Του Παναγιώτη ΣτάθηΣε μια πρωτοφανή και σίγουρα απολύτως διδακτική χρηματική «καμπάνα» σε βάρος του ΙΚΑ προχώρησε το Α΄ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας κατηγορώντας ευθέως τον φορέα του δημοσίου για «εμμονή στην άσκηση προφανώς αστήρικτων ενδίκων μέσων». Η απόφαση αυτή που ενέχει θέση τελικής προειδοποίησης προς τους φορείς του δημοσίου εκδόθηκε με αφορμή την επιμονή (σ.σ στα όρια της εκδικητικότητας) του Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων να...
φτάσει μέχρι την αναίρεση ενώπιον του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου επειδή σε υπόθεση που είχε επιβάλλει επιπλέον ασφαλιστικές εισφορές σε ιδιοκτήτες πολυκατοικίας υπό ανέγερση, οι ιδιώτες είχαν δικαιωθεί από το Εφετείο. Η επιμονή δε αυτή, σύμφωνα με το ΣτΕ, ήταν απαράδεκτη καθώς «τα ζητήματα αυτά είχαν λυθεί με αποφάσεις τόσο της Ολομέλειας του ΣτΕ, όσο και με επιμέρους αποφάσεις» στις οποίες -άκουσον άκουσον- το νομικό πρόσωπο όπου ασκούσε την αναίρεση ήταν και πάλι , σε όλες, το ΙΚΑ.
Το παράβολο
Όπως εξηγεί στο Capital.gr ο νομικός Γρηγόρης Μέντης το μυστικό στην αθρόα άσκηση ενδίκων μέσων από το ΙΚΑ και γενικότερα τους φορείς του Δημοσίου, βρίσκεται στη διάταξη που επιτρέπει στο Δημόσιο να μην καταβάλλει παράβολο στην άσκηση του ενδίκου μέσου σε αντίθεση με τον ιδιώτη που -π.χ σε φορολογικές υποθέσεις- καταβάλλει το 2% της αξίας της διαφοράς. Αντιληπτό βέβαια είναι για τι ποσά μιλάμε, όταν η οικονομική διαφορά ανέρχεται σε εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια ευρώ. Η επιβολή της ποινής λοιπόν προς το ΙΚΑ αποτελεί μια από τις σπάνιες περιπτώσεις χρήσης της σχετικής διάταξης (άρθρο 205 ΚΠΔ) λόγω της ειδικής απαξίας που εμπεριέχει για τη συμπεριφορά του διαδίκου:
«Ενόψει της εμμονής του αναιρεσείοντος Ταμείου στην υποστήριξη ενός ενδίκου μέσου, συντρέχει νόμιμη περίπτωση επιβολής σε βάρος του χρηματικής ποινής 700 ευρώ» αναφέρουν οι δικαστές του ΣτΕ (αναπληρωτής πρόεδρος Αθ. Ράντος).
Όπως επισημαίνει ο κ. Μέντης «η απόφαση αυτή του ΣτΕ είναι ιδιαίτερα σημαντική, διότι σκοπός της επιβολής της ποινής αυτής είναι η αποτροπή της ασκήσεως προφανώς αβάσιμων ενδίκων βοηθημάτων και μέσων».
Αντισταθμίζει, δηλαδή, η επιβολή της ποινής αυτής την έλλειψη υποχρέωσης καταβολής παραβόλων για τη διεξαγωγή της δίκης από το Δημόσιο, ενώ δεν ισχύει το ίδιο για τον ιδιώτη διάδικο, ο οποίος καλείται να καταβάλει τα παράβολα για τη διεξαγωγή της δίκης, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις φτάνουν σε υπέρογκα ποσά.
Ειδικά δε στις φορολογικού περιεχομένου διαφορές ορίζεται ως προϋπόθεση για να συζητηθεί η έφεση του ιδιώτη διαδίκου η καταβολή παραβόλου ίσου με το 2% του αντικειμένου της διαφοράς, προς τον σκοπό της αποτροπής απερίσκεπτων ή προπετών ενδίκων μέσων.
Αντίστοιχο παράβολο δεν ορίζεται για το Δημόσιο, το οποίο, προφανώς εξ αντιδιαστολής, φαίνεται να μπορεί να ασκεί, χωρίς την καταβολή παραβόλου, προδήλως αβάσιμα ένδικα μέσα.
Η διάκριση αυτή, κατά τη γνώμη μας, είναι αντίθετη στο Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ, αντικείμενη στην αρχή της δικονομικής ισότητας των διαδίκων.
Με την απόφαση αυτή του ΣτΕ φαίνεται να επιχειρείται από το ανώτατο Δικαστήριο με εφαρμογή διατάξεων που επιβάλλουν χρηματική ποινή τάξεως, η αποτροπή της ασκήσεως προφανώς αστήρικτων ενδίκων βοηθημάτων και μέσων και από την πλευρά του Δημοσίου».
www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου