Αινίγµατα ...

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου
ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ τον γνωρίζουν – αλλά και για όλους τους υπόλοιπους – ο Κώστας Καραµανλής υπήρξε πάντα ένα ψυχολογικό αίνιγµα. Πρόκειται για διαπίστωση που δεν ισχύει για κανέναν άλλον έλληνα πρωθυπουργό, συµπεριλαµβανοµένου του θείου και συνωνύµου του. Κι αυτό γιατί η θέση είναι τέτοια που όποιος την κατέχει είναι – λίγο ώς πολύ – ανοιχτό βιβλίο. Δεν µπορείς να...
διεκδικήσεις την ηγεσία και µετά την εξουσία και να κρύβεσαι. Είσαι υποχρεωµένος – µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο – να εκδηλωθείς.

Ο ΝΕΩΤΕΡΟΣ Καραµανλής αποτελεί sui generis περίπτωση εδώ και µία δεκαπενταετία. Πρώτα ήταν η αµφιθυµία του απέναντι στην ηγεσία της Ν.Δ. Την κατέλαβε το 1997, υποσκελίζοντας µε άνεση τους Μιλτιάδη Εβερτ και Γιώργο Σουφλιά, ως παράκλητος. Υστερα ήταν η δυσθυµία του όταν µπήκε στο Μέγαρο Μαξίµου. Υπήρξε πρωθυπουργός σε εύκολους καιρούς, σε σύγκριση µε άλλες πρωθυπουργικές θητείες της Μεταπολίτευσης. Παρ’ όλα αυτά, µε εξαίρεση το καλοκαίρι του 2004 – ασφαλώς λόγω της Εθνικής Ποδοσφαίρου στην Πορτογαλία και των Ολυµπιακών Αγώνων της Αθήνας – ο Καραµανλής δεν φάνηκε ποτέ να απολαµβάνει τη θέση του. Από τη ΔΕΘ του 2008 και µετά – όπου η εµφάνισή του ήταν καταστροφική – η εικόνα σκοτείνιασε. Κι όταν τα δηµόσια οικονοµικά της χώρας δεν ήταν διαχειρίσιµα, ο Καραµανλής πήρε το καπελάκι του κι έφυγε. Είναι ο µόνος αρχηγός κόµµατος που δεν έκανε καµία προσπάθεια να ελέγξει – έστω κι από µακριά – τη διαδοχή του. Το πλήρωσε, υπεράνω όλων, η Ντόρα Μπακογιάννη που είχε επενδύσει επάνω του.

ΤΟ «ΜΕΤΑ» είναι εξίσου δυσεξήγητο. Ο Καραµανλής επιµένει να είναι βουλευτής – έχει όµως βυθιστεί σε µια σιωπή. Μια σιωπή που βαραίνει τον ίδιο και το κόµµα του. Μια σιωπή που δεν άντεξε η Κατερίνα Πελέκη - Βουλγαράκη και την οποία εκλήθη να εξηγήσει ο Αντώνης Σαµαράς στη συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ. Λίγο σαν εκείνη την ταινία που έδωσε το Οσκαρ στον Πίτερ Σέλερς, το «Να είσαι εκεί, κύριε Τσανς», ο Καραµανλής ήταν παρών για κάποιες ώρες και στη Θεσσαλονίκη. Οπως συµβαίνει και µε τον µπάτλερ του φιλµ, η οικονοµία λόγων που χαρακτηρίζει την παρουσία του έκανε τους µεν να τον χειροκροτούν και τους δε να επιχειρηµατολογούν ότι θα επιστρέψει, διότι η Ν.Δ. είναι καραµανλικόν κόµµα και οι Καραµανλήδες πάντα επιστρέφουν – από το Παρίσι ή έστω από τη Ραφήνα. Είναι κάτι που δεν πιστεύουν όσοι είναι πιο κοντά του.

ΦΥΣΙΚΑ, Ο Καραµανλής µπορεί να είναι ο πλέον επώνυµος Ελληνας που υποφέρει από την «εθνική κατάθλιψη που µπήκε στα σπίτια µας», για την οποία µίλησε ο Σαµαράς. Μπορεί επίσης η συµπεριφορά του να αποτελεί µια από τις παθολογίες κορυφής της ψευδοµοναρχικής φάσης της Μεταπολίτευσης. Ο Καραµανλής δεν ίδρωσε για την αρχηγία, αυτή του εδόθη ελέω του ονόµατός του. Και ίσως αυτό να είναι το κλειδί της πολιτικής ψυχολογίας του.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.