Ζήτω οι παραπομπές! ...

ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΣΩΜΕΡΙΤΗΣ
Η Βουλή αποφάσισε επιτέλους τρεις παραπομπές για την υπόθεση του Βατοπαιδίου και απέρριψε δύο άλλες. Προσοχή όμως: δεν δίκασε και δεν καταδίκασε. Απλά ανέθεσε στο Δικαστικό Συμβούλιο να σταθμίσει αν πρέπει ή όχι να εμφανιστούν οι τρεις παραπεμπόμενοι στο Ειδικό Δικαστήριο που προβλέπεται από...
το Σύνταγμα και τους σχετικούς νόμους. Και το Δικαστικό Συμβούλιο μπορεί να αποφασίσει ποντιοπιλατικά ότι υπάρχει παραγραφή...

Ως την ημέρα μιας τελεσίδικης απόφασης οι τρεις πρέπει να θεωρούνται αθώοι. Θα έχουν στο μεταξύ όλες τις δυνατότητες να υπερασπίσουν τον εαυτό τους και την τιμή τους. Η χειρότερη περίπτωση είναι όμως η παραγραφή που θα επέτρεπε στις κατηγορίες να συνεχίσουν την υπόγεια πορεία τους σε βάρος της τιμής τους. Εμμεσα συμβαίνει ακριβώς το ίδιο και για όσους δεν παραπέμπονται. Ακόμα και για τον ίδιο τον Κώστα Καραμανλή. Μπορεί μάλιστα να συμβεί κάτι το ανάλογο και με τους κατηγόρους τους αν αποδειχτεί τελικά με μια αθώωση ότι έχουμε να κάνουμε με διωγμό πολιτικών αντιπάλων και όχι με αναζήτηση δικαιοσύνης και ότι με μια παραγραφή ρίξανε λάσπη χωρίς να χρειάζεται να την αιτιολογήσουν.

Είναι προφανές ότι το σύστημα αυτό δεν στέκει στα πόδια του. Πρέπει να αλλάξει. Είναι ξεκάθαρα συντεχνιακό. Υπάρχει για όλους η τακτική Δικαιοσύνη. Αυτή πρέπει να είναι αρμόδια και για τους πολιτικούς. Αλλά αυτό δεν ισχύει ακόμα και απαιτεί μελέτη και σύνεση. Υπάρχουν και διεθνείς εμπειρίες που θα μπορούσαν να μας εμπνεύσουν. Ας τις δούμε κριτικά.

Ομως αυτό δεν πρέπει να εμποδίσει την κάθαρση σήμερα. Ζούμε από δεκαετίες και δεκαετίες με πραγματικά αλλά και φτιαγμένα σκάνδαλα χωρίς συνέχεια, με μοναδική αλλά πόσο άτεχνη εξαίρεση την τραυματική υπόθεση Κοσκωτά. Το μοιραίο αποτέλεσμα είναι το «όλοι κλέφτες», το «να καεί το μπ... η Βουλή», ένα τμήμα της αποχής και της γενικευμένης κατακραυγής σε βάρος των πολιτικών αλλά και της πολιτικής. Και μαζί τους, των Μέσων Ενημέρωσης, της κρατικής μηχανής, του συνόλου του επιχειρηματικού κόσμου αλλά και των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Οι πολλοί βολεύονται αλλά δημόσια οργιζόμενοι: μετέχουν ενεργά στην παραβατικότητα και στη διαφθορά και ταυτόχρονα δυσφορούν υποκριτικά. Ενώ οι νέοι, τα παιδιά τους, πάνε χιμαιρικά και αδιέξοδα «αλλού»: στην αδιαφορία, σε ψευτοεπαναστατικές ονειρώξεις, στο εξωτερικό. Ενας από τους λόγους είναι ότι μιλάμε συνεχώς και για όλα με αναφορά σε «σκάνδαλα» και «προδοσίες», χωρίς να ακολουθεί κάποια κάθαρση. Καραδοκεί έτσι ανοιχτά πια η μεγαλύτερη ανωμαλία: δεν τους βλέπουμε τους αυτόκλητους σωτήρες να προωθούν την κάθε ανατροπή;
BHMA.