Για τα μάτια της Σεχραζάτ...

Του Ανδρέα Ρουμελιώτη
ΟΣΟ περνάνε τα χρόνια, γίνομαι όλο και πιο τουρκόφιλος. Σε τέτοιον βαθμό, που στο μπάσκετ πανηγύριζα όταν νικήσανε στον πόντο τη Σερβία (τους συμπαρασταθήκαμε όσο κανείς άλλος όταν τους βομβαρδίζανε οι Αμερικανοί, αλλά στα μπασκετικά τσαμπουκαλευτήκανε και γινήκαμε πλέον οχτροί) και πήγανε τελικό!

ΕΙΜΑΣΤΕ υποχρεωμένοι να...

...τα βρούμε με τον σουλτάνο τον γείτονα για να μειωθούν άμεσα οι εξοπλισμοί. Αλλιώς δεν γίνεται... Εκεί -μας εξαναγκάζουν να- ξοδεύουμε τα πιο πολλά κονδύλια και να στερούμε απ' την Παιδεία, την Υγεία, την Πρόνοια, το κοινωνικό κράτος.

ΔΕΝ το λέω μόνον από πολιτική ορθότητα, επειδή είμαστε ιστορικά και γεωγραφικά υποχρεωμένοι να τα βρούμε, αλλά και γιατί στ' αλήθεια τους γουστάρω όλο και περισσότερο τους Τούρκους. Οσο καλύτερα τους γνωρίζω, τόσο πιο πολύ τους συμπαθώ ως λαό, τους παραδέχομαι και τους βγάζω το καπέλο. Σε πολλά μάς έχουν βάλει τα γυαλιά. Είναι φιλόξενοι, ευγενικοί, ανοιχτόκαρδοι και μας πάνε: «μπατζανάκη» μάς φωνάζουν.

ΠΕΡΥΣΙ τέτοιον καιρό, πήγαμε Σμύρνη. Υπάρχει κάθε μέρα πτήση απ' το «Ελευθέριος Βενιζέλος» και κάνει μόλις 30'. Τεσσεράμισι-πέντε εκατομμύρια κατοίκους έχει πλέον το αλλοτινό Παρίσι της καθ' ημάς Ανατολής - όσους όλη η Αττική. Είναι μια πόλη ευρωπαϊκή. Χωρίς κοινοτικά κονδύλια, χωρίς τίποτα, με δικά τους οικονομικά μέσα, κατάφεραν να φτιάξουν ένα τεράστιο θαλάσσιο πάρκο περιπάτου, αναψυχής, παιδότοπων, ποδηλάτου, πρασίνου, και να έχει όλη η πόλη πρόσωπο στη θάλασσα. Κάτι που η Αθήνα ακόμα ονειρεύεται... Φανταστείτε έναν πεζόδρομο-πάρκο δίπλα στη θάλασσα, που να ξεκινάει απ' τη Βουλιαγμένη και να φτάνει μέχρι το Πέραμα.

ΠΙΟ ευρωπαϊκή πόλη είναι η Σμύρνη, παρά η Κωνσταντινούπολη. Την οποία, όμως, οι Τούρκοι σκηνοθέτες καταφέρνουν να δείχνουν σαν να 'ναι το Μανχάταν, στις αγαπημένες μας «Χίλιες και μία νύχτες». Καταλαβαίνεις τώρα πού τους παραδέχομαι τους Τούρκους; Εμαθαν να φτιάχνουν και (γαμώ τις) σαπουνόπερες, βάζοντας τα γυαλιά μέχρι και στους Λατινοαμερικανούς δασκάλους τους.

ΦΤΙΑΞΑΝΕ και δικά τους τηλεοπτικά «σαπούνια», ανατολίτικα, αυθεντικά. Με τόσο ωραία σκηνοθετικά πλάνα της Πόλης, που καταφέρνουν να μετατρέψουν ένα λαϊκό σίριαλ σε καθημερινή τουριστική διαφήμιση. Η κουλτούρα, τα ήθη, η ευγένεια, οι αξίες. Τα εκρηκτικά πάθη, οι καταπιεσμένοι πόθοι. Χολιγουντιανές δείχνουν τις γέφυρες του Βοσπόρου, φοβερά τα μαγαζιά, τα σπίτια-παλάτια· τι πλούτος, τις γκλαμουριά, τι χλιδή! Πρόκειται πράγματι για μια μυθική πόλη. Στην Κωνσταντινούπολη, κάθε φορά που πας, κάτι παθαίνεις. Ζαλίζεσαι! Ειδικά αν ξεχαστείς στα παζάρια της, φεύγει το μυαλό σου! Ομως, δεν είναι όλα έτσι ακριβώς όπως τα δείχνουν στο σίριαλ. Είναι και η μόλυνση του περιβάλλοντος, η ατμοσφαιρική ρύπανση, τα λύματα στα νερά του Βοσπόρου. Υπάρχουν και σκοταδισμός, καταπίεση, φτώχεια...

ΟΜΩΣ, η Τουρκία έχει προοδεύσει, έχει αναπτυχθεί πολύ τα τελευταία χρόνια. Καμία σχέση τα μικρασιατικά παράλια με τα απέναντι ελληνικά νησιά. Εχει μια μαρίνα το τοσοδούλι Τσεσμέ, που η Χίος ούτε που έχει ονειρευτεί. Ανεμογεννήτριες να δεις!

ΤΑ ξενοδοχεία, τα εστιατόρια, το σέρβις, είναι όλα μακράν καλύτερα, και οι τιμές τους πολύ φθηνότερες. Τεμενάδες μάς κάνανε! Ενώ με το που γυρίσαμε στη Χίο, μας χώσανε σ' ένα δωμάτιο πίσω -ενώ μας είχαν πει πως θα 'ναι μπροστά- με βρώμικη τουαλέτα, κι όταν πήγαμε να διαμαρτυρηθούμε, ο αγενέστατος ρεσεψιονίστ σχεδόν μας έβρισε.

ΤΟΥΡΚΕΨΑ; Μπορεί... Μα πιο πολύ απ' όλους έχεις τουρκέψει εσύ! Που κάθε βράδυ περιμένεις με αγωνία να δεις τη Σεχραζάτ. Πόσο μας μοιάζουν! Και -μεταξύ μας, τώρα- πόσο θα θέλαμε μέσα σ' αυτή την κρίση να είχαμε μια εθνική αστική τάξη με επιχειρηματίες αρχοντόπουλα σαν τον Ονούρ. Και σαν τον ξάδελφό του. Ο οποίος, όπως είδες, έμαθε ότι είναι φτωχόπαιδο, υιοθετημένος...