Οι µετανάστες ως άλλοθι ...

Του Θανάση Θ. Νιάρχου
Με φωνή γλυκιά, ανωτέρου επιπέδου, η παρουσιάστρια µιας ραδιοφωνικής εκποµπής ρωτούσε τον πανελληνίως άγνωστο πολιτικό που το µόνο αναγνωρίσιµο στοιχείο της ταυτότητάς του είναι ότι ανήκει στη συντηρητική παράταξη: «Εσείς τι σκέφτεστε να κάνετε για την υποβαθµισµένη περιοχή του Αγίου Παντελεήµονα; Οπως ξέρετε, όσοι Ελληνες παραµένουν στην περιοχή αισθάνονται εγκλωβισµένοι».

Δεν έχει σηµασία το τι ...
απάντησε ο πολιτικός, κάτι πάντως µεταξύ µιας αφηρηµένα ανθρωπιστικής διάθεσης και ενός ασυγκράτητου εθνικιστικού µένους. Κάτι που σε έκανε επιπλέον να σκεφτείς πως αν το γενικότερο κοινωνικά κλίµα παγκοσµίως δεν ήταν δυσµενές για κάθε ρατσιστική ακρότητα, ο ίδιος θα κρατούσε στην περιοχή του Αγίου Παντελεήµονα τον βούρδουλα για να την «καθαρίσει». Το ενδιαφέρον στη συζήτηση ήταν η παρουσιάστρια ή µάλλον µια συγκεκριµένη λέξη της: «υποβαθµισµένη». Εννοούσε σαφέστατα ως υποβαθµισµένους τους αλλοδαπούς κατοίκους της περιοχής ή τους περαστικούς, γιατί µια περιοχή από µόνη της δεν µπορεί να νοηθεί ούτε υποβαθµισµένη ούτε αναβαθµισµένη. Είχε δηλαδή µιλήσει µε τους αλλοδαπούς της περιλάλητης περιοχής, είχε διακριβώσει το επίπεδό τους, ψυχικό και πνευµατικό, ώστε να καταλήξει στο συµπέρασµα ότι είναι υποβαθµισµένοι ως άνθρωποι. Με άλλα λόγια, επειδή η ίδια µπορούσε να λογαριάζεται αναβαθµισµένη καθώς µιλούσε στο ραδιόφωνο και µάλιστα µε τόσο κοµψό και συγκαταβατικό προς τους απόκληρους τρόπο, δικαιολογηµένα οι άνθρωποι που δεν θα µπορούσαν να µιλήσουν πουθενά αλλού για τον εαυτό τους παρά µόνο στο αστυνοµικό τµήµα, να λογαριάζονται υποβαθµισµένοι.

Απορεί κανείς πώς µε τα τόσα που ακούµε καθηµερινά, ώστε ακόµη και τα αυτονόητα να συκοφαντούνται, δεν έχουµε ακόµη τρελαθεί. Ή µήπως έχουµε τρελαθεί και κανείς δεν ξέρει τι λέει; Και έστω, να µη σκεφτεί η παρουσιάστρια, ή οποιοσδήποτε άλλος, ότι µια αιφνίδια καταδροµή της µοίρας µπορεί να της πάρει το µικρόφωνο από το στόµα και, αντί να φθέγγεται η ίδια για ανθρώπους που δεν γνωρίζει, να πρέπει κάποιοι άγνωστοί της να υπερασπιστούν το δικαίωµά της όχι να µιλάει «ελεύθερα» στο ραδιόφωνο, αλλά απλά να υπάρξει. «Ψιλά γράµµατα» βέβαια όλα αυτά και επιπλέον δεν µπορούν να µεταβληθούν σε καθεστώς δηµοφιλές και κοινόχρηστο και µόνον κάποιοι γνήσιοι αριστεροί µπορούν να τα συζητάνε ακόµη µεταξύ τους. Αλλά να µην της περνάει της κάθε παρουσιάστριας ή του οποιουδήποτε άλλου, από το µυαλό το φασιστικογενές µιας διάκρισης που θέλει τον κατατρεγµένο και τον ενδεή υποβαθµισµένο, ενώ αντίθετα την ίδια λέξη δεν θα τολµούσε να την ξεστοµίσει ποτέ για έναν κάτοικο της Εκάλης και του Κολωνακίου, τότε ακριβώς το µέλλον της ανθρωπότητας υποθηκεύεται σε έναν σκοταδισµό µε άγνωστη ηµεροµηνία λήξεως.

Δεν ζητάει κανείς από µια ραδιοφωνική παρουσιάστρια να καταλαβαίνει, ή αν συµβαίνει κάτι τέτοιο να το οµολογεί, ότι όσο να ‘ναι όλο και κάποια ευθύνη έχουν οι αναβαθµισµένες περιοχές για τις αντίστοιχες υποβαθµισµένες. Αλλά να µην µπορεί να εννοήσει κανείς ότι δεν είναι δυνατόν τελικά να καλούνται να πληρώσουν τον λογαριασµό οι άνθρωποι που δεν τον δηµιούργησαν, αυτό αντίκειται στους κανόνες µιας στοιχειώδους ανθρωπιστικής ηθικής, αλλά και µιας θείας αντίστοιχης. Οσο τελικά κοµµάτι τους κι αν έχει αποµείνει από δαύτες στον κόσµο.

Ο Θανάσης Θ. Νιάρχος είναι ποιητής, συνεκδότης του περιοδικού «Η Λέξη»
ΝΕΑ