Η παγίδα της «συγκίνησης»...

Της Πόπης Διαμαντάκου
Με το τηλεοπτικό κοινό να στρέφεται στην αυθεντική ψυχαγωγία ενός καλού προγράµµατος, ακυρώνονται και οι παλιές µέθοδοι µε τις οποίες το συγκινούσαν διασηµότητες. Πόσος καιρός πέρασε από τότε που υπουργός κυβέρνησης οµολόγησε σε συνέντευξή του φοροδιαφυγή µέσω offshore, την οποία δικαιολόγησε µε την...

...ιδιότητα του πατέρα, ότι δηλαδή το ‘κανε για τα παιδάκια του;

Προφανώς το ‘χε θεωρήσει αυτονόητο ότι ένας πατέρας πράττει ό,τι περνά από το χέρι του, και αν το χέρι του φτάνει και ψηλά, τόσο το καλύτερο, προκειµένου να εξασφαλίσει το µέλλον των τέκνων του. Το οικονοµικό. Γιατί την ίδια την ποιότητα του κόσµου, τον οποίο κληρονοµούν εν τέλει τα τέκνα, ουδένα απασχολεί. Τι να τις κάνουν τις βίλες, για παράδειγµα, αν πρέπει να είναι φρούρια, γιατί θα είναι αδύνατον να ζήσουν σε έναν κόσµο εξαθλιωµένων, χωρίς αξίες, χωρίς δέος, χωρίς σεβασµό στην ανθρώπινη ζωή;

Φυσικά δεν ήταν εκείνος ο υπουργός ο µοναδικός που προέταξε τα παιδάκια του για να δικαιολογήσει, για να «αθωώσει» εν τέλει την πράξη του και τον εαυτό του. Το ίδιο πράττουν ανενδοίαστα και άλλοι γονείς ή µη, διασηµότητες παντός είδους που επιλέγουν ως µέσο πολιορκίας της συνείδησης του κοινού τη συγκίνηση. Αλλοι για τα παιδάκια τους, στα οποία οφείλουν απαξάπαντες τον σεβασµό που οι ίδιοι δεν επέδειξαν υπηρετώντας την κουλτούρα της βαρβαρότητας, του χυδαίου καταναλωτισµού που θρυµµάτισε αξίες πολύτιµες για την προστασία της ανθρώπινης προσωπικότητας, άλλοι πάλι επειδή µια ασθένεια τους καθιστά εξ ορισµού θύµατα της µοίρας, διεκδικούν όχι απλώς την άφεση αµαρτιών, αλλά την απόλυτη ακρισία. Μη µε κρίνετε είµαι πατέρας, σκεφτείτε τα παιδάκια µου. Ή µη µε κρίνετε είµαι ασθενής. Α! πόσο εύκολη, πόσο φωτογενής και πόσο αποστοµωτική είναι αυτή η τακτική της «αυτοθυµατοποίησης», όπου αίφνης µια φυσική ιδιότητα, όπως το να είναι γονιός κανείς, εξισώνεται περίπου µε µια ασθένεια. Η ίδια η ανθρώπινη ιδιότητα µε άλλα λόγια γίνεται για ορισµένες διασηµότητες µια εξέχουσα και µοναδική κατάσταση, στην οποία οφείλουν όλοι υποταγή, σιωπή και συγκίνηση.

Κάπως έτσι ζητεί άφεση αµαρτιών η αλλοτινή δόξα του αφρώδους τηλεπολτού Ρούλα Κοροµηλά (φωτογραφία δεξιά).

Είναι αθώα του µπιγκµπραδερικού εγκλήµατος, λέει, µια «απλή παρουσιάστρια» είναι µόνο, που αναρρώνει από βαρύτατη ασθένεια – να υποθέσουµε ότι η παρουσίαση τηλεσκουπιδιών είναι άκρως ιαµατική; Εχει γίνει «λάστιχο» από την περσινή χρονιά το αθωωτικό, κατά την άποψη της ίδιας και ορισµένων που δηλώνουν φίλοι και υπερασπιστές της, επιχείρηµα της ασθένειας. Προφανώς δεν κατανοούν ούτε η ίδια, ούτε οι «φίλοι» – για τους δεύτερους δεν παίρνουµε όρκο – ότι καλλιεργώντας αυτό το κλίµα µιζέριας και συµπόνιας γύρω της υπερασπίζεται άριστα µεν τις σαθρές «αξίες» του µπιγκµπραδερισµού, που είναι η εξόντωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αλλά ουδόλως την εικόνα της επαγγελµατία.

Ολα αυτά, φαινόµενα µιας συνεχιζόµενης παρακµής που αναπαράγεται ως τηλεοπτικό θέαµα από πάνελο σε πάνελο παρασύροντας στον πάτο τους συµµετέχοντες που επιδεικνύουν απλώς την τύφλωσή τους.
NEA