"Οι χαρές είναι περισσότερες, ή οι λύπες; " , ρώτησε ο Θεοδωράκης μια νεαρή τσιγγάνα στον καταυλισμό. Χωρίς δεύτερη σκέψη και με ένα πλατύ χαμόγελο, απάντησε αμέσως, "οι χαρές" . Μια άλλη πιτσιρίκα τσιγγάνα, νιόπαντρη και έγκυος, ήταν, δεν ήταν, 12 χρονών, του...μίλησε για τη μεγαλύτερη βόλτα, που την είχε πάει ο μόλις 14 ετών άντρας της. "Εδώ, γύρω απ' τις παράγκες" , είπε και στο πρόσωπό της έλαμψε ένα χαμόγελο.
Ένας πιτσιρικάς τον ρώτησε αν έχει πουλήσει ποτέ σίδερα. Και στο "όχι" του Θεοδωράκη, του είπε "δύσκολη δουλειά" .
Με τα στοιχειώδη και τις περισσότερες φορές, χωρίς αυτά. Χωρίς νερό, φως και θέρμανση, χωρίς σχολείο, οι περισσότεροι. Με το μέλλον τους προδιαγεγραμμένο. Γάμος και παιδιά από τα 12-13. Παλιατζήδες και δουλειές του ποδαριού. Κυνηγημένοι, τις περισσότερες φορές, με τις τενεκεδένιες παράγκες τους να τις ρίχνουν οι μπουλντόζες των δήμων. Κι όμως, χαμογελούν και βλέπουν τις χαρές τους περισσότερες από τις λύπες.
Ένα εξαιρετικό οδοιπορικό στους καταυλισμούς του Σταύρου Θεοδωράκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου