Κόπωση...

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου
ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ έζησαν την πολιτική στις ηρωικές εποχές του ΠΑΣΟΚ, η τρέχουσα διακυβέρνηση είναι ένα κακό – ή µάλλον ένα πολύ κακό – όνειρο. Και το γεγονός ότι ο Πρωθυπουργός φέρει το επώνυµο Παπανδρέου δείχνει απλώς πόσο άσχηµη τροπή µπορεί να πάρει ένας εφιάλτης.

ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΣ και στέλεχος µε...
µακρά διαδροµή, ο Μιλτιάδης Παπαϊωάννου µπορεί να θυµηθεί το σύνθηµα «για ακόµη καλύτερες µέρες» χωρίς ίχνος αυτοσαρκασµού ή ειρωνείας. Ηταν 1985, όταν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα έσπαγε το φράγµα του ήχου στις εκλογές εκείνης της χρονιάς, µε τη µικρή Αννούλα για αφίσα. Τότε που οι αγρότες ανακάλυπταν τη χαρά τού να θάβεις τα ροδάκινα και να παίρνεις τις κοινοτικές επιδοτήσεις, σε µια Ελλάδα που έµπαινε σε τροχιά χρέους και ελλειµµάτων.

Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ορίζεται ως ο πόνος της επιστροφής.

Ωστόσο, ο Παπαϊωάννου ανήκει σε µια γενιά ΠΑΣΟΚων στους οποίους οδύνη προκαλεί όχι µόνον η ανάµνηση ενός ένδοξου παρελθόντος, αλλά και η εµπειρία του παρόντος. Παπανδρεϊκός, µε συµµετοχή στην κρίσιµη εσωκοµµατική µάχη του 2007 που κράτησε τον Γιώργο στην προεδρική καρέκλα, ο Μιλτιάδης δεν βρήκε θέση στην κυβέρνηση. Ενα στασίδι µόνο τού αναλογούσε ως προέδρου της Επιτροπής Θεσµών και Διαφάνειας στη Βουλή.

ΤΟΝ ΣΚΕΦΤΗΚΑΝ για γραµµατέα της Κοινοβουλευτικής Οµάδας τώρα που ο Χρήστος Παπουτσής πήγε στην Κατεχάκη. Ωστόσο, στην πολιτική, καλό είναι να µη σκέφτεσαι µεγαλοφώνως, αν δεν έχεις προηγουµένως συνεννοηθεί χαµηλοφώνως – ή έστω τηλεφωνικώς – µε τον ενδιαφερόµενο. Ο Μιλτιάδης δεν φαίνεται διατεθειµένος να παίξει ρόλο κοινοβουλευτικού επιλοχία της συµπολίτευσης. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ είναι αναστατωµένοι. Οχι µόνο γιατί έτσι γίνεται κάθε φορά µε αυτούς που έµειναν έξω από τον ανασχηµατισµό. Αλλά και γιατί είναι υποχρεωµένοι να στηρίζουν τις νοµοθετικές πρωτοβουλίες µιας κυβέρνησης που έχει αναλάβει τις δεσµεύσεις του Μνηµονίου. Το Ασφαλιστικό δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή της διαδροµής.

Ο ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ άφησε έναν υπαινιγµό για δυσκολίες συνειδήσεως µπροστά σε ορισµένες κυβερνητικές επιλογές Και προτίµησε να µείνει εκεί που είναι – δηλαδή στη Θεσµών και Διαφάνειας. Η στάση του εκφράζει την κόπωση του ΠΑΣΟΚικού κοινοβουλευτικού σώµατος πριν καν συµπληρωθεί ένας χρόνος διακυβέρνησης. Και θυµίζει εκείνον τον ωραίο τίτλο από το πεζογράφηµα του Μάριου Χάκκα:

«Ο Μήτσος κλάταρε νωρίς».

ΦΥΣΙΚΑ, ΟΙ παλαιοί πολιτικοί σπανίως έχουν τα υπαρξιακά τους. Ο Παπαϊωάννου παίζει κι αυτός το παιχνίδι της διαφοροποίησης που δόξασε πέρσι ο Παπουτσής. Ο Χρήστος έπαιξε λίγο µε τη φωτιά, αλλά δεν έπαθε και τίποτε. Στο δωδεκάµηνο έγινε µεγαλοϋπουργός. Είναι η άλλη όψη των συνειδησιακών προβληµάτων του Μιλτιάδη
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ