Κληρονομιά με χρέη...

ΓΡΑΦΕΙ O XΡΗΣΤΟΣ ΜΑΧΑΙΡΑΣ
ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ τι θα συνέβαινε αν κάποιος μεταβίβαζε μια επιχείρηση με διαλυμένο εξοπλισμό και ανύπαρκτο πελατολόγιο, εμφανίζοντάς τη μάλιστα ως «μαγαζί γωνία»; Στην καλύτερη περίπτωση, ο αγοραστής θα απαιτούσε από τον πρώην ιδιοκτήτη επιστροφή μέρους του τιμήματος. Στη χειρότερη, θα τον έσερνε στα δικαστήρια.Στην...
ΠΟΛΙΤΙΚΗ τα πράγματα είναι αλλιώς... Ο Αντώνης Σαμαράς, αν και είναι προφανές ότι παρέλαβε ένα κόμμα σε κατάσταση ημιπαράλυσης, όχι μόνο δεν στρέφεται κατά του προκατόχου του, αλλά αισθάνεται υποχρεωμένος να υποστηρίξει και τα πεπραγμένα του. Κάπως έτσι, φορτώθηκε όχι μόνο τον σταυρό του Βατοπεδίου, αλλά και το οικονομικό έπος της κυβέρνησης Καραμανλή, που εξακολουθεί να αφήνει άναυδη τη διεθνή κοινότητα.

ΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να κάνει; Το απλούστερο θα ήταν να τραβήξει μια κόκκινη γραμμή με το παρελθόν και να επιστρέψει στους φυσικούς ιδιοκτήτες της την προίκα που του επέβαλαν να επωμιστεί. Δεν είναι ούτε εύκολο ούτε απλό. Η ιστορία δείχνει, ωστόσο, ότι η μέθοδος της πολιτικής πατροκτονίας είναι η μόνη για να πας μπροστά. Το έκανε ο Σημίτης με τον Ανδρέα και κυβέρνησε οκτώ χρόνια. Το επανέλαβε ο Γιώργος με τον Σημίτη και δεν άνοιξε μύτη στο ΠΑΣΟΚ.

Ο ΣΑΜΑΡΑΣ, αντίθετα, μοιάζει να κινείται σε περιβάλλον πολιτικής ομηρείας, διστάζοντας να αποδοκιμάσει πολιτικές επιλογές του πρόσφατου παρελθόντος που προκάλεσαν και προκαλούν ακόμα και τη νεοδημοκρατική εκλογική βάση. Το αποτέλεσμα δεν είναι, απλώς, ότι δαπανά το όποιο πολιτικό κεφάλαιο είχε συγκεντρώσει, αλλά ότι δίνει φιλί ζωής στην τέως «καραμανλική φρουρά», η οποία, ξεθαρρεύοντας, νιώθει ότι μπορεί να επηρεάσει και πάλι τις εσωκομματικές εξελίξεις.

ΑΝ ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ του σημερινού αρχηγού της ΝΔ είναι να παραμείνει μόνο ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης του κόμματός του, η πολιτική υιοθεσία του προκατόχου του έχει και νόημα και λογική. Αν θέλει να ασκήσει εξουσία, η επιλογή μοιάζει ακατανόητη. Σε πείσμα όσων θεωρούν τα περασμένα ξεχασμένα, χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να υποθέσει κανείς ότι η κοινωνία, μέσα σε έναν όλο κι όλο χρόνο, μπορεί να συγχωρήσει τους Ροβεσπιέρους που ήρθαν για να επανιδρύσουν το κράτος και, τελικά, το σώριασαν ξέπνοο και χρεοκοπημένο.

Στο κάτω κάτω της γραφής, η αποδοχή κληρονομιάς δεν είναι ποτέ αναγκαστική. Πόσω μάλλον, όταν ο κληρονόμος παραλαμβάνει μόνο χρέη...
ΕΘΝΟΣ.