Παρoνοµαστές...

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου
ΜΕΤΑΞΥ ΟΛΩΝ αυτών που άφησε στη µέση ο Κώστας Καραµανλής το 2009 ήταν και η εκλογή νέου γραµµατέα της Ρηγίλλης. Οπως και σε όλα τα άλλα, έτσι και στο κόµµα λειτούργησε η...

λογική «στρίβειν διά των πρόωρων εκλογών». Ωστόσο, το όνοµα που ακουγόταν πέρσι το καλοκαίρι για διάδοχος του Λευτέρη Ζαγορίτη ήταν αυτό του Ανδρέα Λυκουρέντζου. Ο αρκάς βουλευτής είχε µάλιστα ένα ραντεβού µε τον Γιάννη Αγγέλου, διευθυντή γραφείου πρωθυπουργού, στο Μαξίµου που είχε εκληφθεί ως οιωνός ή χρίσµα. ΔΩΔΕΚΑ ΜΗΝΕΣ αργότερα όσοι ασχολούνται µε τη Ν.Δ. – και δεν είναι πολλοί – δικαιούνται µια αίσθηση «déjà vu» ή, σε απλά ελληνικά, µπορούν να πουν ότι το έχουν ξαναδεί το έργο. Πράγµατι, στα κοµµατικά, ο Σαµαράς πιάνει το νήµα από εκεί ακριβώς που το άφησε ο Καραµανλής. Ο Λυκουρέντζος θα µπορούσε λοιπόν να αποτελεί συνδετικό κρίκο δύο κεφαλαίων στην ιστορία της Ν.Δ. Σύµφωνοι. Μόνο που τα πράγµατα δεν είναι ακριβώς έτσι και το έργο δεν είναι το ίδιο.

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ γραµµατέας της Ν.Δ. ήταν ο Βαγγέλης Μεϊµαράκης. Στο πρόσωπό του το κόµµα συµπλήρωνε την κυβέρνηση, δίνοντας µάχες εµπροσθοφυλακής ή πλαγιοκοπώντας πολιτικά το ΠΑΣΟΚ. Αλλά η δόση έπεσε βαριά για τον Κώστα που αποφάσισε να κατέβει κατηγορία και πήγε στον Λευτέρη Ζαγορίτη. Από την πρώτη εθνική της πολιτικής, η Ν.Δ. πήγε στη δεύτερη. Πιστός και άχρωµος, ο Λευτέρης εξέφραζε τη λογική της ισοπέδωσης των κοµµάτων. Ή όπως θα το έλεγε ο Γιάννης Λούλης «το κόµµα είναι χώµα». Ο Λυκουρέντζος, παίκτης τρίτης εθνικής κατηγορίας, πήγαινε την αντίληψη αυτή στα άκρα. Βάζοντας έναν βουλευτή της περιφέρειας που δεν ξέρει κανείς ως επικεφαλής, πετυχαίνεις να ισοπεδώσεις το κόµµα. Το πέτυχε εξίσου καλά ο Γιώργος Παπανδρέου στέλνοντας τον Σωκράτη Ξυνίδη στην Ιπποκράτους. ΩΣΤΟΣΟ, ΕΙΝΑΙ γεγονός ότι Καραµανλής και Παπανδρέου τα ‘καναν αυτά όταν ήταν στην κυβέρνηση. Η αντιπολίτευση δεν αφήνει ανάλογα περιθώρια. Τι κερδίζει λοιπόν ο Σαµαράς, επιλέγοντας Λυκουρέντζο και µάλιστα διά βοής, αφού ο πονηρός Ηπειρώτης Ζαγορίτης έσπευσε να προστατεύσει από ένα κακό σκορ εκλογής τον διάδοχό του, προτείνοντας να παρακαµφθεί η ψηφοφορία; Η σύντοµη απάντηση είναι: τίποτε. Ο Λυκουρέντζος ήταν λύση συµβιβασµού µεταξύ του καραµανλικού, αλλά φθαρµένου Στυλιανίδη και του σαµαρικού, αλλά εκτός ελέγχου, Μαρκόπουλου. Ολα αυτά µε φόντο το Βατερλώ των σαµαρικών στην Κεντρική Επιτροπή την περασµένη Κυριακή.

ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ο Αντώνης εγκλωβίστηκε στην καραµανλική λογική του «κατώτερου κοινού παρονοµαστή» ως γραµµατέα του κόµµατος. Απλό συµπέρασµα: το παρελθόν εκδικείται αν δεν µπορέσεις να χειριστείς το παρόν.
Από τη στήλη [Αγιογραφίες] , ΤΑ ΝΕΑ