Εγκλημα στο κέντρο...

Η έξοδος από την κρίση δεν είναι απλώς προτεραιότητα. Είναι ταυτόχρονα ζήτημα ασφάλειας, κοινωνικής ειρήνης και ζωής. Και όσοι υπονομεύουν αυτή την προσπάθεια εγκληματούν πραγματικά, χωρίς να το αντιλαμβάνονται...
Του Αντώνη Καρακούση
Πληθαίνουν καθημερινά τα κρούσματα βίας και μικροεγκληματικότητας στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και στην ευρύτερη ζώνη που περιβάλλει το κέντρο της πόλης.

Πέραν της διακεκαυμένης ζώνης που ορίζεται από τις πλατείες Θεάτρου, Ομονοίας, Αγίου Παντελεήμονα, δυτικά αυτών και...

...κατά μήκος των παραλλήλων οδών Πατησίων, 3ης Σεπτεμβρίου, Αριστοτέλους, Αχαρνών και Λιοσίων μέχρι σχεδόν τα όρια του Γαλατσίου, αντίστοιχα περιστατικά επιθέσεων, κλοπών και γενικώς εγκληματικότητας παρατηρούνται τελευταίως με αυξανόμενη συχνότητα και σε συνοικίες όπως η Κυψέλη, το Παγκράτι, το Κουκάκι, οι Αμπελόκηποι και άλλες.

Χαρακτηριστική υπήρξε η κλοπή και η επίθεση σε βάρος του ηλικιωμένου πια Νίκου Κούνδουρου, αλλά και πολλών άλλων αγνώστων στο ευρύ κοινό ανήμπορων συμπολιτών μας, οι οποίοι είτε μέσα είτε έξω από το σπίτι αρχίζουν να αισθάνονται ανασφαλείς.

Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Από τη δεκαετία του ΄60 ακόμη το κέντρο της Αθήνας ήταν εστία εγκληματικότητας εξαιτίας της συρροής κάθε λογής νεοφερμένων σε αυτό. Είναι παροιμιώδεις οι νυχτερινές επιχειρήσεις αρετής της Αστυνομίας στην Ομόνοια και στους γύρω δρόμους.

Τότε ήταν οι δικοί μας επαρχιώτες που κατέκλυζαν το κέντρο και τις πλατείες της Αθήνας, όπου αναζητούσαν επαφή και εργασία στις πιάτσες των οικοδόμων, των ελαιοχρωματιστών και γενικώς εκεί που προσφερόταν μια πρώτη ευκαιριακή απασχόληση. Η διαφορά με το παρόν είναι ότι τότε το ίδιο το κέντρο από μόνο του ήταν βάση οικονομίας και απασχόλησης, δικαιολογούσε τη μαζική προσέλευση και βεβαίως προσέφερε ευκαιρίες παραβατικότητας και απάτης. Ομως καμία σχέση με τα σημερινά. Τώρα το κέντρο έχει πεθάνει οικονομικά, δεν είναι σε θέση να δημιουργήσει κανονική απασχόληση και δραστηριότητα και οι δουλειές έχουν μεταφερθεί αλλού για τον απλούστατο λόγο επειδή δεν μπορούν να υπάρξουν. Οι νεοφερμένοι, κυρίως άνδρες μικρής ηλικίας, με ανάγκες και δίψα για ζωή, έρχονται από πολύ μακριά και κουβαλάνε κουλτούρες ξένες και διαφορετικές. Βρίσκονται εδώ από το πουθενά, χωρίς βάσεις υποστήριξης, με μόνη επαφή δυστυχείς ομοεθνείς τους, πέφτουν στην κυριολεξία σε έναν κοινωνικό και οικονομικό Καιάδα χωρίς διαφυγή.

Αναγκαστικά λοιπόν τους κερδίζει η παραβατικότητα, το μικροέγκλημα, το παράνομο εμπόριο, το αγοραίο σεξ, τα ναρκωτικά και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος. Με τις καραβιές μάλιστα που φθάνουν συνεχώς το πρόβλημα διαχέεται, ξεπερνά το κέντρο και μεταφέρεται στις πέριξ του κέντρου γειτονιές της Αθήνας.

Oσο δεν λύνεται το πρόβλημα της οικονομίας και δεν δημιουργούνται νέες εστίες δραστηριότητας και απασχόλησης στην περιφέρεια της πρωτεύουσας το φαινόμενο θα αυξάνεται και πιθανώς να οδηγήσει σε εκρηκτικές καταστάσεις. Και γι΄ αυτό η έξοδος από την κρίση δεν είναι απλώς προτεραιότητα. Είναι ταυτόχρονα ζήτημα ασφάλειας, κοινωνικής ειρήνης και ζωής. Και όσοι υπονομεύουν αυτή την προσπάθεια εγκληματούν πραγματικά, χωρίς να το αντιλαμβάνονται.
ΒΗΜΑ