Αλέκο, το χάσαμε!...

Του Παντελή Καψή
Χρωστάμε χάρη στον κ. Αλέκο Αλαβάνο. Γιατί αυτός τουλάχιστον προχώρησε την αντιμνημονιακή του έξαρση στη λογική της ολοκλήρωση. Να αρνηθούμε να πληρώσουμε και να κηρύξουμε χρεοκοπία, υποστήριξε σε πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή. Το είπε με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου και σχεδόν έψεξε τους συνομιλητές του που δεν γνωρίζουν ότι...

...είναι μια απόλυτα επωφελής και συνηθισμένη διαδικασία. Για του λόγου το αληθές έφερε ως παράδειγμα άλλες χώρες που το έπραξαν - ανάμεσά τους συγκράτησα την Ακτή του Ελεφαντοστού, το Εκουαδόρ και τη Ρωσία-, οι οποίες έκαναν αναδιάρθρωση του χρέους και πλήρωσαν λιγότερα από όσα χρωστούσαν. Τι το ήθελε;

Γιατί βέβαια για μεν την Ακτή του Ελεφαντοστού μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθεί. Πρόκειται για μια χώρα στα έσχατα όρια της φτώχειας που βγήκε από εμφύλιο και μόνο από διεθνείς οργανισμούς μπορεί να δανειστεί. Το Εκουαδόρ είναι πιο σύνθετο. Πράγματι αρνήθηκε να πληρώσει μέρος των χρεών του, στη συνέχεια όμως εξαγόρασε τα ομόλογα από τους δανειστές του. Το ποσό ήταν μικρό, λίγο πάνω από 3 δισεκατομμύρια, αρκετό ωστόσο για να αποκλειστεί έκτοτε από τις διεθνείς αγορές και σήμερα να συζητεί και πάλι για δάνειο από το ΔΝΤ.

Οσο για τη Ρωσία και αυτή κήρυξε χρεοκοπία πριν από περίπου μια δεκαετία και δήλωσε αδυναμία να πληρώσει τα χρέη της. Εχει εξαιρετικό ενδιαφέρον όμως να μάθουμε τι ακολούθησε. Μέσα σε μια νύχτα λοιπόν το ρούβλι έχασε τα δύο τρίτα της αξίας του, ο πληθωρισμός ξεπέρασε το 80%, χρεοκόπησαν τράπεζες ενώ παρατηρήθηκαν ελλείψεις ακόμη και σε βασικά αγαθά. Το ΔΝΤ φυσικά έδωσε βοήθεια, και πάλι όμως μιλάμε για δάνειο 20 και όχι 110 δισεκατομμυρίων.

Η ρωσική οικονομία, είναι αλήθεια, ανέκαμψε σχετικά γρήγορα. Σε αυτό όμως βοήθησε πολύ η αύξηση των τιμών του πετρελαίου και η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, λόγω της υποτίμησης που μείωσε δραματικά τους πραγματικούς μισθούς. Γεγονός που μας οδηγεί σε ένα δεύτερο συμπέρασμα: η άρνηση να πληρώσουμε τα χρέη μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αποχώρηση από το ευρώ. Διαφορετικά, ούτε νόημα έχει ούτε είναι εφικτή. Και ας μη το παραδέχονται κάποιοι.

Θα είμαστε χειρότερα; Για μεγάλο διάστημα, σίγουρα. Μόνο οι αποταμιεύσεις που θα εξανεμιστούν αλλά και οι μισθοί που σε πραγματικούς όρους θα μειωθούν τουλάχιστον κατά 30% από τα σημερινά τους επίπεδα αρκεί για να πεισθούμε. Οσοι ισχυρίζονται ότι αγωνίζονται στο όνομα των εργαζομένων, σε αυτό τουλάχιστον οφείλουν να απαντήσουν.

Μακροπρόθεσμα βέβαια θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι αν είχαμε το όπλο της δραχμής θα μπορούσαμε να πετύχουμε υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης. Ναι, αλλά πώς; Ξαναχτίζοντας το χρέος που μας έφερε ως εδώ; Οχι, βέβαια. Μια μικρή οικονομία η οποία μάλιστα δεν θα έχει τη σιγουριά του ευρώ θα πρέπει για να επιβιώσει να είναι κατ΄ αρχήν ανταγωνιστική.

Με ή χωρίς μνημόνιο, ο δρόμος είναι ο ίδιος, αν δεν θέλουμε να γυρίσουμε ολοταχώς στο παρελθόν!
ΒΗΜΑ