Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ
ΠΑΡΕΑ Ή ΠΑΡΕΟ; Γιατί η σούµα του φετινού καλοκαιριού ήταν πολλά παρέο, λίγες παρέες! Οπου κι αν έστρεφες το βλέµµα το πυρποληµένο από το όζον, έβλεπες µια φωλίτσα για δυο: το άτοµο και το laptop του σ’ έναν παθιασµένο µήνα του µέλιτος! Ειδικά στο ξενοδοχείο όπου έµεινα...
για λίγες µέρες, τα βράδια εκεί, ήταν µαγεία. Επειδή µέσα στα δωµάτια δεν είχε καλό σήµα, η τεχνολογία έκανε τις νύχτες πολύ ροµαντικές.
Πανσέληνος, αστέρια, το κύµα να σκάει στα πόδια σου… Και µέσα στο σκοτάδι τα άπειρα µικρά φωτάκια.
Που, όχι, δεν ήταν διάττοντες αστέρες. Ηταν οι αναµµένες λυχνίες των µικροσκοπικών netbooks στα οποία οι τρελαµένοι χρήστες έβγαζαν τα µάτια τους αγκαλιάζοντας, όχι το άλλο τους µισό, αλλά τον µίνι κοµπιούτορα. Ενίοτε, µες στης νύχτας τη σιγαλιά, άκουγες και το ανάλογο σιχτίρι, όταν το στικάκι της κινητής τηλεφωνίας πάτωνε και η σύνδεση σερνόταν σαν σαλίγκαρος στα χαλίκια της θερινής ραστώνης… ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ2010 …Είµαστε όµως τζάµι λαός, δεν το συζητώ! Οπου πάµε εµείς, όπου φάµε εµείς, όπου κολυµπήσουµε εµείς, είναι – εντελώς αντικειµενικά – το καλύτερο µέρος. Και κυρίως, σκάλες ανώτερο, από του συναδέλφου που διάλεξε λάθος παραλία, λάθος εστιατόριο, λάθος νησί!
Αυτό το σύνδροµο πάλι; Πήγες σε γιατρό; Ο δικός µου είναι καλύτερος! Σε συνεργείο; Το δικό µου είναι καλύτερο!
Εστειλες σ’ αυτό το σχολείο το παιδί σου; Του δικού µου είναι καλύτερο!
Αρα: Διαλέξαµε το πιο όµορφο νησί (του κολλητού µας του βγήκε χάλια), φάγαµε το πιο νόστιµο χταπόδι (του κολλητού µας του βγήκε σόλα), κάναµε τις ωραιότερες βόλτες (του κολλητού µας του βγήκε ο αστράγαλος)!
ΠΡΙΝ ΦΥ ΓΟΥΜΕ για διακοπές, εξουθενώ νουµε τον υπάλληλο της ρεσεψιόν (όπου ΘΑ κάνουµε κράτηση), για τη θάλασσα. Πόσο κοντά είναι; Καθαρή; Καλή; Λάδι; Εχει φύκια;
Τσούχτρες; Μπουκάλια; Μπρατσάκια να επιπλέουν µελαγχολικά; Πετρέλαια να πάρουµε και για το σπίτι;
Κι αφού βεβαιωθούµε ότι όντως επιλέξαµε την καλύτερη θάλασσα, δεν µπαίνουµε µέσα! Ποτέ όµως! Η παραλία γεµάτη παρέο, η θάλασσα άδεια. Νέκρα. Ψυχή ζώσα. Μόνο δύο άτοµα θηλυκού γένους και ευπαθούς ηλικιακής οµάδος αποτολµούν να µπουν στα ρηχά. Κι αυτό επειδή ο γιατρός τούς έβαλε το µαχαίρι στον λαιµό «το καλοκαίρι πρέπει να κάνετε µπάνια». «ΟΠΟΥ ΜΠΑΝΙΟ» ίσον «πλατσούρισµα».
Μπαίνουν µέσα έντροµες. Οταν το νερό είναι από 30 βαθµούς Κελσίου και κάτω, κωλώνουν! Για να µην καρφωθούν ότι παγώνουν κάνουν δήθεν ότι θαυµάζουν τη θέα: «Αααααχ, µαγεία είναι εδώ, έλα Καλλιόπη!». Βρέχουν χέρια, ώµους, κεφάλι (ποτέ µαλλί, µην και παρεξηγηθεί η ανταύγεια) για να συνέλθουν από το πολιτισµικό σοκ.
Προχωράνε πέντε χιλιοστά ακόµα. Κι άλλα πέντε. Κι άλλα πέντε… Στους 20 πόντους παθαίνουν κρίση υστερίας. Ουρλιάζουν «πατώνεις, πατώνεις;». Ασχέτως που αυτές πάντα µα πάντα πατώνουν, ο κόσµος να χαλάσει! Και µετά βουτάνε!
«Βουτάνε» όταν λέµε, µη φανταστείς: Τσίµα τσίµα. Σύρριζα µε το ντεκολτέ! Ακριβώς όµως – λες και το ‘χουν µετρηµένο! Πλάτσα πλούτσα τα χεράκια, κλαπ κλουπ τα ποδαράκια. Και µετά αναδύονται οι Αφροδίτες έχοντας δαµάσει τα άγρια κύµατα και τινάζοντας περήφανα το πλαστικό σκουφί µε τις ροζ ορτανσίες.
Κι ύστερα κάθονται… Στου γιαλού τα βοτσαλάκια κάθονται δυο καβουράκια. Με τις ακονισµένες τους δαγκάνες ξεσκίζουν όλα τα υπόλοιπα οστρακοειδή του κοινωνικού τους κύκλου. Ποιο χώρισε, ποιο ξενοκοίταξε, ποιον ξενοκοίταξε, ποιο παντρεύτηκε ποιο για να εξασφαλίσει σύνταξη και επικουρικό!
ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΠΑΙΔΙΑ; Πότε έγινε και δεν το πήραµε χαµπάρι; Πήχτρα η παραλία, νέκρα η θάλασσα; Κανείς εδώ δεν κολυµπά, κανένας δεν χορεύει, ακούνε µόνο την πενιά κι ο νους τους ταξιδεύει; Κι αν κάποιος παράφρων κάνει το ολέθριο σφάλµα να µπει να κολυµπήσει; Στο πεντάλεπτο πάνω µαζεύονται διακόσιοι τρελοί απ’ έξω και του κάνουν σήµα να βγει, γιατί νοµίζουν ότι πνίγεται!
Α, ρε µαµά, αυτή η µανία σου να πηγαίνεις στα ανοιχτά… Α, ρε Διονύση, αυτή η µανία σου «να µας πάρεις µακριά, να µας πάρεις στα πέρα µέρη, φύσα θάλασσα πλατιά…».
Φύσα αγέρι, φύσα αγέρι… Κι όπου µας βγάλει…
ΑΙΧΜΕΣ από τα ΝΕΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου