της ενδεκαετίας 1993-2004, η απαξίωση των ετών Σηµίτη και οι αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες ήταν για τη γενιά πολιτικών όπως ο Πρωτόπαπας σκέτη καταστροφή. Με ελάχιστες εξαιρέσεις – η πιο λαµπρή είναι ο Δηµήτρης Ρέππας – όσοι ήταν στα πράγµατα τα χρόνια εκείνα βρέθηκαν εκτός.

Εκτός Βουλής έµεινε και ο Πρωτόπαπας το 2007, σε µια στιγµή που θα µπορούσε να είναι τερµατική.

ΩΣΤΟΣΟ, ο βολονταρισµός του παλιού συνδικαλιστή και η µόνιµη βουλιµία του για πολιτική είχαν ως αποτέλεσµα ο Πρωτόπαπας να επιστρέψει λίγο λίγο στο παιχνίδι. Επανεξελέγη στη Β’ Αθηνών το 2009 και σιγά σιγά έσπασε τα σκληρά στεγανά του παπανδρεϊσµού στη Βουλή. Από τον Σεπτέµβριο είναι ένας από τους τρεις κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους και πρόεδρος της Εξεταστικής Δοµηµένων Οµολόγων. Είναι σε αυτήν που έσπασε η «οµερτά Καραµανλή» για τα σκάνδαλα. Και είναι η µόνη όπου το ΠΑΣΟΚ σκοράρει στο αντίπαλο τέρµα και δεν έχει βάλει κανένα αυτογκόλ. Δεν είναι αυτονόητο. Το καλοκαίρι του 2007, η Ν.Δ. έχει επιχειρήσει να µπλέξει στα Οµόλογα τον άλλο Παπακωνσταντίνου – τον Γιάννη, διευθυντή τότε του ΠΑΣΟΚ – τον οποίο η Χαριλάου Τρικούπη δεν υπερασπίστηκε. Κάπως έτσι – συνεχίζοντας, είναι αλήθεια, µια δουλειά που είχε αρχίσει µε τον Ντίνο Ρόβλια, ο οποίος µετακόµισε από την Επιτροπή στην κυβέρνηση – ο Πρωτόπαπας έχει φέρει τα Οµόλογα στο πιάτο της κυβέρνησης. Η ξαφνική βαρυθυµία Σαµαρά και η προτροπή του προς Καραµανλή να βγει να µιλήσει δεν είναι τυχαία.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: η πολιτική έχει καµιά φορά δεύτερες ευκαιρίες. Πέραν όµως αυτού, το ΠΑΣΟΚ – στο δεύτερο, κατά Παπανδρέου, ηµίχρονο του Μνηµονίου – θα χρειαστεί πολιτικούς που έχουν ζήσει και προηγούµενες ζωές και δεν µαθαίνουν στου κασίδη το κεφάλι.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.