Του Γιώργου Λακόπουλου «ΔΕΝ ΜΕ αφήνει ο Αµαλος να διοικήσω». Το είπε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο τότε διοικητής της ΔΕΗ Δηµήτρης Παπαµαντέλος στον Πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Τάσος Αµαλος ήταν πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ/ ΔΕΗ. Σεµνός άνθρωπος, αλλά πανίσχυρος και επίµονος συνδικαλιστής. Είναι η εποχή που η κυβέρνηση της Αλλαγής υπόσχεται να...
... κοινωνικοποιήσει τη ΔΕΗ. Στην πραγµατικότητα είναι η εποχή στην οποία τα συνδικάτα του δηµόσιου τοµέα επιβάλλουν συνδιοίκηση στις ΔΕΚΟ. Τίποτε δεν µπορεί να γίνει αν δεν έχει τη συγκατάθεσή τους ιδίως προσλήψεις, προµήθειες και αναθέσεις έργων. Ετσι διαµορφώθηκε µια κρατικοδίαιτη συνδικαλιστική αριστοκρατία που σταδιακά απώθησε το προλεταριακό στοιχείο από τη ΓΣΕΕ. Κανείς από τους προέδρους της ανώτατης συνδικαλιστικής οργάνωσης της εργατικής τάξης δεν θα είναι πλέον εργάτης. Οταν ο Παπανδρέου αντελήφθη τι συµβαίνει κατήγγειλε τα «ρετιρέ» και έβαλε τον Αρσένη να φέρει το περίφηµο «άρθρο 4» για να περιορίσει το συνδικαλιστικό ιµπέριουµ. Ματαίως. Το φθινόπωρο του 1985 διέγραψε οκτώ συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ στη ΓΣΕΕ ο ένας ανέλαβε κρατική θέση πρόσφατα.
ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ιστορία, αλλά χρήσιµη. Γιατί επανέρχεται. Ο σηµερινός πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ έστειλε τελεσίγραφο στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και προειδοποιεί να µη συντρέξουν την κυβέρνηση στο ενδεχόµενο εκχώρησης µονάδων της ΔΕΗ. Δεν απευθύνεται ως πρόεδρος σωµατείου στα µέλη του Κοινοβουλίου, για εργασιακά θέµατα. Μιλάει ως µέλος του ΠΑΣΟΚ και µόνο στους «συντρόφους» βουλευτές του κόµµατος! Επί της ουσίας ο καθ' όλα συµπαθής Νίκος Φωτόπουλος µπορεί να έχει δίκιο. Δεν είναι άλλωστε ο µόνος που πιστεύει ότι είναι αδιανόητο να υπαγορεύουν στρατηγική στην ελληνική κυβέρνηση οι «φούφουτοι» και οι «µικροµεσαίοι υπάλληλοι των διεθνών οργανισµών». Αλλά δεν διατυπώνει γνώµη όπως δικαιούται. Στέλνει τελεσίγραφο και προκαταλαµβάνει πολιτικές αποφάσεις αρµοδιότητας της κυβέρνησης και της νοµοθετικής εξουσίας. Μπορεί ένας κοµµατικός συνδικαλιστής να θέτει το όριο µέχρι το οποίο µπορεί να κινηθούν οι υπουργοί; Μπορεί να ορίζει το πεδίο άσκησης της κυβερνητικής πολιτικής προτού καν διατυπωθεί;
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ της ΓΕΝΟΠ δείχνει για µια ακόµη φορά ότι µε το Μνηµόνιο η κυβέρνηση προσπαθεί να λύσει λάθος πρόβληµα. Το βασικό ζητούµενο στη χώρα είναι να µπορεί να παίρνει αποφάσεις µε συντεταγµένο τρόπο. Δηλαδή είναι πολιτικό, δεν είναι δηµοσιονοµικό. Και το πολιτικό πρόβληµα εν προκειµένω ισοδυναµεί µε την αναπαραγωγή ενός µοντέλου συνδικαλισµού που δρα περισσότερο σαν δύναµη διαµόρφωσης των εσωκοµµατικών συσχετισµών παρά σαν µηχανισµός διεκπεραίωσης κλαδικών υποθέσεων. Το πρόβληµα είναι ότι οι συνδικαλιστές του δηµόσιου τοµέα πηγαίνουν παραπέρα από την υπεράσπιση των συµφερόντων του κλάδου τους, στο πλαίσιο που διαµορφώνει η κυρίαρχη βούληση του λαού µέσω της κυβέρνησης που επιλέγει. Θέλουν να συνδιαµορφώνουν το πλαίσιο. Και τελικά φτάνουν εκεί που έλεγε ο αµερικανός συγγραφέας Χ. Μένκεν: «Τα συνδικάτα, αντί να χρησιµοποιούν τη δύναµή τους για να εξασφαλίσουν καλύτερες δουλειές, τη χρησιµοποιούν για να προστατεύουν κακές δουλειές»...
Προεκτάσεις - ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου