Ε, εσείς οι απ'' έξω!...

Της Έλενας Ακρίτα
ΟΣΕΣ ΜΕΡΕΣ τα περισσότερα ελληνικά κανάλια εντρυφούσαν στις ανύπαρκτες τηλεθεάσεις του Βig Βrother και στις τεράστιες επιπτώσεις που έχει αυτή η Μεγάλη Στιγµή της ελληνικής τηλοψίας στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, όλος ο (υπόλοιπος) πλανήτης παρακολουθούσε µε κοµµένη την ανάσα την – επιτυχή όπως αποδείχτηκε – επιχείρηση απεγκλωβισµού των 33 µεταλλωρύχων ύστερα από 69 ηµέρες στα ορυχεία χρυσού και χαλκού στο...

...Σαν Χοσέ της Χιλής!

Διαστροφικό το ενδιαφέρον για τη Χιλή, κατά την ταπεινή µου γνώµη!

Είναι δυνατόν να προτάσσεται ένα τόσο ασήµαντο γεγονός µπροστά σε µια κοσµογονία όπως π.χ. ποια ξανθά εξτένσιον θα αποχωρήσουν από το σπίτι του Μεγάλου Αδελφού; Το γεγονός ότι οι καταιγιστικές, οι συγκλονιστικές εξελίξεις στο ριάλιτι, άφησαν παγερά αδιάφορους τους έλληνες τηλεθεατές και τα µηχανάκια τους, δεν φάνηκε να πτόησε πρωινάδικα και µεσηµεριανά τα οποία έκαναν ό,τι µπορούσαν για να αναγάγουν το «τίποτα» σε «κάτι»!

Πάλι καλά που δεν έγιναν και οι ανάλογες συγκρίσεις: έγκλειστοι στη Χιλή, έγκλειστοι και στο σπίτι µε τις κάµερες. Ορυχείο χρυσού το ένα, ορυχείο τενεκέ το άλλο. Τι µαρτύριο, Παναγιά µου! Τι βάσανα!

Βρε τι τραβάν κι αυτές οι ξανθιές µεταλλωρύχοι!

ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΙ ΑΝΑΛΓΗΤΟΣ άνθρωπος και δεν µε αγγίζει ο πόνος του ξένου ριάλιτι, προσπέρασα τις ξανθιές και εστίασα στους µεταλλωρύχους. Κολληµένη στο CΝΝ παρακολουθούσα καρέ καρέ την επιχείρηση απεγκλωβισµού τους. Το Σαν Χοσέ – µε το οποίο µέχρι πρότινος δεν είχαµε συστηθεί καν – είχε µετατραπεί σε ένα απέραντο τσίρκο. 5.000 δηµοσιογράφοι απ’ όλον τον κόσµο, συνεργεία, κάµερες, γλέντια, χοροί τραγούδια, νταούλια και βιολιά (ή ό,τι αντίστοιχο έχουν εκεί κάτω, τέλος πάντων) µαλλί της γριάς (ή ό,τι αντίστοιχο έχουν εκεί κάτω, τέλος πάντων), µικροπωλητές, ντελάληδες! Εµπορικές πραµάτειες και επιστηµονικές πραγµατείες! Μόνο τον γύφτο µε την αρκούδα δεν ανασύρανε από τη δεκαετία του ‘60! Και φυσικά το απαραίτητο αλατοπίπερο που έκανε µια τραγική ιστορία ακόµα πιο «ελκυστική»: ερωµένες αναδύθηκαν από το ηµίφως του κοινωνικού τους ρόλου και πιάστηκαν µαλλί µε µαλλί µε τις νόµιµες συζύγους!

Λογικό κι αναµενόµενο όλο αυτό το τσίρκουλο! 33 άνθρωποι για 69 ολόκληρες µέρες! Κατάφεραν να συµβιώσουν, κατάφεραν να συνυπάρξουν, κατάφεραν εκεί µέσα στα έγκατα της γης να δηµιουργήσουν ένα πρότυπο ανθρώπινης κοινότητας! 33 άνθρωποι κατέρριψαν όλα τα ρεκόρ, όλες τις προβλέψεις! Κέρδισαν όλα τα στοιχήµατα! Εκαναν το αδύνατο, δυνατό! Το ανέφικτο, εφικτό! Κι ανάγκασαν τους ψυχίατρους να σκίσουν τα πτυχία τους: ποτέ κανένας δεν µπορούσε να διανοηθεί ότι, όχι µόνο θα άντεχαν, θα έδιναν µαθήµατα σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα!

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ λαγούµι της απόλυτης απόγνωσης, οι άνθρωποι αυτοί ήταν σαν να µας φώναζαν:

- Ε, εσείς οι απ’ έξω! Ακούτε; Μαθαίνετε; Διδάσκεστε; Το παίρνετε το µήνυµα;

Αυτή η φράση µου είχε κολλήσει πεισµατικά, τις τελευταίες µέρες! Αυτός το τίτλος από το µονόπρακτο του Ουίλιαµ Σάρογιαν: «Ε, εσείς οι απ’ έξω!».

Κι όπως τους έβλεπα να εµφανίζονται ένας ένας, όπως τους έβλεπα να βγαίνουν από το έρεβος στο φως, αναρωτιόµουνα ποιοι είναι τελικά «απ’ έξω». Γιατί κακά τα ψέµατα. Ούτε εµείς είµαστε! Κι εµείς σ’ ένα λαγούµι ζούµε. Κι εµείς στα έγκατα της γης προσπαθούµε να επιβιώσουµε.

Κι εµείς έγκλειστοι είµαστε.

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ. Απλά, δεν υπάρχει κανένα συνεργείο διάσωσης να µάς περιµένει στην επιφάνεια. Γιατί και το συνεργείο διάσωσης µαζί µας είναι. Δίπλα µας. Εκεί στο λαγούµι, τη µοίρα µας µοιράζεται. Οπως και οι µεταλλωρύχοι, ζούµε στο σκοτάδι. Οπως και οι µεταλλωρύχοι, κάποιος Μεγάλος Αδελφός µάς δίνει ψωµί να φάµε και µια τηλεόραση να παρακολουθούµε τα µατς. Με άρτον και θεάµατα, σ’ έναν µολυσµένο πλανήτη.

Με χαλαρούς κοινωνικούς ιστούς και µηδενικά αξιακά συστήµατα. Με λαµπρό παρελθόν, αβέβαιο παρόν, ζοφερό µέλλον!

– Ε, εσείς οι απ’ έξω!

Η ΦΩΝΗ του Ουίλιαµ Σάρογιαν ακούγεται όλο και πιο αχνή... Γιατί οι διασώστες σχόλασαν. Τα συνεργεία πήγαν σπίτι τους. Κι εµείς βάζουµε εισαγωγικά στη ζωή µας... Και την κάνουµε «ζωή»... Και µια «ζωή» µε εισαγωγικά δεν γίνεται καλύτερη... Μια «ζωή» µε εισαγωγικά δεν αλλάζει ποτέ!