Η ψυχή τους πολεμούσε στην Πίνδο...

70 χρόνια από την ιταλική εισβολή που έσυρε την Ελλάδα στον πόλεμο και έγραψε το ηρωικό έπος του ΄40, δύο 91χρονοι, στρατιώτες τότε, θυμούνται...
Η βαθιά, μεταλλική φωνή του εκφωνητή του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών Κώστα Σταυρόπουλου ξύπνησε τους Ελληνες εκείνο το πρωινό της Δευτέρας, 28 Οκτωβρίου, 70 χρόνια πριν, με το ακόλουθο λιτό ανακοινωθέν: «Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουσιν από της 05.

30 ώρας της σήμεροντα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους». Ακολούθησαν...
εμβατήρια. Η Ελλάδα έμπαινε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένας πεισματάρης Δαβίδ απέναντι σε έναν υπερφίαλο Γολιάθ, τις λεγεώνες του Ντούτσε. Ηταν ή ώρα της αποφασιστικότητας που έγραψε το έπος της Αλβανίας. Το δράμα της υποχώρησης μπροστά στις ναζιστικές ερπύστριες θα γραφόταν την επόμενη χρονιά.

Δύο νεαροί στρατιώτες τότε, ένας Ελληνας και ένας Αυστραλός, που έζησαν και οι δύο στα ελληνικά βουνά και στα 91 τους χρόνια επιστρέφουν νοερά στα πεδία των μαχών, μιλώντας στο «Βήμα» για τις εμπειρίες τους.

Ο Ικαριώτης κυρ Γρηγόρης Τσαχάς , που θυμάται «τα φανταράκια» στο τρένο για την Αλβανία να φωνάζουν «θάνατος στον φασισμό», λέει ότι και τώρα θα πολεμούσε γιατί «η ψυχή πολεμάει περισσότερο από το σώμα».

Ανάλογα συναισθήματα ένιωσε και ένας άλλος στρατιώτης, ο Τζακ Ντιμ. Ξένος αυτός, από τη μακρινή Αυστραλία. Μαζί με τους έλληνες στρατιώτες που γέμιζαν τις αμαξοστοιχίες οι οποίες κατευθύνονταν προς τα βόρεια, στα αλβανικά υψώματα, λίγους μήνες αργότερα, όταν τα χιτλερικά στρατεύματα ετοιμάζονταν να εισβάλουν στην Ελλάδα, βρέθηκαν άνδρες από τους Αντίποδες, στρατιώτες της Κοινοπολιτείας από την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.
BHMA.