Τραµπάλες...

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου
ΔΕΙΤΕ ΤΟ – κυρίως για να µη σας χαλάσουν τα κέφια – σαν παιδική χαρά. Και σκεφθείτε τα δηµοσιονοµικά σαν τραµπάλα. Στη µια άκρη κάθεται ο Ολι Ρεν. Στην άλλη ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Ο Ολι ρίχνει το βάρος του υπέρ των νέων µέτρων, οπότε ο Γιώργος ανεβαίνει ψηλά. Ακόµη και στον αέρα όµως, ο έλληνας υπουργός Οικονοµικών κινεί παραστατικά τα χέρια του και λέει πως...
καινούργια µέτρα δεν θα ληφθούν. Η ΤΡΑΜΠΑΛΑ είναι ένα παιχνίδι, µε τον ίδιο τρόπο που η λογιστική – είτε πρόκειται για κράτη είτε για εταιρείες – δεν είναι κατ’ ανάγκην ακριβής επιστήµη. Η άσκηση ειλικρίνειας στην οποία υπέβαλε τον εαυτό της – και µαζί και εµάς – η κυβέρνηση Παπανδρέου τον Οκτώβριο του 2009 δεν µας έχει εξασφαλίσει ακόµη µια τελική αποτίµηση της δηµοσιονοµικής εικόνας της χώρας ακόµη και για το παρελθόν. Ακόµη και η Γιούροστατ δεν µπορεί να µετρήσει σωστά. Ή µάλλον δεν µπορεί να αποφασίσει τι θέλει να µετρήσει.

Υστερα από τρεις ή τέσσερις αναθεωρήσεις, οι εγκέφαλοι των Βρυξελλών αποφάσισαν ότι θα ενσωµατώσουν στο έλλειµµα του 2009 δήµους και δηµόσιους οργανισµούς. Δεν χρειαζόταν να είναι κανείς µάντης για να ξέρει πως η επιλογή αυτή δεν θα βελτίωνε την κατάσταση. Ηδη το έλλειµµα πήρε την ανηφόρα και πάει για 16%. Αντίστοιχα ισχύουν και για το χρέος.

ΜΠΟΡΕΙ η χειροτέρευση του παρελθόντος να αφήσει ανεπηρέαστο το παρόν; Καθώς έχουµε πλέον όλοι γίνει οικονοµολόγοι, η απάντηση είναι όχι. Παρ’ όλα αυτά, είναι περίπου βέβαιο ότι η τραµπάλα θα συνεχιστεί και τα στοιχεία δεν θα οριστικοποιηθούν πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Ο νέος δηµοσιονοµικός λογαριασµός έρχεται µετά. Αν όµως είναι έτσι, γιατί βιάζεται η κυβέρνηση να δηλώσει ότι δεν θα πάρει µέτρα; ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΡΩΤΗ: διότι έχει ήδη πάρει περισσότερα αντιλαϊκά µέτρα από οποιαδήποτε άλλη ελληνική κυβέρνηση από το 1974 και µετά. Ο υπαινιγµός προς Ευρωπαίους είναι: φτάνει για την ώρα. Με άλλα λόγια, οι διαβεβαιώσεις ότι δεν θα ληφθούν άλλα µέτρα έχουν διαπραγµατευτικό χαρακτήρα. Απάντηση δεύτερη:

διότι η αναδιάρθρωση των ΔΕΚΟ και όλα όσα συνεπάγεται δεν θεωρούνται µέτρα. Εν προκειµένω, η κυβέρνηση παίζει µε τις λέξεις. Τι άλλο είναι όµως η πολιτική; Απάντηση τρίτη: διότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Στο κάτω κάτω, έναν µήνα πριν από το Καστελλόριζο, η κυβέρνηση Παπανδρέου δήλωνε «δεν ζητάµε λεφτά» και ο Παπακωνσταντίνου ετοίµαζε βαλίτσες για road show – παρουσιάσεις σε επενδυτές – στις ΗΠΑ και στην Απω Ανατολή. Δύο ταξίδια που δεν έγιναν ποτέ.

ΑΝ ΟΜΩΣ ΟΛΑ είναι τόσο µαύρα, γιατί έχουν ζήτηση τα ελληνικά οµόλογα και πέφτουν τα spreads; Και γιατί ξεπαγώνει σιγά σιγά η ξένη διατραπεζική για τα ελληνικά πιστωτικά ιδρύµατα; Διότι – κι αυτή είναι η τέταρτη απάντηση – οι αγορές είναι δώδεκα µε δεκαέξι µήνες µπροστά.

Και προεξοφλούν ότι τα δηµοσιονοµικά της Ελλάδας θα έχουν εξοµαλυνθεί το 2012.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.