Καρδιές ...

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου
ΠΕΙΤΕ Ο,ΤΙ θέλετε για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Ωστόσο, στα ενενήντα τρία παραµένει σταθερός για ένα πράγµα. Δεν τον πειράζει να µην είναι αρεστός. Είναι η απλή εξήγηση των όσων ειπώθηκαν από τηλεοράσεως την περασµένη Τρίτη το βράδυ.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ είναι γεµάτη από µατωµένες καρδιές – κορυφαίο παράδειγµα ο Μπιλ Κλίντον – που θέλουν την αγάπη του κόσµου. Είναι τα...
παιδιά των διαλυµένων σπιτικών ή οι Βενιαµίν των οικογενειών που, µη βρίσκοντας κατ’ οίκον την προσοχή που ήθελαν, την αναζήτησαν στη δηµόσια ζωή. Η δηµαγωγία και η πολιτική της ανεµοδούρας έχει και ψυχολογικές αιτίες.

Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Τις περισσότερες φορές στην καριέρα του είτε έπραττε είτε έλεγε ακριβώς αυτά που δεν θα τον έκαναν συµπαθή. Είναι χαρακτηριστικό ότι ηγήθηκε από τα µέσα της δεκαετίας του ’80 της Ν.Δ. και την επανέφερε το 1990 στην εξουσία. Ουδέποτε όµως αγαπήθηκε από αυτήν. Οχι πως τον ένοιαξε! Ακόµη και ως επίτιµος έλεγε πάντοτε τα πιο δυσάρεστα πράγµατα για την οικονοµία.

ΓΙΑΤΙ; Μήπως από φιλελευθερισµό ή µήπως από καθαρό µαζοχισµό; Στην πολιτική ορίζεται κανείς από τις ιδέες και την ψυχολογία του, καθορίζεται όµως και από τους αντιπάλους του. Ο Μητσοτάκης είχε στρατιές αντιπάλων, αρχής γενοµένης από δεξιά. Τον Κωνσταντίνο Καραµανλή που τον έβαλε στη Ν.Δ. το 1977 αλλά δεν τον χώνεψε και, κυρίως, δεν του επέτρεψε ως Πρόεδρος της Δηµοκρατίας να ξαναπάει σε εκλογές µετά το 1990, αφήνοντάς τον ευάλωτο µε µια πλειοψηφία 151 βουλευτών.

Τον Κωστή Στεφανόπουλο που έφυγε από τη Ν.Δ. αλλά η εξορία του τον οδήγησε στο Προεδρικό Μέγαρο. Τον Μιλτιάδη Εβερτ που δίδαξε εσωκοµµατικό ανταρτοπόλεµο το 1991-1993, φθείροντας ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση της Ν.Δ. Και τον Αντώνη Σαµαρά, µε τον οποίο τα ’σπασε για το Μακεδονικό.

ΩΣΤΟΣΟ, ο καθοριστικός αντίπαλος του Μητσοτάκη ήταν ο Ανδρέας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου λατρεύτηκε ως µεσσίας από τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, κάτι που δεν έγινε ποτέ µε τον Μητσοτάκη και τη Ν.Δ. Παράλληλα, ως πατέρας της πολιτικής θεωρίας της πόλωσης – που υπήρξε το ψωµοτύρι της µεταπολίτευσης – ο Ανδρέας αρεσκόταν να γίνεται αλεξικέραυνο της βάσης του αντίπαλου κόµµατος.

Ετσι, βέβαια, γινόταν ακόµη πιο αγαπητός στους δικούς του οπαδούς. Στην πραγµατικότητα, η πόλωση δυνάµωνε τον Ανδρέα είτε ήταν στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση. Αντιθέτως, ο Μητσοτάκης κέρδιζε από την πόλωση µόνο ως αντιπολιτευόµενος. Ως πρωθυπουργός και αρχηγός της Ν.Δ. πολώθηκε τάχιστα µε τους δικούς του.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: στην εµφάνισή του στο Μega, o Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έκανε αυτό που καλύτερα ξέρει να κάνει, ως εκπρόσωπος µιας πολιτικής σχολής που δεν βρίσκει συνεχιστές. Να είναι δυσάρεστος και εναντίον όλων. Πέρα και πάνω από όλα τα άλλα, λειτούργησε το βασικό ένστικτο µιας πενηντάχρονης καριέρας. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ