Με κοµµένη την ανάσα...

Της Πόπης Διαμαντάκου
Βαρβαρότητα είναι ο εθισµός στο αποτρόπαιο, όπως το να προσφέρονται για χάζι στιγµές αγωνίας ενός µωρού
Η απρόσµενη αγριότητα της σκηνής έκοβε την ανάσα. Το βίντεο προβαλλόταν από το δελτίο ειδήσεων του Αlpha και έδειχνε ένα µωράκι να γλιστράει από το πρεβάζι του παραθύρου του. Μια φωνή off κάνει την περιγραφή ανατριχιαστικών λεπτοµερειών. Προσπάθησε να κρατηθεί µε τα χεράκια του από...


το γείσο ο φακός έδειχνε την απελπισµένη προσπάθεια του βρέφους να µην πέσει. Δεν τα κατάφερε. Φρίκη.

Εκεί, µπροστά στο «µάτι» µιας αθέατης κάµερας ποια, αλήθεια, είχε τέτοια έξοχη γωνία λήψης των απρόσµενων υποτίθεται στιγµών! ένα µωρό κατακρηµνιζόταν. Η φωνή off προσέθετε τις τελικές πινελιές του άγριου σπλάτερ «το παιδί υπέστη σοβαρότατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις». Εν τω µεταξύ, σύµφωνα µε το καθιερωµένο τελετουργικό της γελοιοποίησης του τραγικού, η σκηνή γυρνούσε πίσω και ξαναπροβαλλόταν µην τυχόν και χάσει κανείς το θέαµα. Ευτυχώς, κάποιος από τον Αlpha ή από το διεθνές πρακτορείο που έστειλε το βίντεο; την ύστατη στιγµή αντελήφθη το αποτρόπαιο και το βάρβαρο του θεάµατος και έκοψε το βίντεο στη δεύτερη επανάληψη.

Ηταν ένα θέαµα θανάτου µε πρωταγωνιστή ένα µωρό. Πόσος κυνισµός, αλήθεια, χρειάζεται για να µετατραπεί σε προϊόν για παγκόσµια πώληση η στιγµή µιας τέτοιας τραγωδίας! Πόση υποκρισία διαθέτει ένας κόσµος, που παριστάνει ότι προστατεύει τα παιδιά του, που ισχυρίζεται ότι έχει πολιτισµό και νόµους που τα θωρακίζουν από κάθε επιβουλή, αλλά την ίδια στιγµή εµπορεύεται τη συγκίνηση την οποία προκαλεί το ανυπεράσπιστο της ύπαρξής τους;

Αλλά η µεγαλύτερη βαρβαρότητα σε όλο αυτό ήταν το σοκ από την αίσθηση ότι το γεγονός ήταν αληθινό.

Το µόνο περίεργο στην υπόθεση ήταν η θέση της κάµερας που «συνέλαβε» τη σκηνή. Κάποιος χάζευε από το παράθυρό του και πρόλαβε να απαθανατίσει την τραγωδία; Με πόση ψυχραιµία, αλήθεια! Και έσπευσε φυσικά να πουλήσει το πολύτιµο υλικό σε κάποιο µεγάλο πρακτορείο.

Γιατί, είτε για έναν σκύλο που κάνει ισορροπία στο ένα πόδι πρόκειται, είτε για τις στιγµές αγωνίας ενός µωρού πριν πέσει στο κενό, η αντιµετώπιση είναι ακριβώς ίδια. Το χειρότερο είναι ότι το φιλοθέαµον έχει ήδη εθιστεί να τις καταναλώνει µε τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έχει εθιστεί στο αποτρόπαιο.
ΝΕΑ.