Τηλεοδοιπορικό σάχλας ...

Της Πόπης Διαµαντάκου
Ο Γρηγόρης Αρναούτογλου µε τον... αρχικουνελοτρόφο Χιου Χέφνερ
Ποια «Αναζήτηση της ευτυχίας»;
Τη µέθοδο για να µην τη βρει κανείς ποτέ παρουσίασε ο Γρηγόρης Αρναούτογλου σε ένα παραληρηµατικής ασυναρτησίας δίωρο
Ηταν η αποθέωση της βουλιµικής τηλεόρασης. Της τηλεόρασης που θέλει στην ίδια ακριβώς συσκευασία τον αρχικουνελοτρόφο Χιου Χέφνερ µε µια 28χρονη µαθηµατική διάνοια και έναν εγχώριο ποπ σταρ, µε ένα...
νεαρό ταλέντο της κλασικής µουσικής και όλα αυτά µε συνδετικό κρίκο έναν παρουσιαστή σε ναρκισσιστικό παραλήρηµα. Ακριβώς αυτό είναι η τηλεόραση που παράγει τη σύγχυση µεταξύ ουσιώδους και βλακώδους. Εξ ου και το ψευδοερώτηµα-άλλοθι, «Ποιο είναι το µυστικό της επιτυχίας;», το οποίο υποτίθεται ενέπνευσε το ανά τον κόσµο οδοιπορικό του Γρηγόρη και οδήγησε σε δύο ώρες ακαταπόνητης τηλεοπτικής σάχλας. Αφετηρία της, εκείνη η αναπαράσταση ψυχανάλυσης µε τον Γρηγόρη να ζητά από την υποτιθέµενη ψυχαναλύτρια Ζέτα Μακρυπούλια – στην πιο άχαρη τηλεοπτική εµφάνισή της – να τον βοηθήσει να βρει το «ουσιαστικό της ζωής».

Σκεφτήκαµε ότι δεν µπορεί, θα είναι σάτιρα όλο αυτό για τις συνταγές της ευτυχίας που έγιναν µόδα στα νεοϋορκέζικα ντιβάνια των ψυχαναλυτών, όπου χρόνια τώρα καταφεύγει µια κοινωνία του εγωκεντρισµού και της τυφλής αναζήτησης του στιγµιαίου σουξέ.

Αλλωστε, αν κάτι έχει γίνει συνείδηση στην εποχή µας είναι ότι το άγχος της υπεραφθονίας γεννά και τον φόβο της στέρησης του ουσιώδους. Οπότε µόνο ένας σκανδαλωδώς χορτασµένος ή νοσηρά βουλιµικός µπορεί να φοβάται ότι έχει χάσει το ουσιώδες και να το αναζητά πέφτοντας εκ νέου σε βουλιµικό παραλήρηµα µέχρι διαστροφής.

Γιατί µόνο έτσι µπορεί να χαρακτηριστεί αυτό το ανεκδιήγητο τηλεοπτικό προϊόν, για το οποίο δεν είχε καµιά σηµασία αν απέναντι από τον φακό ήταν διασηµότητες της µιας στιγµής, όπως οι χαβαλέδες πατήρ και υιός Φλάτλεϊ (ή Δηµητρίου), που έγιναν φίρµες κάνοντας αστεία κουνήµατα µε τα παχουλά, ηµίγυµνα κάλλη τους και φορώντας φουστανέλες στη σκηνή του βρετανικού «Εχεις ταλέντο» προκαλώντας παγκόσµια θυµηδία. Ο παρουσιαστής τούς θαυµάζει όσο και τη διάνοια των Μαθηµατικών Κωνσταντίνο Δασκαλάκη, που στα 28 του χρόνια απάντησε στον γρίφο του Νας και έκτοτε διδάσκει στο ΜΙΤ. Τον Σάκη Ρουβά τον αποθεώνει. Τον Χιουθ Χέφνερ τον προσκυνά. Καµιά διαφορά µεταξύ όλων αυτών των «δειγµάτων επιτυχίας» δεν τον προβληµάτισε. Πώς είναι δυνατόν σε µια εποχή να θεωρείται επιτυχία ο, έστω, πλακατζίδικος αυτοεξευτελισµός ενός πατρός και του µικρού γιου του, για να κάνουν πλάκα οι ουκ ολίγοι χαβαλέδες παγκοσµίως; Κάθε τόσο πάντως ο Γρηγόρης επέστρεφε σε ειδυλλιακές ελληνικές επαρχίες, πότε σε γλέντια µε κοψίδια, πότε σε έναν παραδοσιακό, χωριάτικο φούρνο, όπου αναζητούσε δουλειά, µε εκείνη τη δήθεν νοσταλγία του «φτασµένου» για το λαϊκό και αυθεντικό. Γλυκανάλατες µπούρδες για χολιγουντιανά παραµύθια. Ουδείς «επαρχιώτης» που έγινε φίρµα στις πρωτεύουσες θέλει, ούτε για αστείο, να γυρίσει πίσω. Αυτό ακριβώς φαινόταν και στη διαφορά που είχε ο τρόπος µε τον οποίο απευθυνόταν ο Γρηγόρης στους ανθρώπους του χωριού από τους υπόλοιπους.

Ηταν οι µόνοι µε τους οποίους είχε διαλόγους σουρεαλιστικής σάχλας όπως µε τον κατασκευαστή χαλβά Φαρσάλων, µε τον οποίο αντάλλασσαν διαρκώς φράσεις όπως «τι κάνεις, καλά, εσύ;», «καλά εσύ;», «όχι εγώ, εσύ;», «ναι, καλά εσύ;», «εγώ είµαι εσύ;», «όχι, εσύ, εγώ». Για να δείξει ότι ο ίδιος προέρχεται και ταυτίζεται µε τον απλό κόσµο;

Θυµάται κανείς τα πρόσωπα που παρουσίασε η εν λόγω εκποµπή; Μετά βίας. Εγιναν όλοι τηλεκιµάς µε σάλτσα-ψυχανάλυση για το θριαµβευτικό γλέντι επιστροφής του Γρηγόρη έπειτα από 15 µήνες απουσίας.
ΝΕΑ.