Ερωτας και πολιτική...

του Δημήτρη Παπαχρήστου, συγγραφέα
Η επικοινωνία θα κατατροπώσει τη «συγκοινωνία» και οι «κοινωνίες του θεάματος» θα μάθουν να ζουν χωρίς άρτον και θεάματα. Οποιος διακτινίζεται και νομίζει πως υπάρχει, τότε ας ζήσει με τη μοναξιά του, που είναι πιο επικίνδυνη και βλαβερή από τον καπνό και το αλκοόλ, ας ζήσει με την ψευδαίσθηση της εικονικής πραγματικότητας που φτιάχνει με τους ομοίους του.

Η ζωή είναι αγώνας, βρίσκεται παντού και...

...προπαντός στον δρόμο, έξω από το σπίτι, παίρνει δύναμη και αξία από τον έρωτα και την αγάπη που όταν συγκρούονται με την πολιτική, ο έρωτας γίνεται ένα έξυπνο παιχνίδι. Η δύναμη βγαίνει μέσα από το βλέμμα που συναντάει το άλλο βλέμμα και χάνονται τα μάτια μέσα στην ομορφιά, στο όνειρο, στην ηδονή για το καθετί, που πλουτίζει τη ζωή μας και της δίνει νόημα και περιεχόμενο καθότι κινδυνεύει να μείνει άδεια και τεθλιμμένη, ποδοπατημένη από τις πλασματικές και υπαρκτές ανάγκες επιβίωσης.

Δυστυχώς η επιβίωση αφαιρεί και στερεί τους χυμούς της ύπαρξής μας και κάνει τη ζωή μας ξερή και αχώνευτη. Σήμερα έχουμε ανάγκη την αληθινή επικοινωνία, να σπάσουμε την αλλοτρίωση, τον εξατομικισμό και την αποξένωση. Πρόσωπο με πρόσωπο, να κοιταζόμαστε στα μάτια, στους δρόμους τους ανυπόφορους, να μπορέσουμε να γνωριστούμε και ενδεχομένως να αναγνωριστούμε όχι γιατί είμαστε το ίδιο και μοιάζουμε, αλλά γιατί θα μπορέσουμε να κάνουμε πράγματα μαζί.

Δεν έχουμε άλλον τρόπο αντίστασης από το να κινητοποιηθούμε, γιατί δεν μας κλέβουν τα δικαιώματα, τον μισθό και τη σύνταξη, αλλά την ίδια τη ζωή, καθότι εμπορευματοποιούν τα πάντα και μας οδηγούν σε έναν καταναλωτικό πολιτισμό της επιτάχυνσης και της βαρβαρότητας, όπου συγκρούεται και χάνεται στις άσκοπες μετακινήσεις και στις επικίνδυνες διασταυρώσεις.

Ο έρωτας, σε μια αντιερωτική κοινωνική κατάσταση, βοηθάει να απελευθερωθούμε, να δούμε και τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, να ζήσουμε εν ειρήνη, αν και έχει μέσα του εν σπέρματι τον πόλεμο, τον πολεμάει όμως. Ακόμα και τον θάνατο πολεμάει και τον νικάει έστω και για μια στιγμή. Κάντε έρωτα και όχι πόλεμο, φώναζαν οι νέοι παλιότερα. Τώρα όμως τα πεδία των μαχών δεν βρίσκονται μόνο στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη.

Βρίσκονται παντού καθότι βιώνουμε τον ακήρυκτο πόλεμο της βιοφθοράς, σε μια απάνθρωπη καθημερινότητα. Την πραγματικότητα δεν τη διαμορφώνουμε και δεν την ορίζουμε εμείς, αλλά οι εξουσίες οι κεφαλαιοκρατικές, που ελέγχουν την πολιτική διά των αντιπροσώπων τους, που νομιμοποιούνται διά της ψήφου μας και μέσω των μίντια που εντελώς συμπτωματικά βρίσκονται στα χέρια τους.

Απαξιώνουν οι Νεοέλληνες τους πολιτικούς και τα κόμματα, αλλά στο διά ταύτα θωρακίζονται πίσω από τους εαυτούς τους ο καθένας κι έτσι δεν τολμάνε να τα βάλουν μαζί τους για να συναντηθούν με τον άλλον, τον διπλανό τους, να τα σαρώσουν όλα και να δώσουν μία για να σπάσουν τον πύργο τον γυάλινο.

Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι, γιατί πρέπει να γνωρίζουμε πως είμαστε κι εμείς γι’ αυτούς οι άλλοι. Το Μνημιακό σοκ διαρκείας που υφιστάμεθα μπορεί να μας συνεφέρει και να δούμε την ανατροπή ως ευκαιρία σύγκρουσης με τη συστηματική υποδούλωση που μας επιβάλλουν τα τρωκτικά της τρόικας, και ως ευκαιρία σύγκρουσης με τη συστημική πολιτική για την πλήρη απελευθέρωση που θα ξεπερνάει οικονομικά μεγέθη και παραμέτρους.
ΕΘΝΟΣ